Ερωτικό γράμμα - Νίκος Καββαδίας

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.

ΚΟΛΙΑΣ, κατά κόσμον Νίκος Καββαδίας

Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Νίκος Καββαδίας ἐρωτεύτηκε μία κοπέλα, τὴ Θεανὼ Σουνᾶ.

Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐρωτικὰ γράμματα τὰ ὁποῖα ἔστειλε ὁ ποιητὴς στη συγκεκριμένη κοπέλα.

Γιατί αποφάσισα να γίνω δασκάλα

Η επιλογή μου να γίνω δασκάλα δεν ήταν επιπόλαια. Η απόφαση αυτή ήταν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας προβληματισμού για το τι  ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Επέλεξα να σταδιοδρομήσω στο χώρο της εκπαίδευσης, διότι πιστεύω ότι είναι μία από τις σημαντικότερες λειτουργίες που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας. 

Πιστεύω  ότι οι εκπαιδευτικοί, ατομικά και συλλογικά, έχουν τη δυνατότητα όχι μόνον να βελτιώσουν τον κόσμο, αλλά και  να τον αλλάξουν.  Μέσα από τη διαδικασία της διδασκαλίας καθημερινά ανανεώνομαι προσωπικά, αλλά και επαγγελματικά. Αισθάνομαι μέλος μιας ευγενούς κοινότητας, που είναι αυτή των δασκάλων  και έχω την ελπίδα ότι  κάποια μέρα θα συμπεριληφθώ στον ίδιο κατάλογο με τους εμπνευσμένους. 

Μερικοί από τους καθηγητές μου, που είχα στη δευτεροβάθμια αλλά και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση υπήρξαν τα πρότυπά μου, οι ήρωες μου.  Ήταν οι προσωπικότητες που ήθελα να μοιάσω, να ακολουθήσω το παράδειγμά τους.   Οι αγαπημένοι μου καθηγητές, που με μύησαν  στην “ουσία των πραγμάτων”, ήταν υπομονετικοί με τους μαθητές, ήταν πάντα δίκαιοι, είχαν υψηλούς στόχους και προσδοκίες, ήξεραν πώς να παρακινούν και, το πιο ευχάριστο, είχαν χιούμορ και το χρησιμοποιούσαν εποικοδομητικά. Είχαν το χάρισμα της επικοινωνίας που τους έκανε να ελέγχουν κάθε κατάσταση χωρίς να επιβάλλονται. 

Αυτός είναι ο τύπος της δασκάλας που ήθελα να γίνω. Σήμερα ωστόσο, συνειδητοποιώ ότι  το προσωπικό μου στυλ διδασκαλίας έχει εξελιχθεί σύμφωνα με τα πρότυπά μου, αλλά και τις δικές μου δυνάμεις, γνώσεις, δεξιότητες αξίες και εμπειρίες. 

Θέλω οι μαθητές μου να μαθαίνουν σε ένα φιλικό και αξιοκρατικό  περιβάλλον, ώστε να αυξηθεί  η αυτοεκτίμησή τους. Η υψηλή αυτοεκτίμηση θα τους κάνει μαχητικούς  αγωνιστές,  ικανούς να θέτουν και  να κατακτούν υψηλούς στόχους.  Ως δασκάλα θέλω  να ελπίζω ότι συμβάλλω στην ικανότητά τους να το κάνουν, να επιτύχουν επαγγελματικά και να γίνουν καλοί γονείς και παραγωγικά μέλη  της κοινωνίας των ανθρώπων. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους διερωτήθηκα τι καλύτερο επάγγελμα θα μπορούσα να ασκώ. Η απάντησή μου ήταν ότι το να διδάσκω δεν είναι επάγγελμα.   

Είναι αγνή κοινωνική συνεισφορά, και είμαι ευτυχισμένη που σήμερα έχω την ευκαιρία να συνεισφέρω. Ως δασκάλα έχω την άμεση δυνατότητα να κάνω τη διαφορά, να αλλάξω το μέλλον. Είμαι ιδεαλίστρια. Θέλω το καλύτερο για τον καθένα. Θέτω υψηλούς στόχους και παρακινώ τους μαθητές να ξεπεράσουν τους στόχους. Θέλω όλοι μου  οι μαθητές να μαθαίνουν και το κυριότερο να κατανοούν. Θέλω όλοι μου οι μαθητές να αισθάνονται ότι πηγαίνουν σε γιορτή και  όχι σε σχολείο. Θέλω οι μαθητές μου να αναρωτιούνται, να θέτουν ερωτήματα, να έχουν κριτική σκέψη, να μπορούν να γράψουν, να μπορούν να διαβάσουν, να διαβάσουν, να διαβάσουν… Καλός δάσκαλος δεν είναι αυτός που εξηγεί. Δεν είναι κάποιος που απλά αποδεικνύει.

Καλός δάσκαλος είναι αυτός που εμπνέει, αυτός που οδηγεί τη σκέψη πιο πέρα. Είναι αυτός που μπορεί να πάρει τον μαθητή και να τον κάνει να πιστέψει, πραγματικά να πιστέψει, ότι τα όνειρά του και  οι ελπίδες του είναι πραγματοποιήσιμες.  Ο καλός δάσκαλος δεν θα αφήσει τον μαθητή του με αναπάντητα ερωτήματα, με αμφιβολίες. Θα του λύσει κάθε απορία όσο χρόνο κι αν του πάρει. Ακόμη και αν τελειώνει η μέρα, ο καλός δάσκαλος θα μείνει  για να τον εμπνεύσει. Θα διερωτηθεί “πώς πρέπει να του το δώσω ώστε να το κατανοήσει;” Σκοπεύω να είμαι και να παραμείνω αυτό το είδος δασκάλου. Την  περίπτωση να εμπνεύσω έναν άνθρωπο δεν την θεωρώ ευκαιρία αλλά πρόκληση. 

Πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί δεν το βλέπουν έτσι. Αυτό, κατά τη γνώμη μου,  πρέπει να αλλάξει. Οι μαθητές πηγαίνουν στο σχολείο επειδή είναι αναγκασμένοι. Πολλές φορές η μάθηση δεν είναι το αγαπημένο τους, όμως καθήκον του δασκάλου είναι  να διδάξει. Οι μαθητές πάντα μαθαίνουν. Δυστυχώς καμιά φορά δεν μαθαίνουν αυτά που διδάσκει  ο  δάσκαλος. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο δάσκαλος πρέπει να είναι έτοιμος να διδάξει άλλα πράγματα. Πράγματα όπως τον χαρακτήρα, το ήθος, τα οποία μπορεί να αποδειχθούν πολυτιμότερα από την καθεαυτού μάθηση. Αυτός είναι  ο λόγος που έγινα δασκάλα. 

Θέλω να εμπνεύσω τα παιδιά που είναι  το μέλλον του σπουδαίου έθνους μας.

μετάφραση-επιμέλεια: Παππά Άννα δασκάλα-συγγραφέας του Mack S. Tribble

Αυτό είναι ένα γράμμα που έγραψε ένας πατέρας στη μεγάλη του κόρη για τα δέκατά της γενέθλια… 

Κείμενο: Jeff Bogle 

Λένε ότι η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με τον αντίκτυπο που έχει στον κόσμο και στους γύρω του. Συμφωνώ μ’ όλη μου την καρδιά. 

Χρησιμοποιώντας αυτή την απλή λογική, ανέτρεξα πίσω στο παρελθόν και σε ολόκληρα τα δέκα χρόνια της ζωής σου σ’ αυτό τον κόσμο και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που υπάρχει. 

Έχεις δώσει, και συνεχίζεις να δίνεις, απέραντη χαρά στην καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων που σε αγαπούν και σε νοιάζονται – τη γιαγιά και τον παππού σου, την αδερφή σου, τη μαμά σου, τα ξαδέρφια σου, τις θείες και τους θείους σου, τους δασκάλους σου και φυσικά εμένα, τον μπαμπάκα σου.

Το πάθος με το οποίο εξέφραζες την αγάπη και το θαυμασμό σου είναι ο λόγος που κατάφερα να δουλεύω από το σπίτι και να «κρατάω» εσένα και την αδερφή σου. 

Όσα ευχαριστώ κι αν πω θα είναι λίγα. 

Εσύ ήσουν επίσης η έμπνευση για κάθε λέξη που έχω γράψει ποτέ στο διαδίκτυο, σε περιοδικά και σε βιβλία. 

Ελπίζω μία μέρα να δημοσιευθούν για να νιώσεις περήφανη για μένα και να γνωρίσεις κι εσύ αυτό το ευχάριστο συναίσθημα υπέρμετρης υπερηφάνειας για κάποιον που αγαπάς, το οποίο είχα την τύχη να βιώνω από τη μέρα που γεννήθηκες. 

Η καλοσύνη σου, η γενναιοδωρία σου, η υπομονή σου, η θέλησή σου για αγάπη και συγχώρεση, το κοφτερό σου μυαλό, η φοβερή σου αίσθηση του χιούμορ, το πνεύμα σου και η επιβλητικότητά σου, αποτελούν για μένα καθημερινό παράδειγμα προς μίμηση. 

Eίσαι μία εκπληκτική και ναι, ΥΠΕΡΟΧΗ νεαρή γυναίκα και δε θέλω ποτέ, μα ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ να το ξεχάσεις αυτό ή να σταμaτήσεις να το πιστεύεις. 

Γιατί εγώ δε θα σταματήσω να το πιστεύω ποτέ. 

Είναι τιμή και προνόμιο για εμένα να είμαι ο μπαμπάς σου… Χαρούμενα 10α γενέθλια μικρή μου. 

Με ατελείωτη αγάπη, Μπαμπάς

Πηγή: Huffington Post

Ένα γράμμα γροθιά στο στομάχι, γεμάτο πικρές αλήθειες από έναν γονιό στο παιδί του...

Αυτό είναι το συγκλονιστικό γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα προς το γιο του που κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Ένα γράμμα που μέσα από την απλότητα και τον καθάριο λόγο του, καταφέρνει να κλείσει μέσα του όλο τον κύκλο της ζωής.

Διαβάστε το γράμμα ... γεμάτο αλήθειες από έναν γονιό στο παιδί του:

«Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. 

Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. 

Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

fumara.gr

Εγώ Φταίω!

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.

Νομίζεις πως είναι απασχολημένα  και δεν σε βλέπουν.

Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…

Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη.

Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.

Εγώ φταίω αν  είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…

Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα.

Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.

Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…

Ο Πελώριος!

Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.

Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει  και δεν θα καιγόταν το φαγητό…

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…

Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

Θυμωμένη μαμά, παιδάκι που κλαίει. Γιώργος

Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!

Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους».

Φταίνε αυτά…

Για όλα.

Για τα πάντα.

Για τα αδύνατα.

Για τα αδιανόητα.

Φταίνε αυτά!

Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!

Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.

Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα...

Όταν φοβάμαι. Άγγελος

Θυμήσου…

Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.

Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…

Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν... Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…

Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς…

Πώς;

Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».

Απλά θυμήσου…

Πως φαίνεσαι στα μάτια μου, όταν θυμώνεις. Άγγελος

Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!

Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.

Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του.

Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.

Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!

Όταν είμαι χαρούμενος. Αγγελος

Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.

Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι.

Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!

Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά  από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους…

Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!! 

Ευτυχισμένο παιδάκι. Γιώργος

Χιλιάδες λόγοι.

Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.

Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.

Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.

Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…

Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια.

Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…

Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.

Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;

Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω.

Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!

Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.



Συναισθηματικό θερμόμετρο: Πως νιώθω όταν η μαμά κι ο μπαμπάς είναι πολύ θυμωμένοι, λιγότερο θυμωμένοι, χαρούμενοι. Γιώργος

Πως γίνεται αυτό με εμένα;…

Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.

Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο. 

Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…

Εμένα!Εσένα!

Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου...Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του...Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.

"Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει."

Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια…

Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!

...Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας...Σε εσάς αγαπημένοι...

                                                                                                       Κατερίνα

πηγή: http://kapaworld.blogspot.gr

«'Αχρηστος εγώ»; Το γράμμα ενός μαθητή της έκτης δημοτικού που πρέπει όλοι να διαβάσουμε

Διαβάζοντας το παρακάτω γράμμα είναι σοκαριστικό το γεγονός πώς ένα παιδί καταφέρνει με απλά λόγια και σκέψεις να μας ταρακουνήσει.

«Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το 'πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Ολο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα.
Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει.
Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει.
Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Οταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό.
Ομως εγώ νιώθω καλά. Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι... στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.

Β.Κ.

Μαθητής ΣΤ' Δημοτικού»

Το γράμμα δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία και στο enet.gr

Συγκλονιστική επιστολή Νορβηγού γιατρού, εθελοντή στη Γάζα

21 Ιούλιος 2014

"Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα. Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν την υπόλοιπη νύχτα.

Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου.

Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς

Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη"

Έτσι τελειώνει η συγκλονιστική ανοικτή επιστολή, ενός ηρωϊκού Νορβηγού γιατρού, του Mads Gilbert, που βρίσκεται στη Γάζα για να περιθάλψει τα θύματα της βάρβαρης επίθεσης των Ισραηλινών.

Ο Mads Gilbert είναι Καθηγητής και Επικεφαλής Κλινικής, στην Κλινική Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας, στο Τρόμσο, στη Νορβηγία. Είναι εθελοντής στη Γάζα.

Πηγές: https://www.facebook.com/pages/The-Palestinian-Medical-Relief-Society,  mondoweiss /Πηγή φωτογραφιών: Maan

Ολόκληρη η επιστολή του Mads Gilbert:

Αγαπητοί φίλοι,

Η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε αποτέλεσμα δεκάδες θύματα και αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, σπαρασσόμενους, αιμορραγούντες, με ρίγη, ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι.

Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24ωρες βάρδιες, χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας (χωρίς πληρωμή όλων στη Shifa τους τελευταίους 4 μήνες), νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο».

Ο σεβασμός μου για τους τραυματίες είναι απέραντος, στη συγκρατημένη αποφασιστικότητά τους μέσα στον πόνο, την αγωνία και το σοκ, ο θαυμασμός μου για το προσωπικό και τους εθελοντές είναι ατέρμονος, η εγγύτητά μου στο παλαιστινιακό “sumud” μου δίνει δύναμη, αν και είναι στιγμές που θέλω απλώς να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.

Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες ακρωτηριασμένους και αιμορραγούντες, έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες που στάζουν να καθαρίσουμε –ω- οι καθαριστές/στριες, παντού, γρήγορα φτυαρίζουν το αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν πάλι από την αρχή. 
Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες. Αρκετά για ένα μεγάλο καλά εξοπλισμένο με τα πάντα νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών, όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες. Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.

Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύληπτη αποφασιστικότητα.

Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου. Δεν συμβαίνει αυτό!

Και μετά, τώρα μόλις, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.

Κύριε Ομπάμα – έχετε καρδιά;

Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα.
 Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. 
Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία. 
Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ 
δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει μια νύχτα στη Σίφα
 χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει 
τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.

Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους 
και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα.

Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν την υπόλοιπη νύχτα.

Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου.

Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς

Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη