"Το εμβατήριο του ωκεανού" 

Γιάννης Ρίτσος

Οι γέροι ναυτικοί,

 που δεν έχουν καΐκι, που δεν έχουν πια δίχτυα 

κάθονται στο βράχο 

και καπνίζουν στην πίπα τους 

ταξίδια, σκιά και μετάνοια.

Όμως εμείς 

δεν ξέρουμε τίποτα 

απ ́ τη στάχτη στη γεύση του ταξιδιού. 

Ξέρουμε το ταξίδι 

Και το γλαυκό ημικύκλιο του ορίζοντα 

που’ ναι σαν τ ́ άγριο φρύδι 

θαλασσινού θεού. 

Πηδάμε στις βάρκες 

λύνουμε τα σκοινιά και τραγουδάμε τη θάλασσα 

κοιτώντας το ασημένιο σύννεφο

πλάι στ ́ ανοιξιάτικο φεγγάρι. 

Ποια διαμαντένια πολιτεία 

κοιμάται πίσω απ ́ τα βουνά;

Ποια φώτα τρέμουν πέρα στη νύχτα 

και μας φωνάζουν;

Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας

και δε μπορούμε πια να κοιμηθούμε. 

Μητέρα, 

μη μου κρατάς το χέρι.

 Μικρές λεοπaρδάλεις

Φεγγαρόλουστη βραδιά...

"The Cottage"  

Van Gogh (1885)

1     

      Φθινοπώρου άφιξη

Ανοίγουν διάπλατα οι πύλες

για το νέο επισκέπτη.

Το Φθινόπωρο καταφθάνει

σαν δροσερό αιώρημα.

Χωρίς πρόσωπο,

με περίσσια δύναμη,

φορά το αλλοιωμένο καπέλο της βροχής,

φθαρτή καπαρντίνα,

αδιάβροχα υποδήματα.

Στέκεται απέναντι…

Χαμογελά με μειδίαμα υγρό,

συγχρωτίζεται με αλλόφρονες περαστικούς,

ερωτεύεται τους αστραφτερούς κεραυνούς.

Συναντά τη γκρίζα θάλασσα,

τα κιτρινισμένα φύλλα

που ανεμοσκορπίζουνε.

Καλλιεργεί το δρόμο για τον ομοτράπεζο

που ακολουθεί…

Κάθονται σιμά στην εστία του σπιτιού

και με θωρούν αινιγματικά.

Θωρακισμένη Άνοιξη

που ετοιμάζεται να δραπετεύσει…

      Χάσματος κόλαφος

Μελαγχολία…

Άδηλη έκφραση…

Σκόρπια, αρκτικά λόγια…

Μορφή φθινοπωρινή κι άχρωμη…

Τόσο σιμά,

τόσο μεγάλο το διάκενο μεταξύ μας.

Νιώθεις μοναξιά, πίκρα, απογοήτευση, προδοσία…

Ελεγκτής αποφάσεων

έχεις πορευτεί στην ακαμψία.

Αρνείσαι τη συγχώρεση,

δέσμια των ανθρώπινων παθών.

Στροβιλίζεσαι στη δίνη της απόρριψης…

Όμως οι ψυχές μας μάχονται

να συμπορευτούν,

να αγγίξουν η μία την άλλη,

να ξεδιπλώσουν την καλύπτρα,

να καταπραΰνουν  τις πληγές

της μέθης,

της οργής,

του αποχωρισμού!

στην Κατερίνα...

Εφευρετική γατούλα...