Αυγής διλήμματα

Ξανά ο πόνος με τυλίγει

απόρροια των παθών και των λαθών,

βασανίζεται κι η δική σου καρδιά,

το ξέρω...

Η νύχτα αυτή διεγείρει τις αισθήσεις μου,

μάτια υγρά από το ανελέτο το δάκρυ,

ωτακουστής χαμένων ειδήσεων,

μακριά από το άγγιγμα της λογικής,

μια κίτρινη μαργαρίτα κοντοστέκεται

οργιαστικά αρώματα,

νιώθω πως ακουμπάς με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.

Ξυπνώ ξανά κάθιδρη

οι εφιάλτες λυσσομανούν

μαστιγώνουν τα τσαλακωμένα σεντόνια της σιωπής,,,

Η αυγή με βρίσκει μόνη,

μόνη με τις μνήμες και τις ερινύες.

Παράστασης σκηνή

Σαν τον αρλεκίνο φαντάζεις

επάνω στη σκηνή

τα πολύχρωμα ενδύματα 

συγχρωτίζοναι με τις υποσχέσεις σου,

πολλά λόγια 

σαν ένα τεράστιο αερόστατο φουσκωμένα.

Νιώθεις πως κερδίζεις εξαπατώντας την καρδιά,

όμως στο τέλος μένεις μόνος 

προσμένοντας το μεγάλο χειροκρότημα...

Ατενίζεις το κοινό σου,

χαμογελάς με ικανοποίηση και σαρκασμό,

κάνεις μια βαθιά υπόκλιση,

είσαι έτοιμος για το επόμενο μονόπρακτο...

Όμως αυτό που απομένει είναι η δειλία, ο φόβος, η ήττα.

Γιατί η νίκη συντροφεύει μόνο τους τολμηρούς θαλασσοπόρους,

όχι τους μικροσκοπικούς κι ασήμαντους ηθοποιούς...

Γνώσεως Άγνοια 

Το ξέρω πως δεν θα 'λθεις απόψε,

τα λυτά μαλλιά σου αλυσίδες στο κορμί μου,

αχνοφέγγουν τ' όνειρά μας

κατρακυλούν στη σιωπή.

Το ξέρω πως ήσουν ένα τόσο δα μικρό αστέρι

στου ουρανού το περιβόλι

ανοιχτά διάπλατα μάτια

εκλιπαρούν για λίγο ουρανό.

Το ξέρω πως βιγλίζεις από μακριά άλλη θάλασσα

ποτισμένη με ασημόσκονη και υποσχέσεις

οι επιστολές του παρελθόντος παρέμειναν ακυβέρνητες.

Το ξέρω πως η ευτυχία όπως και η πίκρα

είναι στιγμές,

εσύ κι εγώ στο άρμα της μετεπιβίβασης.

Το ξέρω αλλά αγνοώ την αλήθεια...

Ή μήπως κατέχω την αλήθεια 

κι αγνοώ τη φονική χίμαιρα;

Λύτρωση...

Μόνο κοντά σου ηρεμώ,

αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο 

ο ουρανός κι η θάλασσα σ' ένα τρελό χορό

Επιπλέω στο κατάρτι της σιωπής

σαν ένα ψαροπούλι

που για την τροφή του αδημονεί

Στριφογυρίζω το πηδάλιο

ο νους μου αναστατώνεται

τόσα όνειρα, τόσες προσδοκίες

Πλησιάζω το λιμάνι

η λύτρωση με προσμένει

η θαλασσινή αύρα με κυκλώνει

 

Μια θάλασσα αχανής η ζωή μου

νηνεμία και καταιγίδα συμπορεύονται

μέχρι να τελειώσει κι αυτό το ταξίδι 

Επιτέλους αχνοφαίνονται τα πρώτα φώτα

στεριά ή θάλασσα,

όνειρο ή πραγματικότητα;

Κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει,

ίσως η ζωή από μόνη της 

τις δικές της άγκυρες δημιουργεί...

Άνδρος, Όρμος Κορθίου

 

Γεύσεως συνείδησις

Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα

ή μήπως τώρα ξεκινούν;

Αέναο το ταξίδι της ζωής

στα πέρατα της γής.

Οι άνθρωποι περιπλέκονται μεταξύ τους,

ερωτοτροπούν, βουλιάζουν, αναγεννιούνται.

Ψηφιδωτό ο νους απο τις πολλές σκέψεις,

ψηφιδωτό η σάρκα απο τα οργισμένα πάθη,

ψηφιδωτό η ψυχή από τα βασανιστικά διδάγματα.

Ο άνθρωπος φύεται για να ζει, όχι για να πεθαίνει...

Οι πίκρες μετουσίωση των λαθών

ενδυναμώνουν και καθοδηγούν.

Λυτρώνεται ο κόσμος γύρω μου,

μαζί του κι εγώ.

Ατενίζω της γεύσης το δώρο,

είναι το ήμαρ του σύμπαντος...

Άλικος ταξιδευτής

Στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας μπροστά

μέσα στη θάλασσα σωρεύονται τα όνειρά σου

όνειρα μελαγχολικά.

Ο ορίζοντας δε σε τρομάζει,

οι καταιγίδες σιωπούν μπροστά σου,

το ταξίδι σε ταξιδεύει...

Ένας γλάρος κατηφορίζει να σε συντροφεύσει

το βλέμμα του ευθυτενές κι ακέραιο

κάτι σου ψυθιρίζει στο αυτί,

μηνύματα από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Χαμογελάς, σου αρέσει να χαμογελάς

ίσως γιατί ήταν πολλές οι πίκρες οι αλμυρές.

Μια καινούρια διαδρομή σε περιμένει

εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

χωρίς επιστροφές...