Υδρόβια αφύπνιση

Αγναντεύεις  την γκρίζα θάλασσα,

ηχούν τα λυπημένα  θαλασσοπούλια,

ένας γλάρος τα καθοδηγεί.

Χτυπούν τα κύματα στα βράχια μανιασμένα

σαν θαμμένων ξωκλησιών καμπάνες.

Σε καρφώνει ο Βοριάς,

τρυπά τις φλέβες της ψυχής,

σ’ άβατους ωκεανούς σε ταξιδεύει.

Όμως εσύ παραμένεις ακίνητος,

βυθισμένος στις ενδόμυχες επιθυμίες,

τα άυλα όνειρα,

τα αχαρτογράφητα λόγια.

Χαμήλωσε το βλέμμα στα βότσαλα…

Στέκονται και σε θωρούν,

σε παρακινούν να ξυπνήσεις.

Έφθασε στο τέλος η ραστώνη.

Μόνο τα καντήλια σβήνουν…

Ίσως και οι άνθρωποι.

Εσύ…;