Πώς να μεγαλώσετε ένα ανεξάρτητο παιδί

Η απεριόριστη ελευθερία μπορεί να κάνει ένα παιδί ανεξέλεγκτο, ενώ η περιορισμένη μπορεί να το κάνει εξαρτημένο και ανασφαλές. Η ισορροπία είναι το κλειδί για να μεγαλώσουμε ένα αληθινά ανεξάρτητο παιδί.

Ποιος γονιός δεν έχει νιώσει αυτήν την ενδόμυχη ανασφάλεια όταν το παιδί του κοιμάται για πρώτη φορά στον κολλητό του, χάνεται τρέχοντας στην παιδική χαρά ή όταν για πρώτη φορά διασχίζει μόνο του το δρόμο; Το μόνο σίγουρο γεγονός είναι πως όλα τα παιδιά κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από την προστατευμένη μας φωλίτσα. Αυτό όμως χρειάζεται δουλειά από πολύ νωρίς μας λέει η ψυχοθεραπεύτρια Gael Lindenfield στο βιβλίο της Confident Children: Help children feel good about themselves. Το να δείχνουμε στο παιδί μας την αγάπη μας και να προσπαθούμε να του διδάξουμε την εμπιστοσύνη δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται οπωσδήποτε να του μάθουμε και πως θα γίνει ανεξάρτητο, μαθαίνοντας του παράλληλα τα όρια του. 

1. Διδάξτε του την υπευθυνότητα 

Η ανεξαρτησία συνδέεται άμεσα με την υπευθυνότητα. Τα υπεύθυνα παιδιά συνεργάζονται με τους άλλους ανεξάρτητα από την αντίδραση του ατόμου απέναντι τους, ή την αποδοχή. Συνεργάζονται γιατί είναι περίεργα, για την ικανοποίηση ότι τελείωσαν μία δουλειά, για τη χαρά της μάθησης, ή για να έχουν πρόσβαση σε κάποια σημαντική δραστηριότητα ή πλεονέκτημα μέσα από αυτό που κάνουν. Τα υπεύθυνα παιδιά έχουν εμπιστοσύνη στο ένστικτο τους και στην ικανότητά τους να φροντίσουν τον εαυτό τους χωρίς να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, απλά να αποφύγουν κάποιος ή κάποιοι να τους γελοιοποιήσουν ή να τους εγκαταλείψουν αβοήθητους. Με λίγα λόγια, τα υπεύθυνα παιδιά μπορούν να ελέγξουν την ζωή τους. Και βέβαια αυτό είναι και το πρώτο μάθημα ανεξαρτησίας. 

2. Δείξτε υπομονή 

Η υπομονή είναι η λέξη κλειδί για την ανεξαρτησία του νηπίου, τόσο σε σχέση με σας, όσο και με εκείνο. Όσες φορές και να προσπαθήσει να ανεβεί στην καρέκλα, άλλες τόσες θα πρέπει να προσπαθήσετε να το αφήσετε μόνο του. Σε αυτό το δύσκολο κύκλο της επανάληψης κι εκείνο αντίστοιχα δοκιμάζει τη δική σας υπομονή τα δικά σας όρια. Ίσως χρειαστεί να πείτε δεκάδες εκατοντάδες φορές όχι και τις αντίστοιχες να το ακούσετε και από αυτό. Το όχι άλλωστε είναι η πιο συνηθισμένη και δημοφιλής λέξη στο λεξιλόγιο των νηπίων. 

3. Δώστε του επιλογές αλλά όχι και πολλές 

Όταν το ρωτάτε αν πεινάει θα πρέπει ήδη να έχετε προαποφασίσει πως έχει μόνο δύο επιλογές. Οι περισσότερες μπορούν να το μπερδέψουν, αλλά και να το κάνουν να πιστεύει πως μπορεί να –σας- κάνει ότι θέλει. 

4. Δώστε του ευθύνες 

Αν από μικρά μάθουν να ακολουθούν οδηγίες, να βοηθούν σε μικροδουλειές του σπιτιού και να αναλαμβάνουν τη φροντίδα του κατοικίδιου σίγουρα θα μπορούν να αναπτύξουν γρήγορα ένα ανεξάρτητο και δομημένο χαρακτήρα 

5. Προτρέψτε το σε δημιουργικές δραστηριότητες 

Αφήστε τα να εκτονώσουν την ενεργητικότητα τους στο παιχνίδι, στη ζωγραφική, σε ένα σπορ. Αφήστε τα να νιώσουν ελεύθερα χωρίς να ξεχνάτε να τους υπενθυμίζετε πως δεν είναι ίδιοι όλοι οι χώροι ούτε και όλες οι ώρες. 

6. Ενθαρρύνετε την κοινωνικότητα και τις φιλίες 

Οι φίλοι είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να περάσει ένα παιδί στη φάση της ανεξαρτησίας. Η συνενοχή, η τρυφερότητα, η αγάπη, το δέσιμο είναι χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ανεξάρτητη φύση ενός ανθρώπου. Από τα δύο και μετά το παιδί αισθάνεται έντονη την ανάγκη να ανήκει κάπου. Τους φίλους του τους επιλέγει με βάση τα κοινά τους ενδιαφέροντα, ενώ πολλές φορές επιδιώκει να κάνει παρέα με παιδιά τα οποία θαυμάζει και θέλει να τους μοιάσει. Με αυτά συνάπτει πιο στενές και ουσιαστικές σχέσεις κι αρχίζει να συνειδητοποιεί ποιες συμπεριφορές το κάνουν δημοφιλές και ποιες προκαλούν αρνητικά σχόλια. 

7. Αφήστε το να φοβηθεί 

Η ανεξαρτησία πάντα πάει μαζί με νέους φόβους. Ο φόβος είναι ένα προστατευτικό συναίσθημα. Το παιδί πρέπει να το βγάλει κι ο γονιός να παρέμβει όταν χρειαστεί. Αυτό που δεν πρέπει να κάνετε είναι να κοροιδέψετε τους φόβους του. Κλισέ όπως «οι άντρες δεν κλαίνε» ή «τα παιδιά δε φοβούνται», είναι όχι μόνο περιττά, αλλά μπορούν να δώσουν και αντίστροφα αποτελέσματα. Για ένα παιδί πάντα υπάρχει ένα τέρας στη ντουλάπα. Το θέμα δεν είναι να του αποδείξετε πως δεν υπάρχει, αλλά να το εξαφανίσει από μόνο του. 

8. Διδάξτέ του την αισιοδοξία 

Επειδή καθώς το παιδί μεγαλώνει, δε μπορούμε να είμαστε κάθε στιγμή δίπλα του για να το προστατεύουμε από προβλήματα και στεναχώριες, είναι σημαντικό από μικρή ηλικία να το μάθουμε να βλέπει από μόνο του την ζωή με θετικό μάτι. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρνει να τα ξεπερνά πιο εύκολα και γρήγορα. Και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει η θεωρία της μίμησης του παιδιού προς τον γονιό. Είναι δεδομένο πως όσο πιο χαμογελαστοί, φιλικοί και πρόσχαροι είναι οι γονείς, άλλο τόσο θα είναι και το παιδί αν μάθει έτσι από μικρό. 

9. Υποστηρίξτε τα ενδιαφέροντά του 

Όσο παράξενα και να μας φαίνονται, χωρίς να ασκούμε κριτική. Ένα ανεξάρτητο και υγιές παιδί θα μπορέσει να αποκρούσει τα πειράγματα των συμμαθητών του επειδή π.χ. κάνει μαθήματα μαγειρικής ή χορού. 

10. Δείξτε διακριτικότητα 

Όσο κι αν σας φαίνεται παράλογο, το νήπιο έχει κι αυτό «προσωπική ζωή», μια που μεγαλώνοντας διαμορφώνει ανεξάρτητο πλέον από εσάς τις δικές του σχέσεις με άλλα παιδιά. Όταν λοιπόν καλεί φίλους στο δωμάτιό του για να παίξουν, θέλει την πόρτα κλειστή και όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο. Το δωμάτιό τους είναι η δική τους επικράτεια. Θυμηθείτε να χτυπάτε πάντα την πόρτα πριν μπείτε στο δωμάτιό του και μην εισβάλλετε αδιάκριτα. Παράλληλα, μην έχετε την απαίτηση να έχει την πόρτα συνεχώς ανοιχτή. 

ΠΗΓΗ: imommy.gr

Σκέψεις πάνω στην επιθετικότητα και βία στα σχολεία

1. Θετικό κλίμα στο σχολείο και πιο ανθρώπινη προσέγγιση των παιδιών

Αυτή η πρόταση αναφέρθηκε και ως μια βασική τομή (paradigm shift) του τρόπου που σχετίζονται οι παιδαγωγοί με τους μαθητές και η διοίκηση με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Στόχος θα πρέπει να είναι να βελτιωθούν οι ανθρώπινες σχέσεις στο σχολείο και να αλλάξει το κλίμα και σταδιακά να γίνει πιο θετικό, πυροδοτώντας θετικά συναισθήματα σε όλους τους εμπλεκόμενους στη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Οι έρευνες έχουν αναδείξει ότι το κλίμα του σχολείου (school climate) είναι μια βασική μεταβλητή που θα πρέπει να προσεχθεί, καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις προβληματικές συμπεριφορές των μαθητών στα σημερινά σχολεία. Υπάρχουν μερικές μεταβλητές που έχουν υποστηριχθεί εμπειρικά και βοηθούν στη βελτίωση του κλίματος στο σχολείο.

Αυτές οι μεταβλητές είναι οι ακόλουθες:

(α) Προσδοκίες για υψηλές επιδόσεις των μαθητών (achievement motivation)

(β) Συνεργατική ατμόσφαιρα στη λήψη αποφάσεων

(γ) Ισότητα και δικαιοσύνη

(δ) Τάξη και πειθαρχία

(ε) Γονική εμπλοκή

(στ) Αγαστές σχέσεις σχολείου-κοινότητας

(ζ) Αφοσίωση διδασκόντων στη εξέλιξη μαθητών

(η) Προσδοκίες δασκάλων

(θ) Ηγεσία

(ι) Σχολικό κτήριο

(κ) Μοίρασμα και πρόσβαση σε διαθέσιμους πόρους

(λ) Φροντίδα και ευαισθησία

(μ) Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών μεταξύ τους

(ν) Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και διδασκόντων

Δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι τα διάφορα προβλήματα συμπεριφοράς, επιθετικότητας και παραβατικότητας των μαθητών στα σημερινά σχολεία έχουν συνήθως και έναν επικοινωνιακό χαρακτήρα.

Με άλλα λόγια, τα παιδιά κάτι θέλουν να μας πουν. Εμείς ως ενήλικοι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι θέλουν να μας πουν. Θα πρέπει να προβληματιστούμε ποιες βαθύτερες ανάγκες των μαθητών εμείς ως παιδαγωγοί και εκπαιδευτικοί δεν ικανοποιούμε ή τι λάθη κάνουμε που μπορεί να εξηγούν εν μέρει ή εν όλω την προβληματική συμπεριφορά τους. Οι γονείς ίσως θα πρέπει να αναλογιστούν τι λάθη ενδεχομένως κάνουν που μπορεί να δημιουργούν έντονο στρες και ψυχική πίεση στα παιδιά τους και έτσι να «δημιουργούν» γόνιμο κλίμα για προβληματικές και παραβατικές συμπεριφορές.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο στόχος θα πρέπει να είναι η βελτίωση των σχέσεων μαθητών – καθηγητών και των μαθητών μεταξύ τους. Το πρόβλημα της βίας και της επιθετικότητας στα σχολεία είναι κατεξοχήν θέμα προβληματικών σχέσεων. Οι σχέσεις αυτές εντάσσονται και καλλιεργούνται σε ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό και παιδαγωγικό κλίμα.

Ο Carl Rogers (1969) τονίζει πολύ εύστοχα «το σχολείο δεν μιλά στην ψυχή του μαθητή, τα προγράμματα του δεν ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα και στις ανάγκες τους και μάλιστα μερικές φορές είναι ανιαρά».

Μήπως λοιπόν είναι για μερικούς μαθητές αυτή η αρχή της προβληματικής συμπεριφοράς και αργότερα πιο εύκολα και με την παρουσία άλλων επιβαρυντικών παραγόντων μπορεί αυτοί οι μαθητές να επιλέγουν προβληματικές και παραβατικές συμπεριφορές;

Το ελληνικό σχολείο πρέπει να ακούσει τις σοφές οδηγίες του πρωτοπόρου ψυχολόγου Carl Rogers και να αρχίσει να δίνει έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Ποιότητα στην εκπαίδευση σημαίνει ποιότητα στη διδασκαλία και βελτίωση των συνθηκών του κλίματος της σχολικής τάξης, ώστε όλοι οι μαθητές να συμμετέχουν και να μαθαίνουν.

Εκείνο που θα πρέπει να θυμόμαστε όλοι οι εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι, καθώς και εκείνοι που ασχολούνται με την εκπαιδευτική πολιτική, είναι ότι η μάθηση προωθείται διαμέσου σχέσεων. Ανθρωπίνων σχέσεων. Σχέσεων με το δάσκαλο και το νηπιαγωγό, σχέσεων με τα άλλα παιδιά. Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε πως το σημερινό δημόσιο σχολείο και νηπιαγωγείο, θα πρέπει να γίνει ένα σχολείο και ένα νηπιαγωγείο που θα στηρίζεται στην δυναμική των σχέσεων και των προσώπων.

2. Κουλτούρα συνεργασίας και επίλυσης προβλημάτων στο σχολικό πλαίσιο

Αυτή η πρόταση σχετίζεται άμεσα με το ευρύτερο σχολικό κλίμα που μόλις αναλύθηκε ως μια σημαντική μεταβλητή. Τα ελληνικά σχολεία έχουν ανάγκη από εκπαιδευμένους παιδαγωγούς και διευθυντές που κάθε τους πράξη και λόγος να συντείνουν στο να χτιστεί μια ευρύτερη σχολική κουλτούρα που θα ενθαρρύνει και θα επιβραβεύει τη συνεργασία για την επίλυση προβλημάτων με τα λόγια και όχι με την βία.

Αυτή η κουλτούρα θα περνάει το μήνυμα ότι κάθε πράξη βίας και επιθετικότητας για την επίλυση διαφορών στο σχολείο δεν είναι απαράδεκτη και άρα είναι απορριπτέα και συστηματικά θα αποθαρρύνεται καθώς οι μαθητές θα υφίσταται αρνητικές συνέπειες, αν χρησιμοποιούν βία.

Θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργηθούν «επιτροπές» για την επίλυση διαφορών που θα είναι ευκαιρίες για τις αντιμαχόμενες πλευρές να συζητήσουν με τη βοήθεια ενός «διαιτητή» τις διαφορές τους και να βρουν κοινά αποδεκτές λύσεις, ώστε να επιλύονται οι διαφορές ειρηνικά και πολιτισμένα.

Το διδακτικό προσωπικό θα πρέπει να εκπαιδευτεί και να επενδύσει σε μια τέτοια φιλοσοφία και να προσπαθεί να την εφαρμόζει καθημερινά στη σχολική τάξη και σ’ όλο το σχολείο. Η κουλτούρα των σχολείων όπως και το κλίμα τους, είναι κάτι που θέλει χρόνο για να αλλάξει, αλλά εν τέλει μπορούν να επέλθουν αλλαγές που άμεσα θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά των μαθητών.

Μέσα στο πλαίσιο αυτής της πρότασης, θα πρέπει η διοίκηση του σχολείου να ξανασκεφτεί το θέμα των ποινών και των τιμωριών που επιβάλλονται στους μαθητές και να βρεθούν τρόποι που να μην χρειάζεται να καταλήξουμε σε αυτές τις ακραίες αρνητικές τιμωρητικές λύσεις που δεν είναι αποτελεσματικές έτσι κι αλλιώς.

3. Ποιοτική Διδασκαλία

Ποιότητα στην εκπαίδευση σημαίνει βασικά ποιότητα στη διδασκαλία και στη παιδαγωγική προσέγγιση. Αυτή η πρόταση είναι η λυδία λίθος όπου «πατάει» ένα σωστά συγκροτημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Κεντρική προτεραιότητα θα πρέπει να γίνει η εντατική και συστηματική επιμόρφωση των διευθυντών και εκπαιδευτικών σε θέματα εξελικτικής ψυχολογίας και αποτελεσματικών ψυχοπαιδαγωγικών παρεμβάσεων σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας.

Αυτή η εκπαίδευση θα τους καταστήσει επιδέξιους στον χειρισμό των διαφορετικοτήτων των μαθητών και στη προσαρμογή του διδακτικού τους στυλ στις ανάγκες των μαθητών τους είτε αυτοί είναι αλλοδαποί μαθητές, είτε είναι παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, είτε είναι παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς κ.α. Η ποιοτική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού γίνεται άμεσα και ποιοτική αναβάθμιση της ίδιας της εκπαίδευσης. Η ποιοτική διδασκαλία είναι η βάση μιας αποτελεσματικής μάθησης και βοηθά ώστε πολλά από τα προβλήματα συμπεριφοράς να προληφθούν.

Στο πλαίσιο της αναβάθμισης της ποιότητας της εκπαίδευσης και εκτός από τη σημαντικότατη διάσταση της βελτίωσης της διδακτικής και παιδαγωγικής ικανότητας των εκπαιδευτικών, θα πρέπει να ενταχθούν στα δημόσια σχολεία και νηπιαγωγεία ειδικοί της ψυχικής υγείας όπως σχολικοί ψυχολόγοι, λογοπεδικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλοι ειδικοί ανάλογα των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών. Το υποστηρικτικό πλαίσιο υπηρεσιών που θα προσφέρουν οι ειδικοί, θα λειτουργήσει θετικά ώστε να ελαφρυνθεί το άγχος και ο κόπος των μαχόμενων εκπαιδευτικών και να ενδυναμωθούν οι δεξιότητες τους, ώστε να αντιμετωπίζουν με αποτελεσματικότητα προβλήματα συμπεριφοράς και μάθησης των μαθητών τους. Αυτό θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να γίνουν πιο αποτελεσματικοί εκπαιδευτικοί.

4. Αναστοχαζόμενοι Παιδαγωγοί

Οι εκπαιδευτικοί και όσοι επαγγελματίες εμπλέκονται με παιδιά θα πρέπει να στοχάζονται και να αναστοχάζονται τις διδακτικές και παιδαγωγικές τους προσεγγίσεις, γιατί έτσι θα μπορέσουν να βελτιωθούν οι ίδιοι και επομένως να αναβαθμιστεί η εκπαίδευση.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για τα προβλήματα συμπεριφοράς και επιθετικότητας των παιδιών. Αντιθέτως, θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να κάνουν συστηματική δουλειά με τον εαυτό τους, να βελτιώσουν τις δεξιότητες επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τους μαθητές και τους συναδέλφους τους. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη οι εκπαιδευτικοί να κοιτάξουν τη συμπεριφορά τους, γιατί πολλές φορές οι άστοχοι παιδαγωγικοί χειρισμοί τους αποτελούν τη βάση για να αναπτυχθούν και να χειροτερεύσουν διάφορα ήπιας μορφής προβλήματα συμπεριφοράς.

Ξέρουμε ότι οι αυταρχικοί χειρισμοί σε θέματα συμπεριφοράς των παιδιών τείνουν να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που πάνε να λύσουν. O τελικός μας στόχος είναι να γίνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση αυτό που πολύ εύστοχα λένε οι αγγλοσάξωνες «reflective practitioners» ή στα ελληνικά «αναστοχαζόμενοι εκπαιδευτικοί».

5. Συνεργασία με την οικογένεια

Τέλος, η συνεργασία με την οικογένεια, με απώτερο σκοπό να κατανοηθεί συνολικά η συμπεριφορά του παιδιού, είναι σημαντική προυπόθεση προτού αποφασιστούν οι δράσεις για την επίλυση προβλημάτων συμπεριφοράς, επιθετικότητας και παραβατικότητας.

Στη Λειτουργική Ανάλυση της Συμπεριφοράς (Functional Behavioral Assessment) που γίνεται στο αρχικό στάδιο της κατανόησης της προβληματικής συμπεριφοράς του κάθε μαθητή, σαφώς μπορεί να «γεννήσουν» υποθέσεις εργασίας που άμεσα συνδέονται με την οικογενειακή δυναμική για την καλύτερη κατανόηση της προβληματικής συμπεριφοράς του παιδιού.

Είναι σημαντικό (και εδώ οι γονείς θέλουν συμβουλευτική και υποστήριξη) να επιμορφωθούν οι γονείς για να μάθουν να χειρίζονται προκλητικές ή και προβληματικές συμπεριφορές των παιδιών τους και να διδαχτούν εναλλακτικούς τρόπους θετικής πειθαρχίας με την αποφυγή ακραίων τιμωρητικών λύσεων, όπως είναι η σωματική βία, μια επιλογή που δυστυχώς αρκετοί γονείς χρησιμοποιούν και συνήθως συνδέεται με την αυξημένη επιθετική συμπεριφορά στο σχολείο αργότερα.

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σοβαρά το θέμα της προβληματικής συμπεριφοράς, της επιθετικότητας και της παραβατικότητας των μαθητών μέσα από ένα νέο πρίσμα που επικεντρώνεται στο όλο σύστημα και στην κάθε τάξη ξεχωριστά και θα απομακρύνεται από το ιατρικό μοντέλο, το οποίο πρεσβεύει ότι κάθε ψυχοπαθολογία βρίσκεται μέσα στο μαθητή.

Θα πρέπει να δούμε το θέμα της προβληματικής συμπεριφοράς των μαθητών ευρύτερα και πιο σφαιρικά. Θα πρέπει να μελετήσουμε το περιβάλλον που εμφανίζονται οι προβληματικές συμπεριφορές, να μελετήσουμε τις αλληλεπιδράσεις μαθητών και εκπαιδευτικών, να μελετήσουμε τις επικοινωνιακές δεξιότητες και δεξιότητες διαχείρισης δύσκολων συμπεριφορών των εκπαιδευτικών και τέλος να μελετήσουμε (και αν χρειαστεί να δράσουμε δημιουργικά) για να αναβαθμίσουμε την ποιότητα της διδασκαλίας που προσφέρεται στα ελληνικά σχολεία.

Αν μελετήσουμε συστηματικά όλους αυτούς τους παράγοντες, σίγουρα θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα για την κατανόηση των προβληματικών συμπεριφορών των μαθητών ξεκινώντας από τις πιο ήπιες μορφές και μέχρι τις πιο ακραίες μορφές όπως επιθετικότητα, βία και παραβατικότητα. Εξαιτίας αυτού του βήματος, θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να αναλάβουμε αποτελεσματικές δράσεις για τη μείωση αυτών των φαινομένων στα σχολεία μας.

Απόσπασμα από άρθρο του Αναστάσιου Ματσόπουλου, επίκουρου καθηγητή Σχολικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Ο καλός μαθητής και ο ρόλος των γονέων

Tο σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά ακόμα σημαντικότερος φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος τη σχολική ηλικία. Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει όμως η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή και πως οι γονείς μπορούν να συνεισφέρουν σ’ αυτό; 

O πιο καλός ο μαθητής… 

Τι σημαίνει καλός μαθητής; Πολύ απλό, θα έλεγαν οι περισσότεροι. Είναι ο μαθητής που είναι επιμελής, συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, δεν έχει ο ίδιος και δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στους δασκάλους και στους συμμαθητές του και, γενικά, παίρνει καλούς βαθμούς και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις εξετάσεις. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά, δεν παύουν όμως να αποδίδουν μια αρκετά στατική εικόνα αυτού που ονομάζουμε «καλό μαθητή», αγνοώντας έτσι τους δύο βασικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια αυτή: Τα παιδιά, τους ίδιους δηλαδή τους μαθητές από τη μία και τους γονείς από την άλλη.

Τι συμβαίνει «εδώ και τώρα» 

Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι, όταν μιλάμε για καλούς μαθητές, μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα για παιδιά ηλικίας από 6 έως 18 ετών. Αυτά τα δώδεκα χρόνια της σχολικής σταδιοδρομίας είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Αυτές όλες οι αλλαγές, οι έντονες και συνήθως αναπάντεχες μεταπτώσεις στον τρόπο που κάθε παιδί βιώνει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, δεν είναι απλώς μικρά, δευτερεύοντα μικροπροβληματάκια που πρέπει να ξεπεραστούν το γρηγορότερο για να συνεχίσει το παιδί να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό στις μαθητικές του υποχρεώσεις, αλλά είναι το «εδώ και τώρα», η καθημερινή, ζωντανή και συχνά πολύ δύσκολη πραγματικότητά τους.

«Επενδύοντας» στα παιδιά 

Από την άλλη μεριά, έχουμε τους γονείς. Είναι αυτοί που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που -όσο στεγνό και άχαρο κι αν ακούγεται- έχουν «επενδύσει» με πολλούς τρόπους στο παιδί ή στα παιδιά τους και περιμένουν και μέσα από τις επιδόσεις του στο σχολείο (αν όχι κυρίως μέσα από αυτές), να «ανταμειφθούν», να δουν τις προσπάθειές τους να καρποφορούν. Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι η αγνή χαρά και ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται. Είναι όμως και πολλά άλλα: είναι η προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς. Είναι μια -πολλές φορές αβάσιμη- ανακούφιση ότι το παιδί τους εξασφαλίζει ένα -σύμφωνα με τα κριτήριά τους- καλό μέλλον. Είναι, ακόμη, «ξόρκι» για τις δικές τους κακοτυχίες ή αποτυχίες («Εσύ θα καταφέρεις αυτό που δεν κατάφερα εγώ»), «τρόπαιο» σε ανταγωνιστικά παιχνίδια με άλλους, «τροφή» για τη ματαιοδοξία τους.

Oι καλοί βαθμοί και η κατάθλιψη 

O καλός μαθητής, λοιπόν, είναι αυτός που ξεπερνά ακάθεκτος όλες τις δυσκολίες και τις μεταπτώσεις της ηλικίας του και συνεχίζει να «φέρνει καλούς βαθμούς», εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες των γονιών του. Υπάρχουν παιδιά που το καταφέρνουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένα, γιατί στάθηκαν σε μερικά πράγματα τυχερά, γιατί είχαν πάντα την κατάλληλη στήριξη. Υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τα καταφέρνουν, που το να είναι πάντα καλοί μαθητές κάποια μέρα το πληρώνουν αρκετά ακριβά. Λέει η μητέρα του Γιώργου, που είναι 14 ετών: «Το ότι ήταν καλός μαθητής ήταν για μας απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Είχαμε μπερδέψει το παιδί Γιώργο με το μαθητή. Το ότι δεν πήγαινε σινεμά ή βόλτα με τους φίλους του, ότι είχε απομονωθεί, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί λέγαμε ότι αν είχε προβλήματα, θα έπεφταν και οι σχολικές του επιδόσεις. Πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς ως γονιός… Όταν άρχισαν οι εφιάλτες και ο παιδοψυχολόγος μάς μίλησε για κατάθλιψη, τότε δυστυχώς το καταλάβαμε».

Διάβασμα και τεμπελιά 

Ίσως λοιπόν είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε κάπως τις αντιλήψεις περί καλών μαθητών και να τις προσαρμόσουμε στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις και στην ευχαρίστηση, στο παιχνίδι, στην παρέα με συνομηλίκους, στην τεμπελιά και στο χασομέρι, απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο, αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να «εγκαταλείψει» επειδή «κάηκε το σύστημα». Καλός μαθητής είναι κι αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά μπορεί να πέφτουν όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε για τους γονείς του και, κατά συνέπεια, ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι κι αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σε άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι επίσης και εκείνος που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω κι εξωσχολικά. Ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.

Καλός είναι μόνο ο πρώτος; 

Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα, τείνουμε να παίρνουμε ως βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις έχουμε εκτιμήσει βέβαια οι ίδιοι χρόνια πριν) να πάει καλά στις εκάστοτε Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή». Ίσως, όμως, να είναι προτιμότερο, για το καλό των παιδιών κυρίως, να αξιολογούμε τις σχολικές τους επιδόσεις την κάθε στιγμή (χωρίς να αλληθωρίζουμε προς το μέλλον), σύμφωνα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.

Η καλύτερη «συνταγή»

Μιλώντας λοιπόν γι’ αυτό τον πιο «διευρυμένο» καλό μαθητή, μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται και τι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.

Η ενθάρρυνση για την αυτονομία. Το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Μια σχολική σταδιοδρομία που αρχίζει με τη λογική: «έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις των γονιών στο παιδί για να μελετήσει, μπαίνει σε κακές βάσεις. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.

Η αναγνώριση και η εκτίμηση αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.

Η βοήθεια στην οργάνωση της δουλειάς

Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.

Τα παιδιά χρειάζονται τη στήριξη των γονιών

Προσοχή όμως: Όχι για να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν κι άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στο τεστ και για να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τους προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.

Μην μπερδεύετε το μαθητή με το παιδί 

O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Αυτό μπορεί πολλοί γονείς να το θεωρούν αυτονόητο («Αλίμονο, εγώ το παιδί μου το αγαπάω ό,τι κι αν κάνει, ό,τι μαθητής κι αν είναι»), πολύ συχνά, όμως, του δίνουν άλλα μηνύματα. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.

Αρθογράφος: Λουίζα Bογιατζή, συμβουλευτική ψυχολόγος.

vita.gr

Γονείς: γίνετε εσείς, το παράδειγμα που 

θέλετε να ακολουθήσουν τα παιδιά σας

Αν κάναμε μία έρευνα σε γονείς και ρωτούσαμε τι είναι η γονεϊκότητα, είμαστε βέβαιοι ότι θα παίρναμε ποικίλες απαντήσεις. Και αυτό είναι φυσικό γιατί, κάθε γονέας μεταφέρει τις δικές του εμπειρίες και αξίες που προσπαθεί να μεταδώσει στα παιδιά του. Το σίγουρο όμως, είναι ότι η γονεϊκότητα δεν ξεκινάει από τη στιγμή της γέννησης του παιδιού, αλλά αρκετά πιο πριν, από τη στιγμή της συνειδητοποίησης της απόφασης να γίνει κάποιος γονιός. Εκείνη τη στιγμή, αφήνει πίσω έναν ρόλο που ήξερε μέχρι τώρα και εισέρχεται στον κόσμο του γονιού, με την ευθύνη να “δημιουργήσει” έναν καινούριο άνθρωπο που θα φέρει στον κόσμο.

Σε όλο αυτό το διάστημα, περίπου 30 χρόνια υπολογίζουν οι έρευνες, οι γονείς προσπαθούν να μεταδώσουν αξίες τους στα παιδιά τους, όπως η ενσυναίσθηση, η ακεραιότητα, η τιμιότητα, ο σεβασμός και άλλες παρόμοιες που θα οδηγήσουν τα παιδιά να γίνουν καλοί πολίτες, συνάνθρωποι και πολίτες αυτού του κόσμου.

Όποιος έχει βρεθεί ανάμεσα σε παιδιά, ειδικά μικρής ηλικίας, θα ξέρει καλά ότι τα παιδιά μπορούν να μιμηθούν πολύ καλά τους γονείς τους. Μάλιστα, χαριτολογώντας τα αποκαλούμε σφουγγάρια στην προσπάθειά τους να περιγράψουν την εκπληκτική ικανότητά τους να απορροφούν και να συγκρατούν τις πληροφορίες αυτού του κόσμου. Επομένως γνωρίζοντας αυτό, πώς μπορούν οι γονείς να αποτελέσουν το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά τους;

Ένα από τα πρώτα πράγματα που χρειάζεται να γνωρίζουν οι γονείς, είναι ότι κανείς δεν έχει γεννηθεί γονιός, κανείς δεν θα είναι τέλειος γονιός (τουλάχιστον όπως το φαντάζονται σαν υψηλή προσδοκία) και δεν χρειάζεται να παλεύει με τον εαυτό του για να το αποδείξει. Λάθη θα γίνουν, εντάσεις θα υπάρξουν και προβλήματα θα παρουσιαστούν. Το σημαντικό βρίσκεται στη διάθεση του γονιού να προσπαθεί για το καλύτερο, να αγαπάει και να προστατεύει τα παιδιά του και αυτό είναι κάτι που θα τον κάνει τέλειο στα μάτια του δικού του παιδιού.

Η ευαισθησία του παιδιού δεν είναι μόνο στο δικό σας χέρι. Από τη στιγμή που είναι ενός μηνός και θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο, τα παιδιά κινούνται μακριά από εσάς, έτσι εκτίθενται σε πολλά πράγματα. Την ίδια στιγμή μερικά βασικά συστατικά μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά ώστε να υιοθετήσουν τις αξίες των γονιών τους. Αυτό κυρίως θα εξαρτηθεί από το αν ένα παιδί αισθάνεται τη γονική ζεστασιά και φροντίδα, θεωρώντας τον εαυτό του αντίστοιχο με τους γονείς του και πιστεύοντας ότι εκείνοι είναι οι ασφαλείς οδηγοί του κόσμου του.

Οπότε, πώς μπορείτε να μεταδώσετε τις αξίες σας; Μέσα από το παράδειγμά μας, φυσικά, αλλά εδώ είναι το σημαντικό, να εξηγείτε γιατί κάνετε αυτό που κάνετε.

Δεν έχουν τόσο σημασία τα μεγάλα πράγματα, όσο τα μικρά στην καθημερινότητα της οικογένειας. Το παράδειγμα που θέλουν να περάσουν οι γονείς και οι αξίες που θέλουν να μεταδώσουν προέρχεται από χίλια μικρότερα μικροπράγματα, που οι γονείς νομίζουν ότι δεν είναι σημαντικά. Η μορφή του μηνύματος είναι που παίζει μεγάλο ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. H ισχυρότερη δύναμη που επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι οι προσδοκίες. Με λόγια και με κινήσεις, δίνετε το μήνυμα αυτού που περιμένετε. Τα παιδιά, εσωτερικεύουν τις προσδοκίες των μεγάλων, τις κάνουν δικές τους. Το μήνυμα σας, χρειάζεται να αλλάζει ώστε να αντικατοπτρίζει την ηλικία και την κατανόηση του παιδιού. Η διδασκαλία επικεντρώνεται στη δημιουργία αξιών όταν είναι μικρά και στη διαμόρφωση της ταυτότητας όταν είναι έφηβοι. Έτσι για παράδειγμα, αν θέλετε να τονίσετε στα μικρά παιδιά την αξία της επίσκεψης σε ένα ηλικιωμένο μοναχικό συγγενή, μπορείτε να τους ρωτήσετε πώς θα ένιωθαν αν εκείνα δεν τα επισκεπτόταν κανείς.

Με άλλα λόγια, δεν μπορείτε να καθίσετε το παιδί σας κάτω στην ηλικία των 15 ετών και να του πείτε ότι ήρθε η ώρα να μιλήσετε για τις αξίες και τη φιλία. Εκείνη η αναπτυξιακή φάση, αφορά σε μεγαλύτερα θέματα, τα οποία θα είναι πολύ πιο εύκολο να διαχειριστεί, αν έχετε δημιουργήσει σε αυτά παρόμοιες κρίσιμες αξίες στα προηγούμενα χρόνια που αποτελούσατε το καλό παράδειγμα για αυτά.

Εδώ είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Λέτε, “έκανα αυτή τη δέσμευση να πάω στη συνάντηση, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος και δεν θέλω να πάω. Έτσι, αυτή είναι μια πραγματική σκληρή επιλογή για μένα… , αλλά η δέσμευση είναι πραγματικά σημαντικό για μένα” και ούτω καθεξής. Τα παιδιά ακούνε τη διαδικασία σας. Ναι, μπορεί να αισθάνονται περίεργα να εκφράσουν με λόγια κάθε επανάληψη της λήψης αποφάσεων σας αλλά αυτό επιτρέπει σε εσάς να μεταδώσετε ένα μάθημα που δεν ακούγεται σαν μια διάλεξη.

Να θυμάστε, επίσης, ότι ο κόσμος είναι η τάξη σας. Τα μαθήματα μπορούν να προκύψουν από τις συγκρούσεις και τους χαρακτήρες σε βιβλία, παραμύθια που διαβάζετε ή ταινίες που βλέπετε μαζί τους ακόμα και παρατηρήσεις σχετικά με τους συμμαθητές του παιδιού σας.

Η στρατηγική της εξήγησης και δέσμευσης είναι η ουσία στην παραδειγματοποίηση, προάγοντας την στο επόμενο επίπεδο. Αυτό συμβαίνει γιατί απλά κάνοντας κάτι από μόνοι σας δεν δίνει πάντα το σωστό μήνυμα προς τα παιδιά σας. Θέλετε να τονίσετε την αξία της φιλανθρωπίας; Καλέστε το παιδί σας εθελοντικά μαζί σας. Εάν το παιδί σας είναι έφηβος για τους οποίους η σκέψη του να δει με τη μαμά ή τον μπαμπά είναι ένα απαγορευτικό, είναι κατανοητό. Αντανακλάστε τις δικές σας αξίες λέγοντας κάτι σαν αυτό: “Δεν έχει σημασία πόσο απασχολημένος είμαι, θα βρω πάντα χρόνο για αυτό γιατί αυτό έχει σημασία για μένα”. Ο έφηβος θα απομονωθεί γρήγορα αν αισθανθεί την κριτική.

Να είστε σε εγρήγορση, σε κάθε περίπτωση: Δίνοντας το καλό παράδειγμα δεν εγγυάται ότι τα παιδιά θα κάνουν ό, τι θέλουμε να κάνουν, αλλά λέγοντας στα παιδιά, “κάντο όπως σου λέω και όχι όπως το κάνω”, σα να τους κάνετε κήρυγμα, σίγουρα δεν θα λειτουργήσει. Τα παιδιά έχουν πολύ καλή αντίληψη στο να παρατηρούν την υποκρισία.

Το παράδειγμα, ουσιαστικά, που δίνετε στο παιδί σας, είστε εσείς οι ίδιοι. Με τη στάση σας και την υποστήριξη αυτής. Η συνέπεια που δίνετε στο μήνυμά σας, είναι το βασικότερο τμήμα, στη μετάδοση της αξίας που θέλετε να περάσετε. Αν το παιδί, σας δει να τηρείται και με τη σειρά σας, το παράδειγμα που του μεταδίδετε, θα το υιοθετήσει, προσθέτοντας ακόμα ένα λιθαράκι στη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ σας.

Χαράλαμπος Πίσχος, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

sinaisthisi.gr

 iPaideia.gr

Περί ορίων...

Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς των μικρών και μεγαλύτερων παιδιών αλλά και των εφήβων είναι ένα θέμα που απασχολεί πολύ τους περισσότερους γονείς. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία εντοπίζονται τρεις διαφορετικοί προσεγγίσεις αναφορικά με τον τρόπο που οι γονείς θέτουν όρια…

Γράφει η Κλινική Ψυχολόγος, κυρία Κατερίνα Αυγουστάκη, μέλος της επιστημονικής ομάδας της Καθηγήτριας Κλινικής Ψυχολογίας, του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αναστασίας Καλατζή – Αζίζι. 

Η πρώτη είναι η δημοκρατική προσέγγιση όπου υπάρχει ελευθερία μέσα σε όρια και τα προβλήματα επιλύονται μέσα από τη συνεργασία και την υπευθυνότητα.

Η δεύτερη είναι η επιτρεπτική προσέγγιση όπου υπάρχει ελευθερία χωρίς όρια και τα προβλήματα επιλύονται μέσα από την πειθώ, και τέλος, η αυταρχική προσέγγιση όπου τα όρια είναι τόσο αυστηρά που περιορίζεται η ελευθερία και τα προβλήματα επιλύονται με τη βία. 

Όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει.

Ωστόσο, τα παιδιά πρέπει να έχουν ελευθερία επιλογής σε λογικά πλαίσια, δηλαδή ο γονέας που είναι ενήλικος και γνωρίζει θα καθορίσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο το παιδί είναι ελεύθερο να επιλέξει.

Το παράδειγμα της επιλογής των ρούχων από τα παιδιά. 

Ένα συνηθισμένο παράδειγμα είναι η επιλογή των ρούχων που θα ψωνίσει το παιδί ή θα επιλέξει να φορέσει για την επόμενη μέρα. Δουλειά του γονέα είναι να εξηγήσει στο παιδί του ότι χρειάζεται μία φόρμα και όχι ένα φόρεμα αλλά να το αφήσει να επιλέξει ποια φόρμα του αρέσει από αυτές που ο γονέας μπορεί να του αγοράσει. Αντίστοιχα, καλό είναι το παιδί να επιλέγει τα ρούχα που θα φορέσει την επόμενη μέρα στο σχολείο ή στη βόλτα. Τα παιδιά με καλή προσαρμογή έχουν τρυφερούς, περιποιητικούς και υποστηρικτικούς γονείς που ασκούν έλεγχο και έχουν υψηλές προσδοκίες. Ο σταθερός έλεγχος που δεν περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό και επιτρέπει την αυθόρμητη έκφραση σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού.

Ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε υποδείξεις στα παιδιά είναι ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα που σχετίζεται με την επαρκή και σαφή οριοθέτηση.

Οι υποδείξεις πρέπει να είναι διατυπωμένες με συντομία και σαφήνεια. Επίσης, οι γονείς θα πρέπει να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες, να κάνουν μία υπόδειξη κάθε φορά που να είναι κατάλληλη για την ηλικία του παιδιού, καθότι σύνθετες εντολές μπορεί να ακινητοποιήσουν ένα παιδί. Για παράδειγμα, ένα παιδί της Α’ Δημοτικού που γυρίζει από το σχολείο και η μητέρα του λέει «άσε την τσάντα σου, πλύνε τα χέρια σου και έλα να φας γιατί αμέσως μετά θα πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις και να έχεις τελειώσει τα μαθήματά σου μέσα σε μία ώρα διότι μετά έχουμε να πάμε στη γιαγιά» είναι πιθανό να μην καταφέρει καν να παρακολουθήσει το συλλογισμό μέχρι το τέλος, πόσο μάλλον να πραγματοποιήσει όλα αυτά που του ζητούνται) να μην δίνουν περιττές οδηγίες και να μην απειλούν τα παιδιά.

Οι οδηγίες είναι σημαντικό να καθορίζουν με σαφήνεια την επιθυμητή συμπεριφορά. Για παράδειγμα αν πει κανείς σε ένα παιδί «Θα πάμε επίσκεψη και θέλω να είσαι καλό παιδί» είναι κάτι που για ένα μικρό παιδί δεν είναι καθόλου σαφές. Είναι σημαντικό οι γονείς να εξηγούν στο παιδί τι ακριβώς περιμένουν σε μία συγκεκριμένη περίσταση «Θα πάμε επίσκεψη και θα μείνουμε στο σπίτι της φίλης σου για 2 ώρες. Θέλω όταν θα σου πω να φύγουμε να αφήσεις το παιχνίδι και να ετοιμαστείς χωρίς να χρειαστεί να δημιουργηθεί ένταση».

Υποστηρίξτε πάντα τις υποδείξεις που κάνει ο/ η σύντροφός σας ακόμα και αν διαφωνείτε με αυτές, ποτέ μην το εκφράζετε μπροστά στα παιδιά, συζητήστε το καλύτερα μετά, όταν το παιδί δεν θα είναι μπροστά.

Για την αποτελεσματική εφαρμογή των ορίων είναι πολύ σημαντικός και ο έπαινος. Επαινέστε το παιδί κάθε φορά που συμπεριφέρεται καλά και μην επαινείτε μόνο την τέλεια συμπεριφορά. Προσφέρετε με συνέπεια τον έπαινο κάθε φορά που βλέπετε από το παιδί σας τη θετική συμπεριφορά την οποία επιθυμείτε να ενθαρρύνετε. Παρέχετε θετικό έπαινο χωρίς να μακρηγορείτε ή να ειρωνεύεστε το παιδί και χωρίς να τον συνοδεύετε με την αναφορά σε κάποια παρελθούσα ή συγκεκριμένη αρνητική συμπεριφορά του παρελθόντος. Για παράδειγμα πολύ συχνά οι γονείς λένε στα παιδιά «Πολύ ωραία τακτοποίησες το δωμάτιό σου σήμερα, δεν μπορείς αυτό να το κάνει κάθε μέρα; Πρέπει να μου βγάζεις την ψυχή;». Έτσι ο γονέας ξεκινάει να πει μπράβο στο παιδί του και στην επόμενη φράση το παίρνει πίσω.

Τέλος, τα παιδιά κάθε ηλικίας έχουν ανάγκη τη σωματική επαφή, είναι σημαντικό λοιπόν να επαινέσετε το παιδί σας χαμογελώντας του, κρατώντας επαφή μαζί του, χαϊδευόντας το και δείχνοντας ειλικρινή ενθουσιασμό.

Πηγή: boro.gr