" Επάνω σ' ένα ακοίμητο αερόστατο

ατενίζουμε το καθάριο χρώμα τ' ουρανού,

τις ανθισμένες κοιλάδες του μυαλού,

την ανεξίτηλη θαλασσινή δροσιά,

τους ορεινούς στυλοβάτες της απεραντοσύνης...

Οι ψυχές μας γίνονται συνοδοιπόροι..."

Σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου ελπίζοντας να κάνουμε πολλά ταξίδια - ονειρικά και μακρινά - στο χώρο του πνεύματος, της τέχνης και της δημιουργίας...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Αντώνης Σαμαράκης «Ζητείται ελπίς»

Αποτέλεσμα εικόνας για εικονες Αντωνη Σαμαρακη

1. Το κείμενο που διαβάσατε είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταπολεμικού διηγήματος. Να εντοπίσετε τα χαρακτηριστικά του:

2. Να διακρίνετε το διήγημα σε δύο νοηματικές ενότητες και να δώσετε έναν πλαγιότιτλο για την καθεμιά.

3. Ο τίτλος του κειμένου «Ζητείται ελπίς» αποτελεί έκκληση για τον εντοπισμού κάποιων στηριγμάτων και - αν ναι - ποιων;

4. Να εντοπίσετε το χωροχρόνο και τα κεντρικά πρόσωπα του διηγήματος.

5. Να σχολιάσετε και να δικαιολογήσετε την ευρεία χρήση αποσιωπητικών στο κείμενο που διαβάσατε. Τι επιθυμεί να πετύχει ο συγγραφέας, Αντώνης Σαμαράκης;

6. Να εντοπίσετε το πρόσωπο της αφήγησης, την οπτική γωνία του αφηγητή και να δικαιολογήσετε τη συγκεκριμένη επιλογή.

7. Γιατί ο συγγραφέας γίνεται καυστικός και ειρωνικός χρησιμοποιώντας τη φράση «Το πανόραμα της ζωής»(1^η νοηματική ενότητα);

8. Τι συνοψίζει η εμφατική επανάληψη της φράσης «Δεν υπάρχει πλέον ελπίς» (2^η νοηματική ενότητα);

9. Σε ποιο σημείο πληροφορούμαστε το επάγγελμα του ήρωα; Έχουμε αυτή τη στιγμή ταύτιση του ήρωα, του αφηγητή και του συγγραφέα;

10. Να σχολιάσετε τη γλώσσα και το ύφος του διηγήματος:

11. Ν’ αντιστοιχίσετε τις ακόλουθες προτάσεις με τα κατάλληλα σχήματα λόγου:

«Φώναξε το γκαρσόνι»	*αντίθεση*
«είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη»	*οπτική εικόνα*
«Ήρθε ο καφές»	*μεταφορά*
«Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…»	*ασύνδετο σχήμα*
«Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. »	*παρομοίωση*
«η σκιά του καινούριου πολέμου,, η Ινδοκίνα, οι δύο αυτοκτονίες…, η Κοσμική Κίνησις…»	*ακουστική εικόνα*
«Σαν να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε.»	*επανάληψη*

Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Μετά το απολυτήριο από το Β' Γυμνάσιο, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει. Το 1963 νυμφεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά.

Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.

Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που οδήγησε στη διοργάνωση άτυπων συνεδριάσεων της Βουλής, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.

Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Δε συγκεντρώνεται στο διάβασμα-Πώς μπορείτε να βοηθήσετε;

Το παιδί σας αδυνατεί να συγκεντρωθεί. Μόλις κάθεται να διαβάσει κάτι θυμάται, σηκώνεται από το γραφείο, κάνει βόλτες στο σπίτι, μιλάει στο τηλεφωνο… Αναρωτιέστε πώς μπορείτε να το βοηθήσετε;

Η έλλειψη συγκέντρωσης, η παθητικότητα και η έμμεση αδιαφορία για τα μαθήματα μπορεί να οφείλονται σε ζητήματα που απασχολούν τον έφηβο, στην ορμονική αναστάτωσή του ή σε εξωτερικούς περισπασμούς. Δεν είναι απλό να ρυθμίζει τη μελέτη του, να μαζεύει τη σκέψη του και να μελετά ανεξάρτητα από ό,τι τον απασχολεί. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι τρόποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση:

Καλό είναι να διαβάζει κάθε μέρα στον ίδιο χώρο και την ίδια ώρα. Αν δεν είναι δυνατόν, προσπαθήστε οι εναλλαγές να έχουν πάλι ένα στοιχείο ρουτίνας και σταθερότητας.

Ο χώρος μελέτης πρέπει να έχει καλό φωτισμό και να μη θυμίζει άλλες δραστηριότητες.

Πολλά παιδιά για να αποδώσουν πρέπει να κλείνουν το κινητό ή τον Η/Υ. Αν το παιδί δε μπορεί να πει εύκολα στους φίλους του «άσε με τώρα, διαβάζω», καλύτερα να μη μπορεί να του τηλεφωνήσει κανείς την ώρα της μελέτης ή να συμφωνήσετε να μη μπαίνει στο Facebook.

Όταν αισθάνεται ότι κουράστηκε, δεν έχει νόημα να διαβάσει περισσότερο. Όσο κι αν προσπαθήσει, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ φτωχό γιατί η κούραση φέρνει πάντα προβλήματα συγκέντρωσης και απομνημόνευσης.

Να ξεκινά με τα δύσκολα μαθήματα, γιατί έτσι, όταν αργότερα αισθανθεί κούραση, θα έχει να αντιμετωπίσει τα ευκολότερα.

Το ωράριο του διαβάσματος δεν πρέπει να παραβιάζει τις ανάγκες για ανάπαυση ή στοιχειώδη ψυχαγωγία.

Τεχνικές συγκέντρωσης για τις εξετάσεις και όχι μόνο…

Βοηθήστε τον έφηβο να συνειδητοποιήσει ότι η ώρα της μελέτης δεν είναι ώρα χαλάρωσης. Καλύτερα να κάνει διαλείμματα παρά να ονειροπολεί με τα βιβλία ανοιχτά μπροστά του.

Προτείνετέ του να σεβαστεί την ανάγκη του για ονειροπόληση, αλλά να της βάλει «ωράριο». Να αποφασίσει δηλαδή ότι θα μπορεί να χαζέψει, για παράδειγμα, μόλις τελειώσει το διάβασμα τουλάχιστον κάποιου μαθήματος.

Κάθε φορά που «πετάγεται» μια ιδέα στο μυαλό του την ώρα που διαβάζει, θα μπορούσε ίσως να σημειώνει ένα Χ ή άλλο εμφανές σήμα στο βιβλίο του, ώστε να ασχοληθεί μαζί της αργότερα. Αν φοβάται ότι θα την ξεχάσει, ας σημειώσει σε ένα χαρτί επιγραμματικά τη σκέψη του.

Ας ορίζει κάθε μέρα ένα σταθερό «ραντεβού» με τον εαυτό του για να ασχολείται με όσες σκέψεις κάνει κατά τη διάρκεια της μελέτης του.

Όταν τελειώνει κάποιο μάθημα ας εξετάζει πόσες ασκήσεις μπόρεσε να λύσει ή παραγράφους να διαβάσει χωρίς διακοπή. Θα τις μετρήσει κοιτάζοντας κάθε πότε σημείωνε Χ ή όποιο σήμα διακοπής χρησιμοποίησε. Έτσι θα διαπιστώνει ρεαλιστικά ποιο είναι αυτή την εποχή το όριό του στη συγκέντρωση.

Αυτό το όριο θα πρέπει να το σεβαστεί, όπως και εσείς. Αν βλέπει ότι το μυαλό του «φεύγει» περίπου κάθε 10 λεπτά ή ανά 4-5 παραγράφους, θα πρέπει να κάνει ένα ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα. Την επόμενη μέρα που θα κάτσει να διαβάσει, θα αποφασίσει ότι θα διαβάσει 4-5 παραγράφους και ότι μετά θα σηκωθεί για να πιει ένα αναψυκτικό ή να κάνει ένα μικρό διάλειμμα.

Άλλα παιδιά δουλεύουν καλύτερα με το ξυπνητήρι. Αν λ.χ. διαπιστώνει ότι η συγκέντρωση του χαλαρώνει στα 20 λεπτά, ας βάζει υπενθυμίσεις στο κινητό ώστε να τον «διακόπτουν» προγραμματισμένα κάθε 20 λεπτά. Αν χρησιμοποιεί το κινητό, τότε καλύτερα να έχετε ένα κινητό ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά -ένα παλιό δικό σας- γιατί αν είναι το δικό του, είναι βέβαιο ότι κάποιο τηλεφώνημα θα τον διακόψει την ώρα που διαβάζει.

Σε κάποια παιδιά ταιριάζει το πρόγραμμα της πυραμίδας με σταδιακή κλιμάκωση. Ξεκινούν να διαβάσουν μόνο μια σελίδα μέχρι το πρώτο τους διάλειμμα, μετά διαβάζουν 2 σελίδες και κάνουν δεύτερο διάλειμμα. Ύστερα διαβάζουν 3-4 σελίδες συνεχόμενες και κάνουν το τρίτο τους διάλειμμα. Καλό είναι ο έφηβος να υπολογίζει την κλιμάκωση ανάλογα με το δικό του βιορυθμό σε συγκέντρωση. Αν βλέπει ότι όσο περνά η ώρα συγκεντρώνεται όλο και καλύτερα, τότε αυτή η κλιμάκωση σίγουρα του ταιριάζει. Αν όμως βλέπει ότι όσο περνά η ώρα, η συγκέντρωσή του χάνεται όλο και συχνότερα, τότε πρέπει να κρατήσει ρεαλιστικά μια σταθερή «μερίδα» διαβάσματος ανά διάλειμμα ή να ακολουθήσει και την αντίθετη τεχνική –δηλαδή να διαβάζει πρώτα περισσότερες σελίδες και να μειώνει τον αριθμό τους.

Κάποια παιδιά τα βοηθούν φράσεις – κλισέ που επαναλαμβάνουν στον εαυτό τους όταν τον «συλλαμβάνουν» να ονειροπολεί (λ.χ. «Τώρα, διάβασμα!» ή «Θα χαζέψω αργότερα. Πρέπει να βγάλω την ύλη τώρα» ή «Σύνελθε! Τώρα είσαι εδώ!» ή «Ώρα να συγκεντρωθώ»).

Είναι απαραίτητος ο σαφής προσδιορισμός της ύλης που θα πρέπει να «βγάλει» ο έφηβος μέσα σε μία μέρα. Καλό είναι όταν κάθεται να διαβάσει να κάνει στο μυαλό του ένα προσχέδιο (π.χ. θα διαβάσω 5 σελίδες ιστορίας για το μεθαυριανό τεστ ή θα λύσω τρεις ασκήσεις φυσικής).

Έχει σημασία το παιδί να σηκώνεται από το γραφείο έχοντας ολοκληρώσει κάτι. Έτσι θα ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του γιατί θα γνωρίζει ότι τελείωσε εκείνο που είχε ορίσει ως υποχρέωσή του.

Όταν «βγάζει» την ύλη που το ίδιο το παιδί προσδιόρισε ως απαραίτητη μέχρι το πρώτο διάλειμμα, ας ανταμείψει τον εαυτό του με κάτι ευχάριστο.

15 λεπτά εντατικής μελέτης, δηλαδή με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, ίσως είναι πιο αποτελεσματικά από 45 λεπτά χαλαρής μελέτης. Αν το παιδί μπορεί να συγκεντρώνεται για 15 λεπτά, ας δουλεύει στο διάστημα αυτό «στο φουλ» και μετά ας σηκώνεται να κάνει ένα μικρό διάλειμμα ή ας αλλάζει μάθημα. Η εναλλαγή κεντρίζει συχνά το ενδιαφέρον ή πάντως φέρνει συχνά το ίδιο αποτέλεσμα με ένα μικρό διάλειμμα.

Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει προσωπικό ενδιαφέρον για κάθε μάθημα στο οποίο χωλαίνει. Αν ο καθηγητής στο σχολείο δεν έχει πείσει το παιδί ότι το μάθημα αυτό σχετίζεται άμεσα με τη ζωή του και το αφορά, θα πρέπει να το πείσετε εσείς ή κάποιος άλλος καθηγητής. Έχει μεγάλη σημασία το παιδί να συνδέει κάθε μάθημα με κάτι σημαντικό για το ίδιο.

Προτείνετε του να χρησιμοποιεί μολύβι ή υπογραμμιστή ώστε να τονίζει όσα θέματα το ενδιαφέρουν ή να γράφει απορίες και δικά του συμπεράσματα. Έτσι διαβάζει ενεργά, ξεφεύγει από την παθητική και ανιαρή συνήθη αντιμετώπιση του μαθήματος και λειτουργεί πιο δημιουργικά. Η υπογράμμιση και οι σημειώσεις κινητοποιούν το μαθητή.

Αν αρνείται να διαβάσει στο σπίτι, τονίστε του ότι πρέπει να προσπαθήσει τουλάχιστον να συγκεντρώνεται στις παραδόσεις ώστε να φεύγει από το σχολείο έχοντας μάθει εκεί αρκετή από την ύλη.

Να βάζει ρεαλιστικούς στόχους, διαφορετικά ίσως απογοητευθεί, με επακόλουθο να δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο στη μελέτη του.

Προτρέψτε το να χρησιμοποιεί όλο τον ελεύθερο χρόνο του για χαλάρωση, ακόμη και στο λεωφορείο, στο περπάτημα, στο μπάνιο.

Όταν έχει πολύ διάβασμα, όπως στην περίοδο εξετάσεων, καλό είναι να πίνει πολλά υγρά και να τρώει μικρά γεύματα ανά 3-4 ώρες. Το βαρύ φαγητό δε βοηθά στη μελέτη. Αν θέλει να πίνει καφέδες, εξηγήστε του ότι ενδέχεται να εκνευριστεί και τονίστε ότι ο εκνευρισμός κατά βάθος το εμποδίζει να διαβάσει.

Αν νιώθει κούραση ή γενικά έλλειψη συγκέντρωσης, ο έφηβος μπορεί να εκτονωθεί κάνοντας ασκήσεις γυμναστικής. Μια βόλτα με γρήγορους ρυθμούς γύρω από το τετράγωνο του σπιτιού του ή κάποια λεπτά γυμναστικής ξυπνούν και το σώμα και το μυαλό. Επίσης, βοηθά στην εγρήγορση ένα ελαφρύ γεύμα με πρωτεΐνες (ψωμί με τυρί ή ζαμπόν ή αυγό).

Αλεξάνδρα Καππάτου – παιδοψυχολόγος

iPaideia.gr

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ… ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ!

Της Έλενας Λαζαρίδου

Πόσες φορές σημειώθηκαν συγκρούσεις και «μαλλιοτραβήγματα» μεταξύ γονέων και δασκάλων! Παράπονα, διαφωνίες, διαμαρτυρίες, με τα μικρά από κάτω να περιμένουν την ετυμηγορία για το αν θα φάνε τιμωρία ή αν θα δείρουν τον δάσκαλο (που δυστυχώς δεν είναι απλά χιούμορ)! Δεν μπορώ βέβαια να πω ότι κάποιοι έχουν πάντα δίκιο και οι άλλοι πάντα άδικο. Είμαστε όλοι άνθρωποι που θέλουμε, ο καθένας από την πλευρά του, το καλό των παιδιών..

Ακολουθούν όμως κάποιες συμβουλές-παρακλήσεις προς τους γονείς των μαθητών μας που κάθε δάσκαλος θα ήθελε να ζητήσει:

* Γνωρίστε το παιδί σας. Μάθετε τα όριά του, τη συμπεριφορά του, τις αδυναμίες, τις αντιδράσεις, τις ανάγκες του και ενημερώστε σχετικά τον δάσκαλό του. Έτσι, θα είναι πιο εύκολο να κατανοήσετε έναν πιθανό «καβγά» μεταξύ του παιδιού σας και του δασκάλου του, ένα παράπονο του δασκάλου από εκείνο ή μια ενδεχομένως «άδικη» αντιμετώπιση του δασκάλου προς εκείνο.

* Η συμπεριφορά και η στάση σας κάθε στιγμή μπροστά στο παιδί πρέπει να είναι σωστή, ευπρεπής και ώριμη. Αν το παιδί σας υιοθετήσει μια λανθασμένη συμπεριφορά (π.χ. αθυροστομία), θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τον δάσκαλο να την αλλάξει, εφόσον είναι αποδεκτή από το κύριο πρότυπο που έχει στη ζωή του, εσάς.

* Μην κάνετε το λάθος να γράφετε εσείς τις ασκήσεις του παιδιού σας αν εκείνο βαριέται ή δεν τα καταφέρνει. Όχι μόνο δεν το βοηθάτε αλλά του δημιουργείτε την πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται να κοπιάσει για τίποτα και ότι θα τα βρίσκει όλα έτοιμα από εσάς. Ταυτόχρονα, ο δάσκαλος παίρνει το μήνυμα πως ο μαθητής του έχει κατανοήσει πλήρως το μάθημα και δε χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση.

* Μην προσπαθείτε να αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο ο δάσκαλος δίδαξε κάτι προτείνοντας στο παιδί σας κάτι δικό σας. Ίσως να μην είναι επιστημονικά σωστό ή μπορεί να το μπερδέψετε ακόμα περισσότερο. Ζητήστε από τον δάσκαλο να του υποδείξει έναν πιο εύκολο τρόπο και ρωτήστε τον πώς μπορείτε εσείς να το βοηθήσετε.

* Μη δικαιολογείτε συνεχώς ανεπίτρεπτες συμπεριφορές του παιδιού σας στον δάσκαλό του (π.χ. για το ότι έρχεται συχνά αδιάβαστος ή για το ότι χτυπάει τους συμμαθητές του). Μην του δίνετε την ιδέα ότι θα μπορεί για μια ζωή να βρίσκει δικαιολογίες. Δώστε του την ευκαιρία να αναλάβει τις ευθύνες του. Εξάλλου, ούτε εσείς ούτε ο δάσκαλος είστε χαζοί, γνωρίζετε και οι δύο τι συμβαίνει. Παραδεχτείτε το λοιπόν και προσπαθήστε από κοινού να το σταματήσετε.

* Μην αντιδράτε και μην επιτίθεστε στον δάσκαλο αν σας ενημερώσει για κάποιο πρόβλημα στη γνωστική ή νοητική κατάσταση του παιδιού σας. Σε καμιά περίπτωση δεν έχει σκοπό να προσβάλλει ή να κοροϊδέψει τον μαθητή του. Σας ενημερώνει για την κατάσταση ώστε σε συνεργασία με εσάς να του παρασχεθεί η καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και φροντίδα.

* Σε περίπτωση που το παιδί σας εκφράσει παράπονα για τον δάσκαλό του, βρείτε τον ίδιο και ζητήστε να σας εξηγήσει τι ακριβώς έγινε. Μην κατηγορήσετε τον δάσκαλο μπροστά στο παιδί, μη μιλήσετε άσχημα για εκείνον και μην αποδώσετε όλο το δίκιο στο παιδί. Το μόνο που θα πετύχετε είναι να αποβάλλει κάθε ίχνος σεβασμού απέναντι στον δάσκαλό του και να μην τον παρακολουθήσει ξανά σε καμία από τις επόμενες παραδόσεις του, πράγμα που φυσικά θα αποβεί εις βάρος του.

* Τέλος, να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι που σπούδασαν αυτό που κάνουν και επομένως μπορείτε να τους εμπιστευτείτε. Μην παρεμβαίνετε στη δουλειά τους και μην τους κάνετε υποδείξεις για αυτήν. Μιλήστε τους για τα προβλήματα των παιδιών σας και ακούστε τις συμβουλές τους. Νοιάζονται και αγαπούν τα παιδιά σας και κάνουν πάντα το καλύτερο για αυτά. Δε σας θέλουν έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά χρειάζονται τη συνεργασία σας. Δείξτε τους τον σεβασμό που τους αξίζει αφού, μετά από εσάς, είναι τα επόμενα πρόσωπα που θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή των παιδιών σας.

Η Έλενα Λαζαρίδου είναι αναπληρώτρια δασκάλα και αρθρογραφεί στο http://protaodaskalos.blogspot.gr/

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Δυσλεξία: Ποια είναι τα συμπτώματα ανά ηλικία

Τα συμπτώματα της δυσλεξίας διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία. Εάν το παιδί σας έχει ένα ή δύο από τα σημάδια αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει απαραίτητα δυσλεξία.

Αλλά αν έχει πολλά από τα σημεία που αναφέρονται παρακάτω μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε ειδικές εξετάσεις στο παιδί για να επιβεβαιώσετε ότι έχει δυσλεξία.

Δείτε ποια είναι τα βασικά συμπτώματα της δυσλεξίας ανά ηλικία:

Προσχολική ηλικία

Ένα παιδί προσχολικής ηλικίας (3-4 ετών) μπορεί:

-Να αρχίσει να μιλάει αργότερα από ό,τι τα περισσότερα παιδιά.

-Να έχει μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι τα άλλα παιδιά στο να προφέρει λέξεις.

-Να μην εμπλουτίζει το ίδιο γρήγορα με νέες λέξεις το λεξιλόγιό του και να μην είναι σε θέση να θυμηθεί τη σωστή λέξη για κάθε σκοπό.

-Να έχει πρόβλημα να μάθει το αλφάβητο, τους αριθμούς, τις ημέρες της εβδομάδας, τα χρώματα, τα σχήματα, το πώς να συλλαβίσει και το πώς να γράψει το όνομά του.

-Να έχει δυσκολία απαγγελίας μικρών ποιημάτων ή να σκεφτεί λέξεις με ομοιοκαταληξία.

-Να αργήσει να αναπτύξει λεπτές κινητικές δεξιότητες. Για παράδειγμα, το παιδί σας μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο από άτομα της ίδιας ηλικίας για να μάθει πώς να κρατήσει ένα μολύβι σε θέση γραφής, πώς να χρησιμοποιεί τα κουμπιά και το φερμουάρ και πώς να βουρτσίζει τα δόντια του.

Παιδιά από το νηπιαγωγείο έως την ηλικία των 9-10 ετών μπορεί:

-Να έχουν δυσκολία στην ανάγνωση σκέτων λέξεων, όταν δηλαδή αυτές δεν περιβάλλονται από άλλες λέξεις.

-Να καθυστερούν να μάθουν τη σύνδεση μεταξύ γραμμάτων και ήχων.

-Να συγχέουν μικρές λέξεις.

-Να κάνουν διαρκώς λάθη στην ανάγνωση και την ορθογραφία

Ηλικία 10-13 ετών

Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες μπορεί:

-Να μην κάνουν καλή ανάγνωση

-Να αλλάζουν τη σειρά των γραμμάτων σε μία λέξη

-Να αδυνατούν να αναγνωρίσουν και να μάθουν προθέματα, επιθήματα, ρίζες λέξεων και άλλες πτυχές της ανάγνωσης και της ορθογραφίας.

-Να έχουν δυσκολία στην ορθογραφία και να γράφουν την ίδια λέξη με δύο διαφορετικούς τρόπους ακόμα και στην ίδια σελίδα.

-Να αποφεύγουν να κάνουν ανάγνωση φωναχτά.

-Να έχουν δυσκολίες με προβλήματα λέξεων στα μαθηματικά.

-Να δυσκολεύονται στη γραφή ή να έχουν δυσανάγνωστη γραφή, ή να κρατούν πολύ δυνατά την λαβή του μολυβιού/στιλού όταν γράφουν.

-Να αποφεύγουν γενικά τη γραφή

Ηλικία από 14 ετών μέχρι και 18-19 ετών

Σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά με δυσλεξία μπορεί:

-Να διαβάζουν πολύ αργά και με πολλά λάθη/ανακρίβειες

-Να εξακολουθούν να γράφουν την ίδια λέξη με διαφορετικούς τρόπους σε ένα ενιαίο κομμάτι κειμένου.

-Να αποφεύγουν τα τεστ που απαιτούν ανάγνωση και γραφή

-Να έχουν πρόβλημα να κάνουν περίληψη/σύνοψη κειμένου

-Να μην έχουν καλή δυνατότητα απομνημόνευσης κειμένου

-Να έχουν περιορισμένο λεξιλόγιο και να μην είναι σε θέση να αποθηκεύσουν πολλές πληροφορίες από την ανάγνωση

Ενήλικες

Οι ενήλικες με δυσλεξία μπορεί:

-Να αποκρύπτουν τα προβλήματα ανάγνωσης που αντιετωπίζουν

-Να μην είναι καλοί στον συλλαβισμό λέξεων

-Να αποφεύγουν τη γραφή

-Να έχουν αυξημένες ικανότητες στην προφορική επικοινωνία

-Να βασίζονται περισσότερο στη μνήμη τους και όχι στην ανάγνωση νέων πληροφοριών

-Να είναι καλοί στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και στο να "διαβάζουν" τους ανθρώπους (διαισθητικοί).

-Συχνά να εργάζονται σε μια δουλειά που είναι πολύ πιο κάτω από τις πνευματικές τους ικανότητες.

-Να έχουν δυσκολία με τον προγραμματισμό και την οργάνωση.

Πηγή: http://www.onmed.gr

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η αυτοκτονία της Πηνελόπης Δέλτα

Από την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ

Ήταν 27 Απριλίου του 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται στο σπίτι της, καταπονημένη από την ασθένεια και από έναν βαθύ ανεκπλήρωτο έρωτα που τη βασανίζει για χρόνια. Η απόφαση είναι ειλημμένη. Η μεγάλη συγγραφέας των παιδικών μας χρόνων πίνει δηλητήριο. Βασανίζεται για πέντε ημέρες, μέχρι να την εγκαταλείψει κάθε ίχνος ζωής. Αφήνει την τελευταία της πνοή στις 2 Μαΐου, μαζί με ένα σημείωμα.

«Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα»

- Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, Ιων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα ...

Η Πηνελόπη Δέλτα, αδελφή του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε το 1874 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη (μεγαλέμπορο βαμβακιού) και της Βιργινίας Χωρέμη. Την παιδική και εφηβική της ηλικία πέρασε στην Αλεξάνδρεια, με πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε της παρείχε κάθε δυνατότητα για παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, ενώ η αυταρχική ανατροφή, κυρίως της μητέρας της, διαμόρφωσε μία εύθραυστη προσωπικότητα που αρκετές φορές θεωρούσε ως μόνη διέξοδο το θάνατο. Η Πηνελόπη έμαθε ξένες γλώσσες, ζωγραφική και ανάγνωση και ήταν μια υποδειγματική κόρη. Υποχρεούνταν να εμφανίζεται στις κοσμικές συγκεντρώσεις της ελληνικής παροικίας, τις οποίες ωστόσο βαριόταν αφόρητα.

Η Πηνελόπη Δέλτα με τις κόρες της

Μόλις στα 21 της χρόνια κι ενώ η οικογένεια Μπενάκη ήρθε προσωρινά στην Αθήνα, ο θείος της, τη γνώρισε με τον Στέφανο Δέλτα έναν πλούσιο Φαναριώτη βαμβακέμπορο, και επέμεινε να τον παντρευτεί. Η Πηνελόπη εκδήλωσε την άρνησή της με μια απόπειρα αυτοκτονίας. Η κίνησή της αυτή δεν συγκίνησε τη σκληρή οικογένεια και ο γάμος έγινε, ακριβώς όπως είχε προγραμματιστεί. Με τον Στέφανο Δέλτα απέκτησαν τρεις κόρες, τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου). Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν υποδειγματική μητέρα. Αγαπούσε και φρόντιζε τα παιδιά της ενώ στεκόταν στο πλευρό του συζύγου της με την αυστηρότητα που όριζε η ηθική της. Τον ακολουθούσε στις κοσμικές εκδηλώσεις και σε συγκεντρώσεις όπου απαιτούνταν η παρουσία της. Αυτή ήταν και η αφορμή να έθει σε επαφή με τα πιο λαμπρά μυαλά των διανοουμένων της εποχής.

Μόλις στα 21 της χρόνια κι ενώ η οικογένεια Μπενάκη ήρθε προσωρινά στην Αθήνα, ο θείος της, τη γνώρισε με τον Στέφανο Δέλτα έναν πλούσιο Φαναριώτη βαμβακέμπορο, και επέμεινε να τον παντρευτεί

Στην Αλεξάνδρεια επέστρεψαν το 1905. Τότε ήταν η χρονιά που η Πηνελόπη Δέλτα γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ερωτεύτηκαν αμέσως και η φύση του ειδυλλίου τροφοδότησε ένα έντονο πάθος και μια πλατωνική-δίχως αύριο αγάπη.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας θα κρατούσε για αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η Δέλτα έκανε δύο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας. Ομολόγησε τα πάντα στον σύζυγό της για να είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό της, αλλά δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Δε μπορούσε να αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στα παιδιά της και προσπάθησε να βάλει τίτλους τέλους στη σχέση της με τον Δραγούμη. Το 1912, η γνωριμία και ο έρωτας του Δραγούμη με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, θα της δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της.

Επιστολή της Πηνελόπης Δέλτα στον Ίωνα Δραγούμη (27 Ιουλίου 1906) «Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν "τρελός για μένα", έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει "τιμή" και "λόγος". Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, Ιων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ' αγαπώ", μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...».

Πήρε το δηλητήριο σαν σήμερα το 1941 και πέθανε στις 2 Μαΐου

Πήρε το δηλητήριο στις 27/4/1941 και πέθανε στις 2 Μαΐου. Με το Γάλλο βυζαντινολόγο Γκυστάβ Σλυμπερζέ, θα έχουν μακρόχρονη αλληλογραφία με την οποία, η Πηνελόπη Δέλτα έλαβε τη βοήθεια που χρειαζόταν για να γράψει τα μυθιστορήματά της σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία. Η Δέλτα που είχε μετακομίσει στη Φρανκφούρτη το 1906 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο «Για την Πατρίδα», 1909. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μυθιστόρημά της, «Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου». Το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή το 1909 την ενέπνευσε να γράψει το «Παραμύθι χωρίς όνομα» 1911 ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματά της. Tο 1916 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Kηφισιά όπου ο πατέρας της Δέλτα, Εμμανουήλ Μπενάκης, είχε εκλεγεί δήμαρχος. Τότε η Πηνελόπη Δέλτα άρχισε να συλλέγει υλικό για τον Mακεδονικό Aγώνα. Το 1918 πήρε μέρος σε δύο αποστολές στην Ανατολική Μακεδονία για να βοηθήσει παλινοστούντες ομήρους από τη Βουλγαρία. Η δολοφονία του Iωνα Δραγούμη, το 1920, από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών βενιζελικών υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της, θα την αφήσει ένα ψυχολογικό ράκος. Πέντε χρόνια αργότερα την χτυπά αλύπητα η πολυομυελίτιδα, καθηλώνοντάς την σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έζησε έτσι για 16 χρόνια και στο τέλος λύγισε. Πήρε το δηλητήριο το 1941 και πέθανε στις 2 Μαΐου. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH. Το έργο της Πηνελόπης Δέλτα είναι ένα από τα πιο σημαντικά όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Τα έργα της:

Για την Πατρίδα (νουβέλα) (1909)

Η καρδιά της βασιλοπούλας (διήγημα-παραμύθι) (1909)

Παραμύθι χωρίς όνομα (1910)

Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου (ιστορικό διήγημα) (1911)

Παραμύθια και άλλα (1915)

Τα Ανεύθυνα (Διηγήματα) (1921)

Στο Κοτέτσι (παραμύθι)(1922) (σαν βιβλίο εκδόθηκε μόλις το 2011 από τις εκδόσεις Τετράγωνο)

Η ζωή του Χριστού (Δίτομο) (1925)

Τρελαντώνης (μυθιστόρημα) (1932)

Πρώτες ενθυμήσεις (διήγημα) (1932)

Μάγκας (μυθιστόρημα) (1935)