Ποιες συνήθειες έχουν οι ήρεμοι άνθρωποι;

Έχουμε δει ανθρώπους που δεν χάνουν την ψυχραιμία τους ό,τι και αν συμβαίνει γύρω τους;

Σαφέστατα και έχουμε δει. Πως τα καταφέρνουν όμως;  

Το άγχος όσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής είναι, άλλο τόσο αντιπαραγωγικό και ζημιογόνο είναι. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συνθήκη στην οποία βάζουμε –μάλλον- ασυναίσθητα τους εαυτούς μας, χωρίς εν τέλει να στοχεύουμε απαραίτητα στην απελευθέρωσή μας από το ζυγό του άγχους και του στρες, παρά στη διαιώνισή του, καθώς αυτό πιστεύουμε θα μας φέρει πιο κοντά στη λύση των προβλημάτων.

Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Michigan και αναφέρεται στον ιστότοπο της Huffington Post, το άγχος, εν αντιθέσει με το φόβο, δεν έχει μια συγκεκριμένη αιτία και πηγή που το προκαλεί, όπως,  για παράδειγμα είναι ο φόβος για τα ύψη. Οι άνθρωποι καταλήγουν να αγχώνονται για το μέλλον και τα κακά που πιθανώς τους συμβούν με μια καταστροφολογική διάθεση, χωρίς εν τέλει απτά αίτια.

Για όσους λοιπόν, αγχώνονται και νιώθουν πως το στρες έχει κατακλύσει τη ζωή τους, υπάρχουν μερικές τεχνικές και τρόποι, που εξασκούνται από όσους έχουν καταφέρει να αποδεσμεύσουν τη ζωή τους από το βάρος του άχρηστου και αχρείαστου άγχους και διαπιστώθηκαν στην εν λόγω έρευνα. Τι ακριβώς κάνουν λοιπόν, όσοι μοιάζουν χαλαροί, όταν οι άλλοι τρέχουν πανικόβλητοι;

1. Εστιάζουν στο παρόν

Η μεγαλύτερη διαφορά όσων αγχώνονται και όσων δεν αγχώνονται είναι η ικανότητα των δεύτερων να εστιάζουν σε όσα συμβαίνουν στην παρούσα στιγμή και να μην αναλώνονται σε όλα τα πιθανά σενάρια του μέλλοντος. Όσοι εν τέλει αγχώνονται, πριν ασχοληθούν με τη λύση ενός προβλήματος, αφήνουν ελεύθερο το μυαλό τους να σχηματίσει όλα τα πιθανά αρνητικά ενδεχόμενα χάνοντας έτσι το ζητούμενο στην κάθε κατάσταση, που είναι η λύση του τρέχοντος προβλήματος, ώστε όντως να αποφευχθούν όλα τα πιθανά σενάρια που εν τέλει θα προκαλέσουν ακόμα περισσότερο άγχος.

2. Εξασκούν το μυαλό τους

Η εστίαση στο παρόν είναι το σημαντικότερο όπλο ενάντια στο άγχος, καθώς κλείνει αποτελεσματικά τα όρια του μυαλού και το εμποδίζει να φτάσει στα χειρότερα. Χρησιμοποιήστε το διαλογισμό, τη γιόγκα, τη συμμετοχή σε θεραπευτικές ομάδες και ανησυχείτε μονάχα για το σήμερα και για το τώρα, και αύριο αγχωθείτε για το …αύριο.

3. Λειτουργούν διαφορετικά σε συνθήκες πίεσης

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι εκείνοι που παρασύρονται από το άγχος, παρουσιάζουν διαφορετικές εγκεφαλικές λειτουργίες, όταν βρεθούν υπό καθεστώς πίεσης, από εκείνους που το διαχειρίζονται καλύτερα. Σχετική έρευνα σε επιστημονικό περιοδικό ψυχολογίας, αφού διαχώρισε τους ερωτηθέντες σε όσους έχουν μια θετική διάθεση απέναντι στα πράγματα και σε όσους είναι μάλλον απαισιόδοξοι, μελέτησε τις αντιδράσεις του εγκεφάλου τους στη θέα μιας αρνητικά φορτισμένης εικόνας, διαπιστώνοντας πως το μυαλό των απαισιόδοξων ήταν περισσότερο ενεργό.

Στην περίπτωση μάλιστα που τους ζητήθηκε να δουν πιο θετικά την υποθετική πρόταση, αντέδρασαν ακόμα πιο αρνητικά, δείχνοντας πως ο εγκέφαλός τους ήταν εξαρχής προδιατεθειμένος στις αρνητικές σκέψεις…

4. Είναι πιο ανοιχτοί στις προκλήσεις

Όσοι δεν αγχώνονται, δεν χάνουν χρόνο αναλογιζόμενοι, μελετώτας όλα τα πιθανά σενάρια και ψάχνοντας τρόπους να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις πιθανότητες. Είναι πιο γρήγοροι στη λήψη των αποφάσεων και πιο δεκτικοί να αλλάξουν τα πλάνα τους, ανάλογα με το πως έχουν εξελιχθεί.

5. Αποστασιοποιούνται από τις καταστάσεις

Έχουν την ικανότητα να αποστασιοποιηθούν από μια κατάσταση και να την κρίνουν σαν εξωτερικοί παρατηρητές, ενώ το πρώτο πράγμα που κάνουν όσοι αγχώνονται είναι να φαντάζονται a priori το χειρότερο δυνατό σενάριο. Μια άσκηση για να καταφέρνετε και να παίρνετε απόσταση από όσα σας αγχώνουν είναι να μην χρησιμοποιείτε το «εγώ» όταν αναφέρεστε στα συναισθήματά σας, αλλά το ίδιο το όνομά σας και έτσι θα αντιληφθείτε καλύτερα το παράλογο των σκέψεών σας και το αναίτιο του άγχους σας.

6. Βρίσκουν τη ρίζα του προβλήματος

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όσων αγχώνονται είναι ότι το μυαλό τους και η φαντασία τους, σχηματίζει τόσα πιθανά μελλοντικά σενάρια που στο τέλος, χάνεται η πραγματική ουσία και αρχική αιτία του προβλήματος. Το θέμα είναι είναι εντοπίσουμε που ακριβώς έγκειται το πρόβλημα και να βρεθεί εκεί η λύση. Το να ανησυχούμε για όσα «θα» συμβούν δεν βοηθάει σε τίποτα. Το θέμα είναι να αντιμετωπίσουμε όσα συμβαίνουν «τώρα».

7. Ανησυχούν σε προκαθορισμένο χρόνο

Η διαχείριση του άγχους έχει και αυτή τον τρόπο της και ένας από αυτούς είναι να γλιτώσετε  τον εαυτό σας από το διαρκές  και 24ωρο στρες, αλλά να ορίσετε μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας, που θα κάθεστε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού και θα αντιμετωπίζετε, όλα όσα σας αγχώνουν, ψάχνοντας λύσεις και τρόπους να τα βγάλετε από τη ζωή σας.

Η οριοθέτηση χώρου και χρόνου βάζει σε τάξη τις σκέψεις σας, ώστε να μην σας πλημμυρίζουν μέσα στη μέρα, και ακόμα όταν συμβαίνει αυτό, να τις απωθείτε, αφού δεν είναι ακόμα εκείνη η ώρα για να τις διαχειριστείτε.

8. Έχουν την αυτοπεποίθηση ότι θα αντιμετωπίσουν ό,τι και να συμβεί

Όσοι ανησυχούν υπερβολικά για τα πράγματα, έχουν τον βασικότερο φόβο ότι δεν θα τα καταφέρουν, στην περίπτωση που όντως συμβούν όλα τα αρνητικά ενδεχόμενα που φαντάζονται. Το αξιοσημείωτο, ωστόσο σε τέτοιες καταστάσεις, είναι ότι αυτοί που ανησυχούν, έχουν προετοιμαστεί τόσο καλά για το χειρότερο, οπότε είναι νοερά έτοιμοι όταν και αν αυτό έρθει.

Από την άλλη, όσοι δεν αγχώνονται προκαταβολικά, έχουν την  πεποίθηση, πως ό,τι και να συμβεί θα το αντιμετωπίσουν τη στιγμή που θα συμβεί και θα αγχωθούν γι’ αυτό, τότε.

9. Βλέπουν φως στο τούνελ

Ενώ όσοι αγχώνονται υπερβολικά, δεν έχουν την ικανότητα να δουν μαζί με τα αρνητικά σενάρια και τα τυχόν θετικά ενδεχόμενα, αυτό δεν ισχύει με όσους έχουν θετική σκέψη και διάθεση. Ακόμα και αν μια κατάσταση μοιάζει δύσκολο να εξελιχθεί θετικά, πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα και η αποδοχή αυτής της πιθανότητας είναι το στοιχείο που διαχωρίζει όσους αγχώνονται από εκείνους που δεν αγχώνονται.

10. Κάνουν τις σωστές ερωτήσεις

Κάθε φορά που σας παίρνει η κατηφόρα των σκέψεων και αγχώνεστε όλο και περισσότερο, προσπαθήστε να ρωτήσετε τον εαυτό σας αν αξίζει να αγχώνεστε για ό,τι είναι αυτό που σας βασανίζει σε κάθε φάση. Αναρωτηθείτε αν έχετε κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σας για να λύσετε ένα πρόβλημα και αν έχετε προσπαθήσει και το πρόβλημα δεν είναι κάτι επείγον, μην σπαταλάτε την ενέργειά σας άλλο, σε αυτό. Όταν έρθει η ώρα, θα ασχοληθείτε με αυτό και το πιθανότερο είναι τότε να βρείτε και τη λύση.

11. Έχουν πλήρη αντίληψη των αρνητικών τους συναισθημάτων

Όσοι βασανίζονται χρόνια από αγχωτικές σκέψεις, δεν έχουν τελικά ουσιαστική επίγνωση του αρνητισμού τους, ενώ όσοι αντιμετωπίζουν τη ζωή με πιο χαλαρή διάθεση, έχουν αντίληψη των αρνητικών συναισθημάτων που τυχόν αναπτύσσουν και μάλιστα τα χρησιμοποιούν για να βρουν τι είναι αυτό που αρχικά τα έχει προκαλέσει. Το συναίσθημα γι’ αυτούς είναι ένα εργαλείο και όχι ακόμα ένα πρόβλημα προς λύση.

Πηγή: clickatlife.gr

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

    

  Ατενίζοντας

 

Υγρές σταγόνες αρωματίζουν

τον λιόφυτο κολπίσκο.

Η θάλασσα μετενσαρκώνεται ξανά…

Φορά το αυλακωτό γκρίζο χιτώνα της,

τα πολύχρωμα βότσαλα χαϊδεύει.

Αμμώδη κάστρα περιβάλλουν τα νούφαρα,

που και που γκρίζοι πέτρινοι πολεμιστές ξεφυτρώνουν.

Ευλογημένη βροχή,

ομορφαίνεις τη ζωή,

με δροσοσταλίδες γεμίζεις ένα ξερό, θερμό καλοκαίρι.

Ξεπλένεις του νου τις ακαθαρσίες,

μια καινούρια εποχή ενεργοποιείς…

              

   Κατάδυση

Αφήνομαι στην ίαση του υγρού σύννεφου,

απλώνω τα χέρια,

αγκαλιάζω τους αστερίες τ’ ουρανού.

Θωρώ τα ακροδάχτυλα,

σαν αγριολούλουδα μοιάζουν

που ξεφυτρώνουν στις ξερολιθιές.

Πλοκάμια τα μαλλιά,

με θέρμη γύρω από το γυμνό κορμί τυλίγονται.

Κι εκεί ψηλά ένας γαλάζιος ήλιος…

Χαμογελά

και οι ακτίνες στον ορίζοντα καταδύονται.

"Fire Fancies" 

Arthur Hacker (1858-1919)

Ημερολόγιο σχολείου. «Kι εγώ πάλι σαν μαθήτρια»: η ημέρα μιας καθηγήτριας (της Γιάννας Μπακάλη)

Η ώρα είναι περίπου 8 το πρωί. Διασχίζω το προαύλιο, προχωρώντας για το γραφείο. Παιδιά στην αυλή, άλλα όρθια, άλλα καθισμένα στο τοιχάκι της εισόδου περιμένουν τους φίλους και συμμαθητές τους να έρθουν, κάποιοι με σκυμμένο το κεφάλι διαβάζουν, αποκομμένοι από το πρωινό τοπίο του σχολείου. Κάποιο διαγώνισμα, σκέφτομαι. Στο γραφείο άλλοι τρέχουν να βγάλουν φωτοτυπίες, πρόσθετο υλικό για μελέτη ή τα διαγωνίσματα της πρώτης ώρας, κάποιοι σχολιάζουν την επικαιρότητα, αθλητική ή πολιτική, με ύφος ζωηρό.

Η πρωινή συγκέντρωση, προσευχή και ανακοινώσεις. Τα παιδιά με υπομονή ακούνε. Πρόσωπα άτονα, χέρια στις τσέπες, πλάτες φορτωμένες με βιβλία. Η πρώτη ώρα στην Τρίτη Λυκείου, Αρχαία Κατεύθυνσης. Πρόσωπα κουρασμένα από το διάβασμα, τους αδυσώπητους ρυθμούς στο κυνήγι της επιτυχίας, αγωνία, άγχος, κούραση, φόβος αν θα τα καταφέρουν, σημειώνουν, ρωτούν… Κάποιοι άλλοι, εκεί στη συνοικία των πίσω θρανίων, νιώθουν ότι έχουν χάσει «το τρένο» της εκπαιδευτικής επιτυχίας· το όνειρο των σπουδών χάθηκε γι’ αυτούς σε κάποιο σημείο της εκπαιδευτικής ζωής τους. Πιο αδιάφοροι, βαριούνται, αδημονούν να χτυπήσει το κουδούνι, νιώθουν πως ό, τι συμβαίνει δεν τους αφορά. Μόλις χτυπήσει, πετάγονται έξω. Κι όμως σε αυτά τα παιδιά, τους «αδιάφορους» μαθητές, κρύβονται δημιουργικά μυαλά, ευφυΐα, ευαισθησία και αγωνίες, που το εκπαιδευτικό σύστημα αγνοεί, καθώς μόνο η ακαδημαϊκή αριστεία μετράει. Αυτά τα παιδιά όμως είναι η αληθινή πρόκληση για τον δάσκαλο…

Την επόμενη ώρα, Γλώσσα στη Γ΄ Λυκείου. Στόχος διπλός για μένα: από τη μια οι Πανελλήνιες, και από την άλλη ένας διαρκής αγώνας για γλωσσική καλλιέργεια που δεν μια εξωτερική εικόνα επάρκειας και κοινωνικής καταξίωσης. Η γλώσσα είναι όργανο επιβολής, η εμβάθυνση σ’ αυτή οδηγεί σε αποκωδικοποίηση των κρυμμένων μηνυμάτων, τους λέω. Μέσα από τη γλώσσα πετυχαίνω στόχους, αλλά και αποκαλύπτω τους στόχους των άλλων, επιμένω. Ωστόσο, το είδωλο των Πανελληνίων στέκει τρομακτικό μπροστά τους, ακυρώνοντας κάθε άλλη προσέγγιση. Δεν το βάζω κάτω. Βασική παιδαγωγική αρχή: τίποτα δεν πάει χαμένο. Κάποια στιγμή θα τα ξανασκεφτούν όσα έχουν ακούσει.

Αργότερα, Αρχαία Ελληνικά στην Α΄ Λυκείου. Τάξη αδύναμη, παιδιά μεταναστών και φτωχών ελληνικών οικογενειών. Και η δυνατότητά μου να τους να κάνω επαναλήψεις, να καλύψω βασικά κενά περιορίζεται. Η τράπεζα θεμάτων κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Η ύλη πρέπει να βγει. Τι κι αν διαμαρτυρηθήκαμε, μέσω των συμβούλων μας, ότι η πίεση της ύλης ελαχιστοποιεί, αν όχι εξαφανίζει, τη δυνατότητα του δασκάλου να κάνει το μάθημα που ανταποκρίνεται στις δυνατότητες της τάξης του, στοχεύοντας σε μια σταδιακή ανάπτυξη του επιπέδου των μαθητών του; Όλα ορίζονται κεντρικά, και για όσους δεν τα καταφέρουν το περιθώριο τους περιμένει.

Έτσι χάνεται πια για όλο το Λύκειο το στοίχημα της πραγματικής γνώσης, της ουσιαστικής καλλιέργειας, της επαφής με τις τέχνες, τον αθλητισμό, την επιστήμη. Τράπεζα Θεμάτων. Ο τρόμος του Λυκείου. Η ακύρωση της πραγματικής παιδείας. Ο απόλυτος προσανατολισμός στις εξετάσεις. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές. Η αγωνία να τα έχουμε πει όλα, να έχουμε προετοιμάσει τους μαθητές για τις εξετάσεις. Το καρκίνωμα της Τρίτης Λυκείου απλώθηκε σε όλο το Λύκειο. Όλα πρέπει να είναι μετρήσιμα και αντικειμενικά. Το στοίχημα της γνώσης, του αγώνα για καλλιέργεια, χάνεται. Δεν πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, αλλά για κεντρική επιλογή. Η γνώση ως όρος, ως πρόταγμα ζωής μετατρέπεται σε δεξιότητα, λέξη πολύ αγαπητή στα σύγχρονα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Στην κενή ώρα που έχω, προσπαθώ να λύσω τα τεχνικά προβλήματα, για να δείξω στα παιδιά ένα βίντεο με την ιστορία του σπηλαίου στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Όλα δύσκολα. Να βρεθεί ελεύθερη η μοναδική αίθουσα που διατίθεται. Να ψάξω για πολύμπριζο. Θα φέρω δικό μου. Να θυμηθώ να φέρω δικά μου ηχεία και λάπτοπ. Οι νέες τεχνολογίες, που τόσο προβάλλει το Υπουργείο με βραβεία άριστων εκπαιδευτικών πρακτικών, είναι μακριά από το δημόσιο σχολείο, που αγωνιά αν έχει χαρτί για τις φωτοτυπίες και μετρά τις κιμωλίες, μήπως και δε φτάσουν. Η οικονομική κρίση, η υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων αφήνει κι εδώ το αποτύπωμά της.

Οι ώρες περνούν. Στο γραφείο κάποιοι συνάδελφοι, στο κενό τους, βοηθούν μαθητές τους, εξηγούν απορίες, καλύπτουν κενά. Το δημόσιο σχολείο αγωνίζεται, προσπαθεί μέσα στις αδυναμίες και τις πληγές του να βοηθήσει τους μαθητές του, όσο κι αν βάλλεται και απαξιώνεται. Οι εκπαιδευτικοί πλήττονται από την κρίση, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Έγνοιες, κυρίως οικονομικές, δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν, παιδιά άνεργα, πίεση που δεν αντέχεται. Άνθρωποι που καταβάλλονται, κάποιες στιγμές σκυθρωποί και παραδομένοι στις σκέψεις τους, όμως αγωνίζονται να τα αφήσουν αυτά πίσω τους και να λειτουργήσουν όσο καλύτερα μπορούν ως δάσκαλοι και ως άνθρωποι. Κάποιοι μαθητές μας πλησιάζουν, μας λένε τις αγωνίες, τους φόβους αλλά και τις δυσκολίες τους, οικογενειακές, οικονομικές, προσωπικές. Λόγια συμπαράστασης, ενίσχυσης και δεύτερες σκέψεις, μήπως μπορεί το πρόβλημα του παιδιού να λυθεί με δραστικότερη παρέμβαση από φορείς ή τον Σύλλογο των καθηγητών.

Σε μια εποχή που οι μαθητές μας αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά, με γονείς συχνά άνεργους, με δυσκολία ακόμη και για να εξασφαλιστεί το καθημερινό φαγητό (στο λύκειο όπου δουλεύω, όλοι οι μαθητές, πέρυσι, είχαν ενταχθεί σε πρόγραμμα σίτισης), το χαμόγελο έχει φύγει, οι εκπαιδευτικές προοπτικές ψαλιδίζονται, οι επιλογές στενεύουν. Ολοένα και περισσότερα παιδιά, όταν συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους, επιλέγουν σχολές μόνο στην Αθήνα, άσχετες με τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Η οικονομική κρίση ορίζει το παρόν και το μέλλον τους.

Η μέρα τελειώνει. Μαζεύω βιβλία, σημειώσεις, διαγωνίσματα και τα βάζω στην τσάντα μου. Έχω κρατήσει σημειώσεις τι μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές να φέρω, τι πρόσθετο υλικό, τι δεν κατάλαβαν και χρειάζονται ασκήσεις για να το εμπεδώσουν.

Κάθε βράδυ, επί είκοσι τρία χρόνια φτιάχνω την τσάντα μου για την επόμενη μέρα στο σχολείο, σα μαθήτρια· μια άλλη μαθήτρια. Αλλά έτσι είναι, σκέφτομαι, η καθημερινότητα του σχολείου δεν είναι ρουτίνα, όπως ίσως σκέφτονται πολλοί. Δοκιμάζει βεβαιότητες, ανασύρει κρυμμένες δυνάμεις, βάζει σε έναν συνεχή και επίπονο αυτοέλεγχο τον εκπαιδευτικό, όμως του χαρίζει και απίστευτες συγκινήσεις. Του δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεται με εφήβους, να κερδίζει από τη ζωντάνια και τη σκέψη τους. Και ενώ ως εργασιακός χώρος το δημόσιο σχολείο είναι υποβαθμισμένο, από την πλευρά του ανθρώπινου δυναμικού είναι ένα εργασιακό περιβάλλον με πολλούς εξαιρετικούς συναδέλφους, δασκάλους και επιστήμονες με καλλιέργεια και ήθος. Κάθε μέρα που θητεύω κοντά σ’ αυτούς και τους μαθητές μου νιώθω ότι είναι μια μέρα κερδισμένη μέρα στη ζωή μου.

Η Γιάννα Μπακάλη είναι φιλόλογος enthemata.wordpress.com

Δέκα πράγματα που πρέπει να κάνεις ακόμα και αν οι άλλοι σε κρίνουν γι' αυτά...

 

1. Φρόντισε τον εαυτό σου. Η σχέση σου με τον εαυτό σου είναι η πιο στενή και πιο σημαντική σχέση που θα έχεις ποτέ. Αν δεν παρέχεις καλή φροντίδα στον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να φροντίσεις τίποτα άλλο καλά, το οποίο και είναι ο λόγος που η φροντίδα του εαυτού σου είναι το καλύτερο εγωιστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις.

2. Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό για εσένα. Μην φοβάσαι να περπατήσεις μόνος σου και μην φοβηθείς να σου αρέσει. Μην αφήσεις κανενός την άγνοια, το δράμα ή την αρνητικότητα να σε σταματήσουν από το να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό. Συνέχισε να κάνεις αυτό που η καρδιά σου ξέρει ότι είναι σωστό να κάνεις, για εσένα. Γιατί όταν είσαι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τίποτα δεν μπορεί να σε ταρακουνήσει.

3. Ακολούθησε το δικό σου μονοπάτι. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να αλλάξεις τη ζωή σου. Δούλεψε να κάνεις τη ζωή σου όλα όσα θέλεις να είναι. Δούλεψε σκληρά για αυτά που πιστεύεις και κράτα τα όνειρα σου μεγάλα και τις ανησυχίες σου μικρές. Ποτέ δεν χρειάζεται να κουβαλάς περισσότερα από όσα μπορείς να κρατήσεις.

Κουβάλα ένα πράγμα κάθε φορά. Και ενώ είσαι εκεί έξω λαμβάνοντας αποφάσεις αντί για δικαιολογίες, μαθαίνοντας νέα πράγματα και φθάνοντας ολοένα και πιο κοντά στους στόχους σου, γνώριζε ότι υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω, όπως και εγώ, που θαυμάζουν τις προσπάθειες σου και αγωνίζονται επίσης για κάτι μεγαλύτερο.

4. Ασφάλισε τον εαυτό σου μακριά από τον κόσμο και δούλεψε τους στόχους σου. Ονειρέψου μεγάλα όνειρα, αλλά συνειδητοποίησε ότι βραχυπρόθεσμα, οι ρεαλιστικοί στόχοι είναι το κλειδί στην επιτυχία. Η επιτυχία συνδέεται άμεσα με την καθημερινή δράση. Ο τρόπος που ξοδεύουμε το χρόνο μας καθορίζει το ποιοι είμαστε. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι συνεχίζουν να κινούνται, κάνοντας μικρά πράγματα κάθε μέρα που τους φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο τους.

Κάνουν λάθη στην πορεία, αλλά δεν τα παρατάνε – μαθαίνουν από αυτά και συνεχίζουν.

5. Προσάρμοσε τους στόχους και τα όνειρα σου με τις αλλαγές της ζωής. Ένα μεγάλο μέρος του πόνου που προκαλεί η ζωή έρχεται όταν έχεις ένα συγκεκριμένο όνειρο, στο οποίο έχεις πέσει με πάθος, και όταν δεν έρχεται ακριβώς όπως είχες προγραμματίσει, θυμώνεις που τώρα πρέπει να ακολουθήσεις ένα άλλο μονοπάτι. Αν θέλεις να δαμάσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες και να ζήσεις όσα περισσότερα μπορείς, δεν πρέπει να προσκολληθείς αυστηρά σε ένα συγκεκριμένο όνειρο και να παραμείνεις ανοιχτός στο γεγονός ότι υπάρχουν και άλλα ακόμα καλύτερα, εξίσου ευτυχισμένα μονοπάτια μπροστά σου.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά παρέχει πολλές ευκαιρίες για να κάνει να όνειρα σου να βγουν αληθινά. Απλά μην ξεχνάς ότι μερικές φορές, το να κάνεις ένα θετικό βήμα μπροστά απαιτεί να προσαρμόσεις ελαφρώς τα όνειρα σου ή να κάνεις νέα – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

6. Συγχώρεσε αυτούς που σε έχουν αδικήσει. Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου. Η συγχώρεση είναι ένα χαρακτηριστικό των ισχυρών και των σοφών. Η συγχώρεση σου επιτρέπει να επικεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να παλεύεις με το παρελθόν.

Για να κατανοήσεις τις δυνατότητες που υπάρχουν όταν όλα πάνε μπροστά πρέπει να συγχωρέσεις τα πάντα που βρίσκονται πίσω σου. Χωρίς συγχώρεση, οι πληγές δεν μπορούν ποτέ να επουλωθούν και το να συνεχίσεις μπροστά δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί. Το τι συνέβη στο παρελθόν, είναι απλά ένα κεφάλαιο. Μην κλείνεις το βιβλίο, απλώς γύρνα σελίδα.

7. Δείξε σε όλους την αγάπη και την καλοσύνη σου. 

Αν η αγάπη σου επιφυλάσσεται μόνο για εκείνους που έχεις αποφασίσει ότι είναι αντάξιοι της – όλοι οι ξένοι εξαιρούνται – μπορεί να εκπλαγείς όταν μάθεις ότι αυτό δεν είναι αγάπη, ονομάζεται κρίση. Η κρίση είναι επιλεκτική, η αγάπη αγκαλιάζει. Ακριβώς όπως το φως του ήλιου και ο άνεμος δεν κάνουν διακρίσεις, ούτε η αληθινή αγάπη κάνει τέτοιες διακρίσεις.

Η αγάπη και η καλοσύνη είναι ένας τρόπος ζωής. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει καμία κρίση. Όπου υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει αγάπη.

8. Υπερασπίσου τους άλλους, ακόμα και αν δεν συμφωνείς πάντα μαζί τους. Μερικές φορές θα πεις κάτι πολύ μικρό και απλό, αλλά θα ταιριάξει ακριβώς στον άδειο χώρο στην καρδιά κάποιου. Τόλμησε να φτάσεις στο σκοτάδι, να τραβήξεις κάποιον άλλο στο φως. Θυμήσου, οι ισχυροί άνθρωποι υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, αλλά οι ισχυρότεροι άνθρωποι υπερασπίζονται και τους άλλους και δίνουν μια χείρα βοηθείας όταν είναι σε θέση.

9. Καταπολέμησε τις αποτυχίες σου. Όταν αισθάνεσαι ότι σε έχει πάρει από κάτω ή έχεις να αντιμετωπίσεις την αποτυχία, μην ντρέπεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Περνάς μια δύσκολη στιγμή και εξακολουθείς να σπρώχνεις προς τα μπροστά. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είσαι υπερήφανος – που αγωνίζεσαι και σιγά-σιγά και το ξεπερνάς. Ας γνωρίσουν όλοι ότι σήμερα είσαι πολύ ισχυρότερος από χθες, και θα είσαι.

10. Κράτα το κεφάλι σου ψηλά και συνέχισε να χαμογελάς. Κάθε μέρα της ζωής σου είναι μια σελίδα της ιστορίας σου. Η μόνη φορά που θα σου τελειώσουν οι ευκαιρίες είναι όταν σταματήσεις να τις δημιουργείς. Μην κλαις πάνω από το παρελθόν, κλάψε για να ξεπεράσεις το παρελθόν. Μην χαμογελάς για να κρύψεις τον πόνο, χαμογέλα για να γιατρέψεις τον πόνο. Μην σκέφτεσαι για όλη τη θλίψη στον κόσμο, σκέψου για όλη την ομορφιά που παραμένει γύρω σου.

Πηγή : dailyarticle.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/