Περί ζωής...

Ο τίτλος μιας πολύ αγαπημένης μου ταινίας είναι "Η ζωή είναι ωραία". Σαν τίτλος, σε άλλους μπορεί να φαντάζει απλός και ρομαντικός ενώ για κάποιους άλλους θεωρείται υπερβολικός και ψευδής.

Προσωπικά πιστεύω πως η ζωή είναι το ύψιστο δώρο που μας έχει δοθεί αλλά συνήθως το εκλαμβάνουμε ως κάτι δεδομένο μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί στην καθημερινότητά μας ένα γεγονός καταλυτικό. Τότε μονομιάς αλλάζουν τα πάντα. 

Αγαπάμε το καθετί τριγύρω μας, κοιτάζουμε τον ήλιο, τα σύννεφα, τον ουρανό, τα πουλιά, τους ανθρώπους τριγύρω μας και αισθανόμαστε ευλογημένοι. Λησμονούμε τους εγωισμούς, τα πάθη, τους ανταγωνισμούς, τις έχθρες. Συνειδητοποιούμε τη μηδαμινότητά μας που έως τότε ήταν παντοδυναμία κι επιβολή εναντίον όλων. Πάνω απ' όλα όμως αντιλαμβανόμαστε την αξία να ζεις και να αγαπάς. Να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις να σου επιστραφεί. Να χαμογελάς και να ανταποδίδεις το χαμόγελο όχι μόνο σ' αυτούς που σου χαμογελούν αλλά και σε αυτούς που σε αποστρέφονται. Να μη φοβάσαι το θάνατο και την απώλεια αλλά να "ρουφάς" τη ζωή κάθε δευτερόλεπτο. 

Γι' αυτό αξίζει να ζεις και να αγωνίζεσαι.

Γιατί όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:

"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή."