Αναβίωση

Αποχαιρετάς έναν αβυσσαλέο χειμώνα.

Κρατάς σε απόσταση

τους παγερούς δαίμονες της σιωπής,

στον καθάριο ουρανό υψώνεις τους βραχίονες,

προσεύχεσαι.

Παρακαλείς να στερέψουν τα δάκρυα,

να πολεμήσεις τον αρματηλάτη πόνο,

ένα νηπενθές τέλος να αποδώσεις,

ένα καταφύγιο αγαλλίασης να βρεις,

να πορευτείς προς την κάθαρση.

Τα τείχη δε σε πτοούν πλέον…

Τι κι αν βρίσκεσαι κοντά

στην πορφυρή αδυσώπητη δύση,

εσύ νιώθεις σαν μόλις να γεννήθηκες…

Ως κοινωνός της ζωής παλινδρομείς.