" Επάνω σ' ένα ακοίμητο αερόστατο
ατενίζουμε το καθάριο χρώμα τ' ουρανού,
τις ανθισμένες κοιλάδες του μυαλού,
την ανεξίτηλη θαλασσινή δροσιά,
τους ορεινούς στυλοβάτες της απεραντοσύνης...
Οι ψυχές μας γίνονται συνοδοιπόροι..."

Σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου ελπίζοντας να κάνουμε πολλά ταξίδια - ονειρικά και μακρινά - στο χώρο του πνεύματος, της τέχνης και της δημιουργίας...

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014



Το νόημα των "selfie" για τους εφήβους και η στάση των γονέων




Με λέξεις όπως "selfie" και "hashtag" να προστίθενται στα λεξικά, είναι προφανές ότι οι διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις έχουν δημιουργήσει μια σημαντική επίδραση στην σύγχρονη κουλτούρα. Και σύμφωνα με την Πάμελα Ράτλετζ, Ψυχολόγο των ΜΜΕ και διευθύντρια του "Media Psychology Research Center" στην Καλιφόρνια, τα social media έχουν έρθει για να μείνουν - είτε αν αρέσει στους ανθρώπους αρέσει η "selfie κουλτούρα" ή όχι.

"Γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να φύγει αυτή η κουλτούρα, δεν μας κάνει και πολύ καλό να πούμε ότι είναι αρνητική," λέει η Ράτλετζ. "Ουσιαστικά δημιουργούμε τώρα μια γενιά που έχει φωνή και αναμένει ότι η φωνή της θα ακουστεί".

H Ράτλετζ μελετά τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μέσω της τεχνολογίας και εργάζεται για να καταλάβει την online επικοινωνία. Oι παλαιότερες γενιές συμμετέχουν σε δικτυακούς τόπους όπως το Facebook, το Twitter και το Instagram, αλλά η "βαριά" χρήση των κοινωνικών δικτύων αποδίδεται σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Η "selfie" έχει γίνει μια σύγχρονη εμμονή στους εφήβους, που ποστάρουν φωτογραφίες του εαυτού τους σε οποιαδήποτε συνθήκη.

Ενώ οι παλαιότερες γενιές δεν μπορούν να ενταχθούν στην selfie κουλτούρα, ως γονείς, είναι σημαντικό να κατανοήσετε το φαινόμενο και το κοινωνικό περιβάλλον του εφήβου σας.


Ποιός είναι ο σκοπός της selfie;

"Μια selfie δεν είναι κάτι διαφορετικό από την άφιξή σε μια συνέντευξη για δουλειά, έχοντας φροντίσει για την τέλεια παρουσίασή σας", αναφέρει η Ράτλετζ. Οι φωτογραφίες-selfie σκοπεύουν να παρουσιάσουν τον εαυτό σας με τον καλύτερο φωτισμό και στα κοινωνικά δίκτυα οι νέοι έχουν τη δύναμη και τα μέσα για να το κάνουν όποτε θέλουν. "Βλέπω τα selfies κυρίως ως μία μορφή επικοινωνίας που είναι πιο άμεση, πιο αυθεντική", λέει η Ράτλετζ. "Μας νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς και εμείς ενδιαφερόμαστε για την παρακολούθηση του κοινωνικού περιβάλλοντος... Έτσι παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ως θέαμα".

Στην εφηβική ηλικία διαμορφώνεται η ταυτότητα του ατόμου μέσα από την κοινωνικοποίηση και στο σημερινό κόσμο οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μπορεί να προκύψουν κάθε στιγμή μέσω των smartphones. "Στην πραγματικότητα, τα κοινωνικά δίκτυα βοηθούν πολλούς εσωστρεφείς έφηβους να γνωρίσουν άλλους εφήβους που δεν θα είχαν άλλο τρόπο", λέει ο Ντέιβιντ Προυστ, ψυχολόγος στο Ντάλας ο οποίος ειδικεύεται στην παιδική και εφηβική ψυχολογία.

"[Οι έφηβοι] είναι πολύ πιο στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους από ό, τι ήταν ποτέ", λέει ο Προυστ. "Δημοσιεύουν [selfies] για να τις δουν οι άλλοι άνθρωποι - για τον κόσμο που βλέπει. Υπάρχει ένας ορισμένος τύπος προσωπικής ενδυνάμωσης με αυτό, ώστε να μπορούν να επιλέξουν τι να κάνουν και πώς να παρουσιάσουν τον εαυτό τους".

Οι selfies συμβάλλουν στη δημιουργία online προσωπικοτήτων που οι έφηβοι δημιουργούν για τον εαυτό τους. Από τις φωτογραφίες μέχρι την ανανέωση της κατάστασής τους, κάθε συνιστώσα χτίζει τη διαδικτυακή τους ταυτότητα. Και ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται υπερβολικά ιδιοτελές σε μερικούς ενήλικες, η Ράτλετζ λέει ότι οι έφηβοι σήμερα δεν ανησυχούν περισσότερο για τις εμφανίσεις τους από ό, τι οι έφηβοι του παρελθόντος. Είναι η ίδια κουλτούρα, μόλις παρουσιάστηκε σε μια νέα μορφή.

"Πολλά από αυτά που βλέπετε στα προφίλ των εφήβων, είναι ο η προσωπική τους φιλοδοξία για να παρουσιάσουν τον καλύτερο εαυτό τους", λέει. "Αυτή η μετατόπιση στην ταυτότητα δεν είναι ασυνήθιστη, είναι ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι το γνωρίζουν τώρα".

Ο Προυστ λέει ότι όταν ένας έφηβος δημοσιεύσει μίαs selfie, η επιθυμία του/της για να κερδίσει like ή να έχει σχόλια, είναι μέρος της τη φυσικής επιθυμίας για έγκριση από τους ομηλίκους του/της. "Ανεβάζουν [μία selfie] στο διαδίκτυο, γιατί ψάχνουν για αυτή τη μορφή της διαδικασίας επιβεβαίωσης", λέει ο Προυστ. "Αυτός είναι ο κίνδυνος για τους εφήβους, όταν ψάχνουν υπερβολικά για την εν λόγω εξωτερική μορφή της επικύρωσης αντί να προσπαθούν να ενθαρρύνουν τον εσωτερικό τους κόσμο χτίζοντας την ταυτότητά τους από μέσα προς τα έξω και όχι από έξω προς τα μέσα".


Πότε δημιουργείται το πρόβλημα;

Η Μαίρη Γουέστ, μία 14χρονη μαθήτρια στη Β΄ Γυμνασίου σε σχολείο της Βόρειας Καρολίνας, λέει ότι ενώ τα κοινωνικά δίκτυα είναι διασκεδαστικά, αισθάνεται ότι έχει περισσότερες αρνητικές παρά θετικές συνέπειες στην κοινωνική ζωή της. Η Γουέστ απομακρύνθηκε από τα κοινωνικά δίκτυα στις διακοπές της και ανέφερε ότι η εμπειρία της ήταν εκπληκτικά απελευθερωτική.

"Ένιωσα τον εαυτό μου να ζει τη στιγμή με την οικογένειά μου, τηλεφώνησα στην πραγματικότητα στους φίλους μου και τους μίλησα και πραγματικά αλληλεπίδρασα με τους ανθρώπους", λέει, προσθέτοντας ότι απολάμβανε "την αίσθηση ότι δεν είναι συνδεδεμένη".

Η Γουέστ λέει ότι δεν ποστάρει selfies σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης επειδή τις θεωρεί αλαζονικές, αλλά λέει ότι πολλοί από τους συμμαθητές της ποστάρουν selfies και έχει γίνει μέρος της καθημερινής τους ζωής.

"Υπάρχει έρευνα που αναφέρει ότι οι άνθρωποι που ποστάρουν πάρα πολλές selfies αποξενώνουν τους φίλους τους - όμως και οι άνθρωποι που μιλούν πάρα πολύ για τον εαυτό τους επίσης αποξενώνουν τους φίλους τους," λέει η Ράτλετζ. "Αυτό που βλέπουμε είναι η οπτική εκδοχή αυτού".

Η Ράτλετζ και ο Προυστ συμφωνούν ότι οι selfies θα πρέπει να αναρτώνται με μέτρο. Αν και δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός selfies που ένας έφηβος θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να εμφανίσει, εφόσον γίνει έμμονη ιδέα, αυτός ή αυτή μπαίνουν συνεχώς να τις σκέφτονται και αυτό θα μπορούσε να δείχνει ένα εθισμό στα social media.

"Η χρήση των κοινωνικών δικτύων μπορεί να μετατραπεί σε ένα πρόβλημα, όταν η αίσθηση αυτοεκτίμησης ενός εφήβου βασίζεται στην έγκριση από ομηλίκους", λέει ο Προυστ. "Είτε ποστάρουν από τις κερκίδες ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, είτε είναι σε οικογενειακές διακοπές, οι έφηβοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στα social media οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή. Και λόγω της συνεχούς σύνδεσης, μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους νέους να ανησυχούν υπερβολικά για τις γνώμες των άλλων. Ενδεχομένως αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από το κοινωνικό περιβάλλον και έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με την πίεση των συνομηλίκων".

Ο Προυστ λέει ότι η κατανάλωση πολύ χρόνου κάθε μέρα στην ενημέρωση του προφίλ σας ή κοιτάζοντας τα προφίλ των άλλων, θα μπορούσε να φανερώσει ένα εθισμό ή να επηρεάσει την ψυχική υγεία σας. "Υπάρχει ο κίνδυνος εδώ ότι ένα αρνητικό σχόλιο μπορεί να σας οδηγήσει στο φαύλο κύκλο του εμπαιγμού και της κατάθλιψης", επισημαίνει ο ίδιος.

Προσθέτει ότι οι γονείς θα πρέπει να ψάξουν για τις αλλαγές στη συμπεριφορά ή αν ένας έφηβος φαίνεται στρεσάρεται από τα κοινωνικά δίκτυα. Ενώ είναι χαρακτηριστικό για τους εφήβους να απομονώνονται με τα τηλέφωνά τους, οι δραστικές αλλαγές στη διάθεση τους μπορεί να είναι ένα καμπανάκι που χρειάζεται να επισημανθεί από τους γονείς.

"Τα αποτελέσματα στην ψυχική υγεία από τον εθισμό στα κοινωνικά δίκτυα που αρχίζουμε να βλέπουμε τώρα, είναι διαταραχές όπως η διαταραχή δυσμορφίας σώματος, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η κατάθλιψη και το άγχος", λέει ο Προυστ. "Αρχίζουμε να βλέπουμε αυτά τα πράγματα να διογκώνονται και να σχετίζονται με τις συνθήκες της υπερβολικής χρήσης [των social media]" .



Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Επειδή οι παλαιότερες γενιές συχνά δεν καταλαβαίνουν τα φωτογραφικά φίλτρα και τα hashtags όπως #ΤΒΤ (ThrowbackThursday – μία παρελθοντική φωτογραφία που ποστάρεται την Πέμπτη), οι νέοι διερευνούν νέες κοινωνικές περιοχές χωρίς καθοδήγηση ή όρια. Πλοηγούμενοι μόνοι σε αυτήν τη νέα ανεξερεύνητη περιοχή, μερικοί μπορεί να συναντήσουν προβλήματα.

Σε μία μέτρια κατάσταση, οι selfies και τα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να είναι θετικά εργαλεία για την αυτο-έκφραση. Ο Προυστ λέει ότι οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τους έφηβος να αποκτήσουν μια θετική διαδικτυακή εμπειρία επιτρέποντας την πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα όταν αισθάνονται ότι ο γιος ή η κόρη τους φτάσει σε μια ηλικία που μπορούν να το χειριστούν. Ως γονέας χρειάζεται να γνωρίζετε πόσο καιρό ο έφηβος σας ξοδεύει στο διαδίκτυο και είναι επίσης σημαντικό να διασφαλίσετε ότι δεν ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο στα κοινωνικά δίκτυα.

Ενώ τα σχολεία μπορούν να διδάξουν για το cyberbullying και τους κακόβουλους διαδικτυακούς χρήστες, είναι σημαντικό για τους γονείς να εκπαιδεύσουν τους εφήβους σχετικά με τους ψυχικούς κινδύνους της εξάρτησης των κοινωνικών δικτύων και να τους συμβουλεύουν να μην δημοσιεύουν κάτι πάρα πολύ προσωπικό ή στοιχεία αναγνώρισης, όπως αριθμό κινητού τηλεφώνου ή διεύθυνση.

"Για τους γονείς, θα έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουν με τα παιδιά τους και να μην τους κάνουν μάθημα", λέει η Ράτλετζ. "Το κήρυγμα στους περισσότερους εφήβους, δεν λειτουργεί σχεδόν τόσο καλά, όσο το να γνωρίζεις ως γονέας να διαπραγματεύεσαι μαζί τους". Οι γονείς θα πρέπει επίσης να βοηθήσουν τους εφήβους να δημιουργήσουν μια ταυτότητα ανεξάρτητα από το διαδικτυακό προφίλ τους. "Ενισχύστε τους να εξερευνήσουν τις δυνάμεις τους και να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους", λέει ο Προυστ. Επειδή οι ικανότητες λήψης αποφάσεων στους εφήβους είναι ακόμα σε εξελικτική φάση, είναι επιτακτική η ανάγκη να κρατούν πάντα ανοικτή τη συζήτηση σχετικά με την ψυχική διαδικτυακή υγεία.

"Όλα αφορούν στην ισορροπία - στην ισορροπία του σκοπού, καθώς και στην ισορροπία της χρήσης", σημειώνει η Ράτλετζ.




Κωνσταντινούπολη




«'Αχρηστος εγώ»; Το γράμμα ενός μαθητή της έκτης δημοτικού που πρέπει όλοι να διαβάσουμε


Διαβάζοντας το παρακάτω γράμμα είναι σοκαριστικό το γεγονός πώς ένα παιδί καταφέρνει με απλά λόγια και σκέψεις να μας ταρακουνήσει.


«Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το 'πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Ολο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα.
Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει.
Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει.
Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Οταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό.
Ομως εγώ νιώθω καλά. Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι... στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.


Β.Κ.
Μαθητής ΣΤ' Δημοτικού»


Το γράμμα δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία και στο enet.gr

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

teenagers.jpg












Μορφή «σύγχρονης νόσου» τείνει να πάρει η σχολική αποτυχία καθώς οι κίνδυνοι που πηγάζουν από αυτήν, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας , έχουν δυσάρεστα αποτελέσματα, τα οποία ενίοτε είναι απειλητικά για την ζωή του παιδιού.
Αν μάλιστα οι μαθησιακές δυσκολίες, που είναι από τις κυριότερες αιτίες της σχολικής αποτυχίας, είναι η «νόσος», η σχολική απελπισία θεωρείται η «κακοήθεια της νόσου». Ο έφηβος βρίσκεται σε μία μεταβατική φάση ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση και η ύπαρξη προβλημάτων που τον φέρνει, σε αυτή τη φάση της ζωής του, αντιμέτωπο με ειδικές καταστάσεις του δημιουργεί αμηχανία και αναστάτωση.
«Όλη η πορεία του προς την ανεξαρτητοποίηση και την αυτονομία τίθεται σε αμφισβήτηση και ενδεχόμενα υπονομεύονται οι προσδοκίες και τα όνειρά του. Μία τέτοια κατάσταση είναι και η σχολική αποτυχία, η οποία συσχετίζεται στην κοινωνία με την κακή επαγγελματική εξέλιξη και την κοινωνικά απαξίωση. Συνοδεύεται επίσης από ελαττωμένη αυτοεκτίμηση, που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, και από υπεραναπληρωματική παραβατική δραστηριότητα, που φτάνει μέχρι την περιθωριοποίηση και σε νομικές περιπλοκές.
Οι έφηβοι κακοί μαθητές είναι στην πλειονότητά τους τέτοιοι και στο δημοτικό σχολείο γιατί από τότε δέχονται πιέσεις λόγω των προσδοκιών που έχουν οι οικογένειές τους από αυτούς» επισημαίνουν οι επιστήμονες.
«Το σχολείο είναι ένα στίβος όπου το παιδί αναγνωρίζει τον εαυτό του και μέσα από τη συλλογική προσπάθεια πετυχαίνει την προσωπική του εξέλιξη. Η αυτοεκτίμηση και ο επακόλουθος αυτοπροσδιορισμός είναι τα πρώτα κίνητρα για τη σχολική ένταξη. Έχει επίσης μεγάλη σημασία η σχέση του παιδιού με τους συνομήλικους και η αποδοχή τους από αυτούς» αναφέρει ο αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής – αναπτυξιολογίας στο ΑΠΘ Παναγιώτης Καρδαράς.
Περιγράφοντας τις ειδικές καταστάσεις που εμπλέκονται στη σχολική ζωή του εφήβου αναφέρει:
Το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο του εφήβου και της οικογένειάς του.
Μεγάλη οικογένεια, διαλυμένες οικογένειες, χαμηλή κοινωνική τάξη, φτώχεια, μητέρα εργαζόμενη έξω από το σπίτι, κοινωνική απομόνωση, αλκοολισμός και χρήση τοξικών ουσιών από τους γονείς και άλλοι παράγοντες που προκαλούν κοινωνική αποδιοργάνωση. «Η συντριπτική πλειοψηφία των επονομαζόμενων «προβληματικών» μαθητών προέρχεται από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Έχει διατυπωθεί το ερώτημα μήπως το εκπαιδευτικό σύστημα , όπως είναι δομημένο, ευνοεί την πρόοδο των παιδιών μεσαίων και ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων ή μήπως αυτό αποτελεί επιστημονικό άλλοθι για να συνεχίσουμε να ομαδοποιούμε τα παιδιά με ειδικές δυσκολίες, να παθολογικοποιούμε τις δυσκολίες, τις σχολικές αποτυχίες των μαθητών, αντί να στραφούμε και να εξετάσουμε τις ικανότητες προσαρμογής του συστήματος στο παιδί».
Την εθνο-φυλετική προέλευση
Ο παράγοντας αυτός στις μέρες αναδεικνύεται λόγω της μαζικής μετανάστευσης ατόμων τα οποία δεν ανήκουν ούτε στον πολιτισμό απ΄ όπου προέρχονται ούτε στον πολιτισμό στον οποίο προσπαθούν να ενσωματωθούν.
Τις ειδικές μαθησιακές δυσκολίες
όπως η δυσλεξία, η δυσαριθμία καθώς και άλλες μαθησιακές δυσκολίες όπως οι διαταραχές της προσοχής, της μνήμης, η δυσκολία στην κατάκτηση του γραπτού λόγου και στη χρήση της γλώσσας σαν εργαλείο, η δυσκολία στις ανώτερες συνειρμικές λειτουργίες, οι διαταραχές στη λεπτή κινητικότητα-έλλειψη συντονισμού ματιού-χεριού, οι οργανωτικές ανεπάρκειες, οι δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή.
«Τις περισσότερες φορές τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δεν μπορούν να διαχειριστούν τον όγκο και τη ροή των πληροφοριών και έτσι αυτές δεν περνούν στη βραχεία και τη μακρά μνήμη. Τα παιδιά αυτά γίνονται παρορμητικά, γίνονται οι μάγκες του σχολείου , δημιουργούν φασαρίες , παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά την οποία «μεταδίδουν» και στους άλλους μαθητές».
Εάν οι «μαθησιακές δυσκολίες» είναι η «νόσος» , η «μαθησιακή απελπισία» είναι η «κακοήθεια της νόσου». «Η μαθησιακή απελπισία διακρίνει τον έφηβο όταν για διάφορους λόγους δεν υπάρχει καμία βελτίωση στη σχολική του επίδοση παρά τις προσπάθειες που καταβάλει. Συνήθως συνθλίβεται ανάμεσα στις προσδοκίες του εαυτού του και των γονέων του, τις απαιτήσεις του συστήματος και των πτωχών έως ανύπαρκτων επιτεύξεών του. Δυστυχώς η αντιμετώπιση αυτών των παιδιών είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που πρέπει.
Το πιο σημαντικό για να κάνουμε τον έφηβο να πιστέψει πάλι στον εαυτό του είναι να ενδυναμώσουμε την αυτοπεποίθησή του. Αυτή είναι το κυριότερο κίνητρο για να συνεχίσει μια προσπάθεια που φαίνεται «καμένη από χέρι». Η ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του μαθητή πρέπει να καλλιεργείται συνειδητά και συστηματικά μέσα από την καθημερινή πρακτική στο σχολείο και στο σπίτι έτσι ώστε τα παιδιά με μαθησιακές αποτυχίες να βιώνουν έστω και λίγο την αίσθηση της επιτυχίας» υπογραμμίζει ο Παναγιώτης Καρδαράς.

http://sciencearchives.wordpress.com/


...κεραυνόπληκτος ουρανός!!!



"Δεν υπάρχει τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια.
Πολλά αγκάθια όμως είναι χωρίς τριαντάφυλλο."
Άρθουρ  Σοπενχάουερ  (1788 − 1860)
Γερμανός φιλόσοφος γνωστός για τον αθεϊστικό πεσιμισμό  και την φιλοσοφική του διαύγεια




Παραβατική συμπεριφορά ανηλίκων

του Ευστράτιου Παπάνη



Ως παραβατική χαρακτηρίζεται η συμπεριφορά που παρεκκλίνει από τους κοινωνικούς κανόνες και δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο
Ο όρος παραβατικότητα εκφράζει αποκλίνουσες συμπεριφορές παιδιών και εφήβων. 

Διακρίνονται σε εγκλήματα κατά του κοινού (εμπρησμοί), των ηθών (βιασμός), σωματικές βλάβες, αντίσταση στην εξουσία, χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, εγκλήματα κατά της ξένης ιδιοκτησίας, παραβάσεις νόμων (Μαυρογιάννης, 1999). 


Ανήλικοι παραβάτες ορίζονται τα άτομα που κατά την τέλεση της πράξης είναι μεταξύ οκτώ και 18 ετών. Έρευνες στο διεθνή και ελληνικό χώρο επιχειρούν να καταδείξουν τη σχέση μεταξύ παραπτωματικής-παραβατικής συμπεριφοράς στο σχολείο και μετέπειτα παραβατικότητας. Οι συνδέσεις που αναδεικνύονται μεταξύ των δύο αυτών φαινομένων, δεν μπορεί να είναι αιτιακές, δεδομένου ότι η αντίληψη της απόκλισης και της παραβατικότητας εξαρτάται τόσο από ιστορικούς, πολιτικούς, νομοθετικούς και οικονομικούς παράγοντες, όσο και από την υποκειμενική ερμηνεία της συμπεριφοράς και τις άρρητες θεωρίες. 

Η συγχρονική, επομένως, προσπέλαση του φαινομένου μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνείες ή ιδεολογικώς φορτισμένα συμπεράσματα και να στιγματίσει μαθητές, οι οποίοι μπορεί να καταφεύγουν σε αντιδραστικές σχολικές συμπεριφορές σε μία προσπάθεια να δομήσουν την προσωπική τους ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση.


Οι εκπαιδευτικοί κατηγοριοποιούν τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές των μαθητών σε 
α) Αντιδραστική συμπεριφορά 
β) Δυσκολίες στη μάθηση (δεξιότητες και επίδοση) 
γ) Προβλήματα διαπροσωπικής επικοινωνίας 
δ) Προβλήματα ενδοπροσωπικής συμπεριφοράς 
ε) Υπερκινητικότητα και  Διάσπαση προσοχής 

Πολλοί εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι τα γνωστικά προβλήματα δεν οδηγούν σε μετέπειτα παραβατική συμπεριφορά, ενώ η αντιδραστικότητα και τα προβλήματα διαπροσωπικής συμπεριφοράς δυνητικά οδηγούν.


Δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια η ελλιπώς προπαρασκευασμένη μετάβαση από το δασκαλοκεντρικό στο μαθητοκεντρικό σύστημα διδασκαλίας μετέβαλε τις δυναμικές της σχολικής τάξης και οι δάσκαλοι απώλεσαν - νομικά και ουσιαστικά - την επιρροή (εξουσία) προς τους μαθητές, τα προβλήματα συμπεριφοράς συνδέθηκαν με την οριοθέτηση του καλού-κακού μαθητή και αποτελούν το επίκεντρο της προβληματικής των εκπαιδευτικών. 

Η έλευση των μεταναστών, η διασάλευση της παραδοσιακής οικογένειας, η φτώχεια και η ένταση του ρυθμού των κοινωνικών μεταβολών αποτελούν παραμέτρους που επηρεάζουν την ερμηνεία της αποκλίνουσας συμπεριφοράς των μαθητών και ευρύνουν το χάσμα ανάμεσα στις στάσεις δασκάλων - γονέων - παιδιών.


Πολλές θεωρίες που εξαρτούν την προβληματική συμπεριφορά των μαθητών με το μορφωτικό επίπεδο των γονέων, ελέγχονται ως προς τη φιλοσοφική τους θεμελίωση και δέον να εκλαμβάνονται πλέον ως απλώς περιγραφικές ενός φαινομένου, που χρήζει περαιτέρω κοινωνιολογικής τεκμηρίωσης.



 Ο Ευστράτιος Παπάνης είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου