Άλογος λόγος

Αργοστάθηκες…

Με κοίταξες... 
Βαθιά, δειλά, γλυκά.

Πλησίασες καλύπτοντας το διάκενο ανάμεσά μας.

Μια οικειότητα, μια αίσθηση δροσιάς

γέμισε το παγερό βραδάκι.

Άραγε, θυμάσαι εκείνες τις όμορφες στιγμές

στοχασμού και περισυλλογής;

Η καρδιά μου χτυπούσε ακατάπαυστα,

Το μυαλό μου μηχανευόταν

διαύλους ευγενούς προσέγγισης,

η ψυχή μου ανυψωνόταν

σε μαρμάρινες κλίμακες απελευθέρωσης.

Ο έρωτάς μας

δέσμιος μιας μικρής πυγολαμπίδας

που χάνεται μέσα στον αδυσώπητο χρόνο.