Δυσλεξία: τα αίτια, πως εκδηλώνεται, αντιμετώπιση

24grammata.com / εκπαίδευση

Με λίγα λόγια

Δεν πρέπει να συγχέεται το δυσλεξικό παιδί με το παιδί με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που παρουσιάζει στοιχεία δυσλεξίας.Ο δυσλεξικός μαθητής έχει νοημοσύνη φυσιολογική και η συμπεριφορά του δείχνει πως είναι πολύ πιο έξυπνος από ό,τι φανερώνει η επίδοση του στην ανάγνωση, στη γραφή ή στην αριθμητική.

Τα βασικότερα συμπτώματα που δείχνουν ότι το παιδί μπορεί να έχει δυσλεξία, είναι τα παρακάτω:

1) Προφορικός λόγος

Δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει, σύνθετες ή πολύπλοκες λέξεις. Έχει. προβλήματα με τους χρόνους των ρημάτων ή τις αντωνυμίες. Παραλείπει συλλαβές ή καταλήξεις. Μιλάει κομπιαστά. ψάχνοντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις.

2) Χωρο-χρονικός προσανατολισμός

Συγχέει το αριστερά – δεξιά, Βορρά – Νότο, χθες – αύριο. Δυσκολεύεται να διαβάσει σωστά το χάρτη ή να μάθει την ώρα.

3) Μνήμη-Μνήμη Ακολουθιών

Δυσκολεύεται να θυμηθεί και συνεπώς να εκτελέσει μια σειρά προφορικών εντολών, να πει τους μήνες με τη σειρά τους, να αριθμήσει ζυγούς αριθμούς, να μάθει την προπαίδεια, κτλ.

4) Ανάγνωση -Γραφή

Παραλείπει ή προσθέτει γράμματα, συλλαβές η λέξεις, πηδάει σειρές. Συγχέει λέξεις που μοιάζουν οπτικά ή ακουστικά (δένω-μένω). Παρουσιάζει καθρεπτική ανάγνωση ή γραφή (χα αντί αχ). Αντικαθιστά λέξεις με άλλες που έχουν ίδια ή παρόμοια σημασία (σκοτεινό αντί μαύρο). Συγχέει γράμματα ως προς τον προσανατολισμό τους στο χώρο ή τη σειρά τους μέσα στη λέξη (δ,ϋ,ρ, κ.λ.π).

Δυσκολεύεται να τονίσει σωστά τις λέξεις. Διαβάζει στον αόριστο. Διαβάζει, αγνοώντας τα σημεία της στίξης. Τα γραπτά του είναι ακατάστατα και δυσανάγνωστα.

5) Ατομική ακαταστασία

Εγκαταλείπει ή χάνει τα ατομικά του είδη. Ξεχνάει μονίμως να αποτελειώσει τη σχολική του εργασία στο σπίτι.

Ανάλυση:

Tι είναι η δυσλεξία;

Δυσλεξία ή Διαταραχή της Ανάγνωσης είναι η ειδική αδυναμία εκμάθησης της ανάγνωσης και δε σχετίζεται με τα συνηθισμένα πλαίσια της επίδοσης του μαθητή. Ο δυσλεξικός μαθητής έχει, κατά κανόνα φυσιολογική ή ακόμα και πάνω από τον μέσο όρο νοημοσύνη. Η δυσλεξία δεν έχει σχέση με τη νοητική καθυστέρηση.Εμφανίζεται στα αγόρια σε αναλογία συχνότερη, και μάλιστα 4 προς 1, σε σχέση με τα κορίτσια. Αν και σε ποσοστό 60%-80% η διάγνωση της Διαταραχής της Ανάγνωσης δίνεται σε αγόρια, είναι πιθανό η συχνότητα της να είναι ίδια στα δύο φύλα και η διαφορά αυτή να οφείλεται στο ότι τα αγόρια παραπέμπονται πιο συχνά για ψυχoλογική εκτίμηση λόγω διασπαστικής συμπεριφοράς σε συνδυασμό με Διαταραχές της Μάθησης.

Παρατηρείται σε όλους τους πολιτισμούς ποu έχοuν γραπτή γλώσσα.Έχει αφετηρία τον εγκέφαλο. Τα αίτια, όπως θα αναφερθεί πιο κάτω, είναι οργανικά.

Χαρακτηριστικά και μορφές της Δυσλεξίας

Παλαιότερα γινόταν διάκριση σε οπτική, ακουστική και ειδική δυσλεξία , ενώ σήμερα γίνεται λόγος για φωνολογική δυσλεξία και δυσλεξία εικόνας των λέξεων (οπτική) και παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά :

1. Αδυναμία ακουστικής σύλληψης και διάκρισης φθόγγων

2. Αδυναμία οπτικής αντίληψης και μνήμης καθώς και αδυναμία παρατηρητικότητας των μορφών

3. Αδυναμία ανάγνωσης και κατανόησης

4. Δυσκολίες και αστάθεια στον προσανατολισμό στο χώρο και χρόνο, αδυναμία στη θέση, στη μορφή και στις “αυθαίρετες” σειροθετήσεις.

1. Αδυναμία ακουστικής σύλληψης και διάκρισης φθόγγων:

Η αδυναμία ακουστικής σύλληψης και διάκρισης των φθόγγων έχει χαρακτηρισθεί και με τον όρο “κωφότητα φθόγγων”. Τα παιδιά στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούν να συλλάβουν και να διακρίνουν ακουστικά τις λεπτές εκείνες αποχρώσεις που υπάρχουν στους φθόγγους. Με άλλα λόγια υπάρχει έλλειψη ακουστικής διαφοροποίησης (auditory dyslexia). Αυτό έχει ως συνέπεια να δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τους φθόγγους που μοιάζουν ηχητικά μεταξύ τους και συχνά συγχέουν τα:

α-ο
ο-ου
ε-ι

Το ίδιο συμβαίνει με την οξύτητα άλλων φθόγγων, όπως:

β-φ ( φάρος-βάρος)
δ-θ ( δεσμός-θεσμός)
σ-ζ-ξ (σώζω-συζήτηση-σύζευξη)

Επίσης δεν ακούνε τη διαφορά στον τονισμό των λέξεων, κυρίως στα παρώνυμα, και σε συνηθισμένες λέξεις:

γνωρίζω - γυρίζω - χωρίζω
Φάνης-Φανή
πόδια-ποδιά

Πολλές φορές δεν ακούνε τις καταλήξεις των λέξεων και συχνά παραλείπουν το τελικό ς

Οι ακουστικές αυτές δυσκολίες είναι έντονες σε δυσλεξία βαριάς μορφής, πιθανώς να είναι η αιτία που μερικά παιδιά μιλούν ακόμα και μέχρι τη σχολική ηλικία δυσδιάκριτα και κατά κάποιο τρόπο “μασημένα”. Η δυσκολία στην ακουστική αντίληψη αποδίδεται επίσης με τον όρο “τύφλωση των φθογγικών αποχρώσεων”.

Η μειωμένη ακουστική αντίληψη προκαλεί προβλήματα στην ανάλυση και σύνθεση των λέξεων και έχει αρνητική επίπτωση στην αναγνωστική ικανότητα του μαθητή. Πέραν των καταλήξεων, οι δυσλεξικοί μαθητές αντιμετωπίζουν επιπλέον δυσκολίες στην ικανότητα τους να συλλάβουν και να συγκρατούν στη μακρόχρονη μνήμη τους τις ομοιότητες των αρχικών φθόγγων στις λέξεις

γ-κγ-γγ και γ-γκ

κ-γκ

γ-χ

κ-χ

τ-δ

τ-ντ

π-μπ

θ-φ

ζ-τζ

τζ-τσ

σ-τσ

θ-σ

2.  Αδυναμία οπτικής αντίληψης και μνήμης καθώς και αδυναμία παρατηρητικότητας των μορφών

Η ανάπτυξη της οπτικής αντίληψης συνεπάγεται και την ανάπτυξη της οπτικής διαφοροποίησης, της ικανότητας, δηλαδή, για διάκριση οπτικών λεπτομερειών ανάμεσα στα διάφορα σύμβολα, σχήματα ή μορφές.

Αυτό όμως δε συμβαίνει με τα δυσλεξικά παιδιά και γίνεται λόγος για οπτική δυσλεξία (visual dyslexia).

Tα παιδιά με αυτής της μορφής Δυσλεξία,εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν μπορούν να διακρίνουν και επομένως και να ταξινομήσουν σωστά,δεν μπορούν και να συγκρατήσουν στη μνήμη τους τις λεπτές διαφορές μεταξύ μερικών γραμμάτων, αριθμών, μορφών ή σχημάτων,

Ιδιαίτερη δυσκολία παρουσιάζεται στους φθόγγους που μοιάζουν μεταξύ τους:

α-ο
ε-ω ή 3
β-Φ
β-θ

6-θ
ζ-ξ
η-ω
κ-χ

ρ-9

οτ-το

κ-γκ
π-μπ

Επίσης δυσκολεύονται πολύ στη συγκράτηση της ολικής “εικόνας” των λέξεων που έχουν ομοιότητες μεταξύ τους:

θερμός, δεσμός

προσβάλλω-προσβολή προβάλλω-προβολή

σπάζω, στάζω

Οι δυσλεξικοί μαθητές παρουσιάζουν την καθρεπτική ανάγνωση ή γραφή, διαβάζουν δηλ. χα αντί για άχ και γράφουν τις λέξεις από δεξιά προς τα αριστερά.

Σε σχέση με την αδυναμία παρατηρητικότητας των μορφών, πρέπει να πούμε ότι έχουν δυσκολία συγκράτησης στη μακρόχρονη μνήμη τους του σχήματος και της μορφής γεωγραφικών διαμερισμάτων, χωρών, ηπείρων, βουνών, χερσονήσων, ποταμών. Ακόμα και τα πιο χαρακτηριστικά από αυτά, όπως η Πελοπόννησος (σχήμα πλατανόφυλλου), η Χαλκιδική (τρία δάκτυλα), η Ιταλία (σχήμα μπότας) κ.ά., δημιουργούν προβλήματα στα δυσλεξικά παιδιά.

Για τον ίδιο λόγο τα δυσλεξικά παιδιά συγχέουν τους αριθμούς που μοιάζουν (είτε μονοψήφιους είτε διψήφιους),όπως :

7-1

6-9

5-3

23-32

39-93

45-54

Επίσης προβλήματα δημιουργούν τα μαθηματικά σύμβολα των τεσσάρων αριθμητικών πράξεων:

(+)

(-)

με το (χ)

το επί (.)

με το δια(:)

Αυτή η σύγχυση των συμβόλων μπορεί να συμβεί ακόμα και στις ανώτερες τάξεις του λυκείου και σε άριστους μαθητές στα μαθηματικά. Η σύγχυση αυτή επέρχεται όταν για οποιονδήποτε λόγο καταλαμβάνονται από άγχος, οπότε “μπλοκάρουν” ξαφνικά στα απλά σύμβολα της πρόσθεσης, του πολλαπλασιασμού, της αφαίρεσης και της διαίρεσης, ενώ λύνουν ασκήσεις άλγεβρας!

Τα δυσλεξικά παιδιά δυσκολεύονται όχι μόνο στην απομνημόνευση της εικόνας των λέξεων που αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά ακόμα και εκείνης των προτάσεων.

Όταν βλέπουν μια λέξη ή πρόταση και πρέπει να τη διαβάσουν ή να την γράψουν, δίνουν την εντύπωση ότι τη βλέπουν πάντα για πρώτη φορά, έστω κι αν την έχουν ήδη διαβάσει ή γράψει αρκετές φορές. Δεν μπορούν να συγκρατήσουν στη μακρόχρονη μνήμη τους τη δομή και τη μορφή της πρότασης (Αύριο θα πάω στη θάλασσα).

Ο δυσλεξικός μαθητής δυσκολεύεται επιπλέον στην ικανότητα του να αναλύει την πρόταση σε συλλαβές ή φθόγγους και να τη συνθέσει. Έχει προβλήματα στο να τη γράψει και να τη διαβάσει σωστά.

Αντιμετωπίζει δυσκολίες

στη σύνταξη,
στον ορισμό του ρήματος,
στους χρόνους του ρήματος – ιδίως στον αόριστο,
(που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στην γλώσσα μας),
στον ορισμό του υποκειμένου,
του αντικειμένου,
των προσδιορισμών.

Δυσκολεύεται, ακόμη, να ορίσει το είδος της πρότασης

(π.χ., πρόταση τελική ή αναφορική κ.λπ.),

να ονομάσει τα μέρη του λόγου και να διακρίνει στην πρόταση

το ρήμα,
το ουσιαστικό,
το επίθετο.

Έχει δυσκολίες στη χρήση των συνδέσμων και γι’ αυτό σχηματίζει πάντα μικρές και φτωχές προτάσεις, χωρίς πολύπλοκα νοήματα.

Σ’αυτό το σημείο θα πρέπει να τονισθεί ότι η αδυναμία στην ακουστική διάκριση και στην οπτική διαφοροποίση-αντίληψη, σπάνια συμβαίνει να συμπίπτουν στο ίδιο άτομο και, βέβαια, σχεδόν ποτέ στον ίδιο βαθμό βαρύτητας.

Υπάρχουν, φυσικά, λάθη τα οποία γίνονται από δυσλεξικά παιδιά και τα οποία συσχετίζονται τόσο με την ακουστική όσο και με την οπτική αντίληψη. Αυτό συμβαίνει στην αντιστροφή και αντικατάσταση γραμμάτων μέσα στη λέξη ή στην αρχή της:

φελώ (αντί θέλω),

Χίρστος (αντί Χρίστος) κ.τ.ό.

Η αδυναμία ανάλυσης και σύνθεσης των λέξεων σε συλλαβές ή φθόγγους, όπως ήδη αναφέρθηκε, έχει σίγουρα σχέση όχι μόνο με την οπτική αντίληψη αλλά και με την ακουστική.

Όταν συμπίπτουν οι δύο αυτές περιπτώσεις χαρακτηριστικών,
τότε έχουμε αδυναμία στην ικανότητα της αυτοσυγκέντρωσης.
Το άκουσμα, η αναγνώριση και διάκριση καθώς και η συγκράτηση λέξεων και γραμμάτων απαιτούν συγκέντρωση, χρόνο και γρήγορη αντίδραση, όπως π.χ. στην υπαγόρευση ορθογραφίας ή στην αντιγραφή ενός κειμένου από τον πίνακα. Το δυσλεξικό παιδί αδυνατεί ν’ ακολουθήσει την τάξη του στο ρυθμό δουλειάς της, ανεξάρτητα από το μάθημα.]

3. Αδυναμία ανάγνωσης και κατανόησης κειμένου

Από την περιγραφή των δύο περιπτώσεων που προαναφέρθηκαν, προκύπτει ο λόγος για τον οποίο παρατηρείται στο δυσλεξικό παιδί αδυναμία ανάγνωσης και κατανόησης κειμένου.

Ενώ πράγματι καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να διακρίνει ακουστικά ή οπτικά τις συλλαβές ή τα γράμματα και τις λέξεις στο κείμενο, όχι μόνο διαβάζει αργά αλλά χάνει και το νόημα όσων διαβάζει, ακριβώς διότι η προσπάθεια του εστιάζεταιι οτην αναγνώριση των λέξεων.
Οι δύο αυτές διαδικασίες, δηλαδή η αναγνώριση των λέξεων και η κατανόηση τους παρουσιάζουν την εικόνα δύο παράλληλων γραμμών οι οποίες δεν μπορούν να συναντηθούν, ενώ θα έπρεπε να συμπίπτουν και να γίνονται ταυτόχρονα και αυτόματα, όπως συμβαίνει στον κανονικό αναγνώστη.

Ο λανθασμένος τονισμός κατά την ανάγνωση έχει επίσης ως αιτία αυτό το γεγονός. Τη στιγμή της ανάγνωσης ο δυσλεξικός μαθητής δεν ξέρει πού ακριβώς τονίζεται η λέξη που διαβάζει, ενώ πολλές φορές δε γνωρίζει την ίδια τη λέξη. Αυτό βέβαια δημιουργεί προβλήματα και έλλειψη διάθεσης για διάβασμα και πρέπει να αντιμετωπιστεί με συγκεκριμένα μέτρα.

4.  Δυσκολίες και αστάθεια στον προσανατολισμό στο χώρο και χρόνο, αδυναμία στη θέση, στη μορφή και στις “αυθαίρετες” σειροθετήσεις.

Τα δυσλεξικά παιδιά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες κατά τον προσανατολισμό στο χώρο και στο χρόνο.

Δυσκολεύονται να διακρίνουν τις προμαθηματικές έννοιες:

πάνω-κάτω

δεξιά-αριστερά

μπροστά-πίσω

καθώς και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα:

Ανατολή-Δύση

Βορράs-Νότοs

Έτσι οι δυσλεξικοί μαθητές δεν μπορούν να μάθουν την ώρα, διότι δεν μπορούν να διακρίνουν:

την κατεύθυνση του ωροδείκτη και λεπτοδείκτη

και τη διαφορά τους (ποιος δείχνει τι)

Δυσκολεύονται στη μαθηματική σειρά των αριθμών, αλλά και στην αναγνώριση τους.

Ανάλογες δυσκολίες παρουσιάζουν στις “αυθαίρετες” σειροθετήσεις, όπως:

οι ημέρες της εβδομάδας,

οι μήνες, καθώς και ποιοι από αυτούς έχουν 30 και ποιοι 31 ημέρες,

το αλφάβητο,

η προ-παίδεια (πολλαπλασιασμός),

τα ρήματα στις ξένες γλώσσες ,

οι αριθμοί τηλεφώνου,

οι μουσικές νότες.

Ακόμη και ενήλικες δυσλεξικοί δυσκολεύονται να απομνημονεύσουν και να διαβάσουν έναν αριθμό τηλεφώνου. Δηλαδή, ενώ ο κανονικός αναγνώστης θα πει 445-146 ή 44-51-46, το δυσλεξικό άτομο θα προφέρει τον κάθε ένα αριθμό ξεχωριστά: 4-4-5-1-4-6.

Δυσκολίες αντιμετωπίζουν και στα κλάσματα, αφού συγχέουν το πάνω με το κάτω. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στη διάκριση του αριθμητή από τον παρανομαστή.

Μεγάλη δυσκολία επίσης έχουν στη μετατροπή όλων των ειδών μέτρησης ποσότητας, διαστήματος, χρονικής διάρκειας σε μεγαλύτερη ή μικρότερη μονάδα, π.χ. στη μετατροπή του κιλού σε γραμμάρια, του χιλιομέτρου σε μέτρα ή εκατοστά, της ώρας σε λεπτά ή δευτερόλεπτα κ.τ.ό.

Δυσκολεύονται στη μεταφορά και χρήση νομοτελειών και κανόνων γενικής εφαρμογής, π.χ. στις αναλογίες, στις εξισώσεις ή σε προβλήματα Φυσικής, Χημείας και Βιολογίας.

Τα αίτια της Δυσλεξίας

Ο νευρομορφολογικός γενότυπος

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες σε εγκεφάλους αποθανόντων δυσλεξικών , διαπιστώθηκαν βλάβες οι οποίες εμφανίστηκαν κατά τη δημιουργία του εγκεφαλικού φλοιού , στο χρονικό διάστημα μεταξύ του 5 ου και 6 ου μήνα της εγκυμοσύνης. Διατυπώνεται η υπόθεση ότι στο χρονικό αυτό διάστημα τα εγκεφαλικά κύτταρα δεν μεταναστεύουν μέχρι τα ακρότατα σημεία του φλοιού και έτσι δημιουργούνται ανωμαλίες και δυσπλασίες, κυρίως στο αριστερό ημισφαίριο όπου ως γνωστό βρίσκεται το γλωσσικό κέντρο.

Συνέπεια τούτου είναι μια καθυστέρηση στη γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού. Επίσης διατυπώνεται η άποψη ότι πιθανώς το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ο Ολλανδός καθηγητής Dumont (1990), διατυπώνει τη θέση ότι συνδυασμός της βλάβης αυτής με αδυναμίες στο ανοσοποιητικό σύστημα προκαλεί πιθανότατα αλλεργίες και ότι αιτία γι ‘ αυτό είναι η κυριαρχία του 15ου χρωμοσώματος.

Γενετική βάση της δυσλεξίας

Οι αμερικανοί γιατροί Pennington και Smith (1987) διατύπωσαν τη θεωρία ότι η δυσλεξία έχει γενετική βάση. Στο χρωμόσωμα 15 βρήκαν σημάδια κυρίαρχου χρωμοσώματος σε άτομα δυσλεξικά, τα οποία προέρχονται από οικογένειες στις οποίες εδώ και γενεές υπήρχαν δυσλεξικοί .Οι οικογένειες αυτές παρουσίαζαν επίσης βλάβες στο γλωσσικό κέντρο και στο ανοσοποιητικό σύστημα – όπως αναφέρθηκε και παραπάνω – καθώς και οτη δομή της πλευρίωσης ( κυρίως αριστεροχειρία ).

Τέλος ο Galaburda (1987) σε αυτοψία εγκεφάλων δυσλεξικών ανδρών διαπίστωσε μια βλάβη στη συνήθη ασυμμετρία των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων και ιδίως στο γλωσσικό κέντρο.

Και οι τρεις πάντως παραπάνω ερευνητές δεν ισχυρίζονται ότι υπάρχει κάποιο ” γονίδιο δυσλεξίας “, αλλά ένα ” σφάλμα ” που μπορεί να προκαλεί βλάβη στην κινητικότητα και στην εξέλιξη της πλευρίωσης (δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας ).

Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος έχουμε αρνητική γλωσσική εξέλιξη στο παιδί και στη συνέχεια αδυναμία και προβλήματα στην κατανόηση, ανάλυση και σύνθεση των φωνημάτων ( συλλαβών ). Όλα αυτά οδηγούν στην εμφάνιση δυσλεξίας , στη δυσκολία δηλαδή εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής , με την έννοια της ορθής γραφής.

Τα τελευταία χρόνια οι έρευνες στράφηκαν προς το παιδί , αρχικά στην Αμερική και αργότερα στην Ευρώπη , και κατέληξαν στην οργανικότητα της δυσλεξίας και στη σύνοψη δυο κατηγοριών όσον αφορά τα αίτια:

Πρωτογενή αίτια της δυσλεξίας

Η κληρονομική προδιάθεση. Η δυσλεξία είναι κατά μεγάλο ποσοστό εγγενής. Καθυστέρηση ωρίμανσης σε επιμέρους περιοχές του εγκεφάλου ή, μη ολοκλήρωση στη δημιουργία του εγκεφαλικού φλοιού και σχηματισμός δυσπλασιών , κυρίως στο αριστερό ημισφαίριο.

Δευτερογενή αίτια της δυσλεξίας

Είναι οι εγκεφαλικές βλάβες που πιθανώς συμβαίνουν πριν τη γέννα , κατά τη διάρκεια της ή μετά. Σε δύσκολες εγκυμοσύνες ή πολύπλοκες γέννες μπορεί να προκύψει ελαφρά εγκεφαλική βλάβη από ανοξία (έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο) κατά τον τοκετό ή από μηχανικά τραύματα.

Οι διαδικασίες στον εγκέφαλο κατά την εκμάθηση της ανάγνωσης είναι πολυσύνθετες και περίπλοκες , γι ‘ αυτό και οι ελαχιστότατες βλάβες μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι συνέπειες θα εμφανιστούν οπωσδήποτε . Μερικές φορές , κυρίως όταν γίνεται έγκαιρη διάγνωση , οι συνέπειες ελαχιστοποιούνται ή εξαφανίζονται τελείως.Αυτό βέβαια εξαρτάται και από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το παιδί, από την οικογένεια και το σχολείο .

Μετά την Διάγνωση

Στο τέλος της Β ‘ τάξης Δημοτικού ολοκληρώνεται κανονικά ο μηχανισμός ανάγνωσης και γραφής στο παιδί. Επίσημα στη χώρα μας τότε μπορεί να γίνει η διαγνωστική εξέταση, από τις Ιατροπαιδαγωγικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας,τα Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής και τα Κέντρα Διάγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης (Κ.Δ.Α.Υ) του ΥΠ.Ε.Π.Θ. Μετά την επίσημη διάγνωση και τη διαπίστωση της δυσλεξίας , συνήθως οι γονείς ανακουφίζονται , διότι ξέρουν ότι το παιδί τους δεν έχει νοητική καθυστέρηση και δεν είναι τεμπέλικο – έτσι μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι οι γονείς δεν έχουν καμιά ευθύνη για το γεγονός ότι το παιδί τους έχει δυσλεξία . Είναι απαραίτητο , λοιπόν , να μην αισθάνονται ενοχές ή να διατυπώνουν αλληλοκατηγορίες .Πολύ περισσότερο , δεν φταίει το παιδί και αυτό πρέπει να του το κάνουν σαφές τόσο οι γονείς του όσο και οι δάσκαλοι του. Πρωτίστως οι γονείς πρέπει να μιλήσουν με το διευθυντή του σχολείου , το δάσκαλο ή τον καθηγητή του παιδιού .

Τονίζεται λοιπόν ιδιαίτερα ότι οι γονείς πρέπει με ηρεμία , επιμονή και υπομονή να αντιμετωπίσουν το θέμα.Όμως θα προσθέσουμε εδώ ότι μεγάλη σημασία έχει η έγκαιρη διάγνωση. Η δυσλεξία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί χωρίς καθυστέρηση , αμέσως μετά τη διάγνωση , με ένα ειδικό πρόγραμμα θεραπείας , τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι σύντομα ορατά .

Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών με ελαφρές εγκεφαλικές βλάβες , τα οποία με ταχύρυθμο πρόγραμμα και ειδικές ασκήσεις ξεπέρασαν το πρόβλημα και ο εγκέφαλος τους αποκατέστησε πλήρως τις λειτουργίες του. Μια δυσλεξία ελαφράς μορφής μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς , σε αντίθεση με τη βαριάς μορφής δυσλεξία , η οποία μπορεί να υπάρχει στο άτομο σ ‘ όλη του τη ζωή. Παρόλα αυτά , όμως , τα δυσλεξικά άτομα αναπτύσσουν τεράστιες ικανότητες ως αντίβαρο στις δυσκολίες τους.

Είναι απαραίτητο να τονσθεί ότι η δυσλεξία δεν πρέπει να γίνει για το παιδί ο ” φαύλος κύκλος “, ο οποίος όταν κλείσει στην παιδική ηλικία , θα είναι δύσκολο να σπάσει από τον έφηβο δυσλεξικό . Οι μαθησιακές δυσκολίες που έχει το παιδί , το οδηγούν σε συνεχείς αποτυχίες στο σχολείο με συνέπεια να νιώθει απόρριψη . Αυτό το γεγονός οδηγεί το παιδί σε μεγαλύτερες σχολικές αποτυχίες που με τη σειρά τους επιτείνουν το άγχος του . Συνέπεια τούτου είναι η διαταραγμένη συμπεριφορά που οδηγεί στην επιθετικότητα , στην αποθάρρυνση και στην παραίτηση από κάθε προσπάθεια .

Ο μαθητής ή η μαθήτρια θα πρέπει λοιπόν να ενημερωθούν από τους γονείς τους για την αιτία ή τις αιτίες,αν υπάρχουν, των δυσκολιών τους. Επιπλέον το οικογενειακό φιλικό και σχολικό περιβάλλον του παιδιού θα πρέπει να κατανοήσει απόλυτα πως αν καταφύγει σε επιθέσεις και κατηγορίες εις βάρος του μαθητή η της μαθήτριας, τότε οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς είναι βαρύτερες από τις συνέπειες της Δυσλεξίας .

Βιβλιογραφία

American Psychiatric Association (1994).,Diagnostic and

Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) . Washington

D.C American Psychiatric Association

Καραπέτσας , Κ,(1991): Δυσλεξία στο παιδί , Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα

Μάνος, Ν.(1997): Βασικά στοιχεία Κλινικής Ψυχιατρικής, Θεσσαλονίκη, University Studio Press

Μάρκου, Ν. Σ,(1996): Δυσλεξία, Αριστεροχειρία, Κινητική Αδεξιότητα, Υπερκινητικότητα, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα

Πόρποδας , Κ .(1981.): Δυσλεξία : η ειδική διαταραχή στη μάθηση του γραπτού λόγου , Αθήνα , ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ

Πόρποδας , Κ .(1985): Ρόλος και μάθηση της γλώσσας , Αθήνα

Πόρποδας , Κ .(1991): Η διαδικασία της Μάθησης , Αθήνα

Σινανίδου, Δ. Μ.,(2004): Δυσλεξία: Ορισμός-Διαγνωστικά Κριτήρια-Αντιμετώπιση, στο Αρχεία Νευρο-Ψυχολογικής Ιατρικής,

τ. 40, σελ. 89-93, Αθήνα, ΕΨΨΕΠ

www.focusonchild.gr

Τα 18 συμπτώματα της Δυσλεξίας

Τα 18 συμπτώματα της Δυσλεξίας

• Έξυπνο αλλά έχει προβλήματα με την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία.
• Συχνά μπερδεύει το δεξί με το αριστερό.
• Ευφυές αλλά συχνά δεν τα πάει καλά στις εξετάσεις ή υποφέρει απο έντονο άγχος για τα τεστ.
• Φαίνεται να ονειροπολεί όταν είναι στη τάξη ή σε μια συνάντηση.
• Μαθαίνει καλύτερα βιωματικά παρά μέσα απο προφορικό ή γραπτό γλωσσικό υλικό.
• Βλέπει τα γράμματα να κινούνται όταν διαβάζει ή γράφει.
• Διαβάζει και ξαναδιαβάζει χωρίς να "πολυκαταλαβαίνει".
• Έχει δυσκολίες στην ορθογραφία.
• Δοκιμάζεται όταν χρειάζεται να βάλει τις σκέψεις του σε λέξεις.
• Δυσκολίες στη γραφή ή αντιγραφή.
• Έχει τη τάση να πιάνει το μολύβι διαφορετικά ή πιο σφιχτά.
• Δυσανάγνωστος γραφικός  χαρακτήρας.
• Έχει δυσκολίες στην αδρή ή λεπτή κινητικότητα.
• Δυσκολεύεται να διαβάσει την ώρα σε αναλογικό ρολόι.
• Έχει προβλήματα οργάνωσης χρόνου.
• Έχει τη τάση να είναι αναβλητικός.
• Είναι καλός στους μαθηματικούς υπολογισμούς αλλά στα προβλήματα με λέξεις δυσκολεύεται αρκετά.
• Έχει τη τάση να είναι ακατάστατος ή υπερβολικά τακτικός.

Άσπα Μητρακάκη

Ειδική Παιδαγωγός - Κοινωνική Ανθρωπολόγος

ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολιών/δυσλεξίας

Ψυχολογικοί παράγοντες που οδηγούν την/τον έφηβο στη χρήση αλκοόλ

Νατάσσα Καραμολέγκου MSc Αναπτυξιακή Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια Οι Ιάπωνες λένε το εξής εύστοχο ρητό: ‘πρώτα το άτομο παίρνει ένα ποτό, μετά το ποτό παίρνει ένα ποτό, και στο τέλος το ποτό παίρνει το άτομο’. Όλοι γνωρίζουμε τις αρνητικές συνέπειες της μακροχρόνιας χρήσης του αλκοόλ στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο όρος ‘αλκοολισμός’ χαρακτηρίζεται επίσημα και παγκόσμια ως νόσος και δυστυχώς παίρνει όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές και ψυχολογικές διαστάσεις, καθώς φαίνεται πως όλο και περισσότερα άτομα εθίζονται στο αλκοόλ και δυσκολεύονται να απεξαρτηθούν. Στη σύντομη παρουσίασή μου, θα αναλύσω τους παράγοντες που συχνά οδηγούν τους εφήβους στην κατανάλωση αλκοόλ και στους τρόπους έγκαιρης πρόληψης και ψυχολογικής αντιμετώπισής τους. Στη χώρα μας, το 28.2% των εφήβων ηλικίας 14-18 ετών, καταναλώνουν αλκοόλ τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα. Πιστεύουν επίσης ότι αυτή η συχνότητα κατανάλωσης θεωρείται ακίνδυνη, ενώ στις προτιμήσεις τους έρχονται πρώτα τα ‘βαριά’ ποτά, όπως βότκα, ουίσκι και τεκίλα και μετά ακολουθεί η μπύρα ή το κρασί, που παλιότερα αποτελούσε την πρώτη προτίμησή τους. Αυτό που οι έφηβοι θεωρούν ως το πιο επικίνδυνο από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ είναι τα τροχαία δυστυχήματα, η βίαιη συμπεριφορά και οι εγκληματικές ενέργειες, αλλά και οι σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία. Σημαντικό ρόλο στην κατανάλωση του αλκοόλ παίζει το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζουν και επηρεάζονται οι νέοι. Στην Ελλάδα, οι έφηβοι καταναλώνουν συχνότερα οινοπνευματώδη ποτά, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όμως δεν κάνουν υπερβολική ή επικίνδυνη χρήση αλκοόλ και δεν μεθούν. Η Ελλάδα, παραδοσιακά, είναι μια χώρα που παράγει κρασί, οι τιμές στο αλκοόλ είναι προσιτές, και το χειρότερο, η πρόσβαση και αγορά στα οινοπνευματώδη είναι εύκολη για όλες τις ηλικίες. Ακόμη, η διαφήμιση στην τηλεόραση, στο σινεμά στα περιοδικά, στις γιγαντοαφίσες, στα σίριαλ, δίνει την ψευδαίσθηση ότι το αλκοόλ είναι μια γοητευτική και συνάμα ασφαλής επιλογή που συνδέεται με όμορφες και χαλαρωτικές στιγμές απόλαυσης. Το αλκοόλ είναι μια ισχυρή εξαρτησιογόνος ουσία, καθ’όλα νόμιμη- δυστυχώς - και φαίνεται πως η πολιτεία την τελευταία δεκαετία έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τον πραγματικό κίνδυνο και τις διαστάσεις που παίρνει το φαινόμενο του αλκοολισμού. Απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, οι διαφημίσεις για τα τσιγάρα σταμάτησαν, στα σίριαλ και στις ταινίες θα έχετε παρατηρήσει ότι κανείς από τους ηθοποιούς δεν καπνίζει, όμως συχνά πίνει. Με το αλκοόλ λοιπόν τι γίνεται; Τα αγόρια, σε σχέση με τα κορίτσια, προηγούνται στην πρώτη κατανάλωση αλκοόλ. Γύρω στα 12 έτη, τα αγόρια δοκιμάζουν το πρώτο ποτήρι μπύρας ή κρασιού, και ένα χρόνο μετά, δοκιμάζουν πιο βαριά ποτά ενώ τα κορίτσια ξεκινούν περίπου ένα χρόνο μετά (στα 13 έτη), και στα 14.5 έτη τους δοκιμάζουν βαριά ποτά. Η πρώτη μέθη για τα αγόρια είναι στα 14.6 έτη, ενώ για τα κορίτσια στα 15 έτη. Η κατανάλωση αλκοόλ στην εφηβεία συμβάλλει στη μετέπειτα ριψοκίνδυνη συμπεριφορά των νέων και στην παραβατικότητα. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι εγκεφαλικές περιοχές όπως ο προμετωπιαίος φλοιός, που παίζει σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων, και που ακόμη αναπτύσσεται και ωριμάζει κατά την εφηβεία, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στην κατανάλωση αλκοόλ. Φαίνεται ότι το αλκοόλ είναι πολύ τοξικό για το αναπτυσσόμενο νευρικό σύστημα. Γιατί πίνουν οι έφηβοι; Κοινωνικοί παράγοντες Για να διασκεδάσουν Για να χαλαρώσουν και να ενσωματωθούν ευκολότερα στην παρέα Για να μιμηθούν τους ενήλικες Από περιέργεια Γενετικοί παράγοντες Γιατί έχουν οικογενειακό ιστορικό αλκοολισμού Ψυχολογικοί παράγοντες Γιατί έχουν υποστεί κακοποίηση από το οικογενειακό τους περιβάλλον Γιατί έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση Γιατί έχουν βιώσει απόρριψη από την οικογένειά τους Γιατί πάσχουν από μετατραυματικό στρες (PTSD) λόγω βίωσης σοβαρών τραυματικών γεγονότων Κοινωνικοί παράγοντες Ο πιο συχνός λόγος χρήσης αλκοόλ στην εφηβεία είναι η ‘φαντασίωση’ της ενηλικίωσης. Οι έφηβοι αντιδρούν, ανυπομονούν να μεγαλώσουν, να φύγουν από την επίβλεψη και των έλεγχο των γονιών τους, να νιώσουν μεγάλοι. Το ποτό, όπως και το τσιγάρο, αποτελεί για τους εφήβους ένδειξη ‘ενηλικίωσης’, αποδεικνύει ότι δεν είναι πια μικρά παιδάκια. Θέλουν να δείξουν και να νιώσουν μεγάλοι. Αυτή είναι συχνά και η αιτία που καταναλώνουν μεγαλύτερη ποσότητα αλκοόλ από αυτή που πραγματικά αντέχουν. Μπορεί να ζαλιστούν, παρόλα αυτά όμως συνεχίζουν να πίνουν γιατί μπορεί κάποιοι συνομήλικοι, συμβαίνει σχεδόν πάντα, να τους πουν ‘μωρά’ αν δείξουν ότι τους ζάλισε το αλκοόλ. Για τους περισσότερους εφήβους, η χρήση αλκοόλ γοητεύει και απεικονίζει την περιέργειά τους για την ενήλικη ζωή και συμπεριφορά. Ας μην ξεχνάμε ότι οι νέοι ζουν σε μια εξαρτημένη από ουσίες κοινωνία. Το αλκοόλ, το κάπνισμα, η καφεΐνη, να μην μιλήσω για βαρύτερες εξαρτήσεις, αποτελούν παράδειγμα μίμησης για τους εφήβους. Βλέπουν εμάς τους ενήλικες να πίνουμε ένα δυνατό καφέ το πρωί για να ξυπνήσουμε, να ανάβουμε τσιγάρο για να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη κατάσταση, να πίνουμε ένα ποτό για να ηρεμίσουμε και να χαλαρώσουμε. Γιατί λοιπόν όχι και αυτοί; Είναι γεγονός ότι το αλκοόλ, όταν καταναλώνεται σε μικρές ποσότητες, μειώνει το άγχος και τις αναστολές, χαλαρώνει, δημιουργεί ευδιαθεσία και διευκολύνει τις συναναστροφές. Έφηβοι που αισθάνονται συστολή, που έχουν αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους, που νιώθουν άβολα με τις αλλαγές στο σώμα τους, χρειάζονται μια ‘στήριξη’ όταν βρίσκονται σε παρέες συνομηλίκων. Για να χαλαρώσουν και να γίνουν αποδεκτοί από την παρέα, θα δοκιμάσουν το αλκοόλ. Συχνά όμως το μέτρο χάνεται. Γενετικοί παράγοντες Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες κατανάλωσης αλκοόλ στους εφήβους, είναι το οικογενειακό ιστορικό αλκοολισμού. Μελέτες σε όλο τον κόσμο, εστιάζουν στη δομή της οικογένειας και στην κληρονομική προδιάθεση του αλκοολισμού από τη μια γενιά στην επόμενη. Παιδιά αλκοολικών γονέων έχουν 4 φορές περισσότερο πιθανότητα, σε σχέση με άλλα παιδιά, να γίνουν και τα ίδια αλκοολικά. Σ’αυτό το συμπέρασμα δεν συνηγορεί μόνο το γονεικό πρότυπο μίμησης, αλλά και ο ρόλος των γονιδίων που έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους. Φαίνεται πως παιδιά αλκοολικών, κληρονομούν την ικανότητα του σώματος να παράγει ένα ένζυμο του ήπατος που βοηθάει στο μεταβολισμό του αλκοόλ. Υψηλό ποσοστό αυτού του ενζύμου, επιτρέπει στους εφήβους να μπορούν να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Μελέτες με υιοθετημένα παιδιά, των οποίων ο βιολογικός πατέρας ήταν αλκοολικός, φανερώνουν αύξηση της συχνότητας του αλκοολισμού των παιδιών αυτών, ακόμη και με την απομάκρυνσή τους από τους αλκοολικούς βιολογικούς γονείς τους. Άλλες έρευνες επισημαίνουν ότι όσο πιο νωρίς ένα παιδί ή ένας έφηβος πιει το πρώτο ποτό, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος για μελλοντική χρήση και τόσο πιο σημαντικός γίνεται ο γενετικός παράγοντας του αλκοολισμού. Οι έφηβοι που αρχίζουν να πίνουν πριν τα 15 χρόνια, έχουν αυξημένο γενετικό κίνδυνο εξάρτησης από το αλκοόλ. Όσοι ξεκινούν το ποτό μετά τα 16 χρόνια, κινδυνεύουν να γίνουν αλκοολικοί εξαιτίας των συνθηκών της ζωής τους και όχι των γονιδίων τους. Ψυχολογικοί παράγοντες Παιδιά που έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να ξεκινήσουν τη χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών σε μικρή ηλικία, σε σχέση με παιδιά που δεν έχουν κακοποιηθεί. Παιδιά που έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία, που παραμελούνται, που εισπράττουν απόρριψη, που έχουν σοβαρά προβλήματα στη σχέση τους με τους γονείς τους και που εξαιτίας αυτής της σχέσης τους χτίζουν κακή εικόνα για τον εαυτό τους και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, βρίσκονται σε ομάδα υψηλού κινδύνου για εξάρτηση από το αλκοόλ. Μιλάμε για παιδιά πληγωμένα και θυμωμένα, που συχνά εκδηλώνουν παραπτωματική συμπεριφορά και στρέφουν το θυμό τους όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον ίδιο τους το εαυτό. Η χρήση αλκοόλ στην περίπτωση αυτή, οφείλεται κυρίως στην ανάγκη τους να χαλαρώσουν ή να ξεχάσουν ό,τι τους ‘πονάει’ ψυχικά. Συχνά τα παιδιά αυτά πάσχουν από κατάθλιψη λόγω των βιωμάτων τους και βέβαια, όπως όλοι γνωρίζετε, το αλκοόλ επιδεινώνει την κατάθλιψη. Το μετατραυματικό στρες (Post Traumatic Stress Disorder) είναι μια συναισθηματική διαταραχή που αναπτύσσεται σε ανθρώπους που έχουν εκτεθεί σε σοβαρά ψυχοτραυματικά γεγονότα ή καταστάσεις και απειλήθηκε η ζωή τους ή η ζωή άλλων ανθρώπων. Τέτοια γεγονότα μπορεί να αφορούν σε δυστυχήματα, σε μαζικές ή φυσικές καταστροφές, σε τρομοκρατικές ενέργειες, βιασμούς, κακοποίηση. Παιδιά που έχουν υπάρξει μάρτυρες ή έχουν εκτεθεί σε ψυχοτραυματικά γεγονότα και πάσχουν από μετετραυματικό στρες, έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να κάνουν χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών. Ένας από τους πιο επικίνδυνους παράγοντες ανάπτυξης μετατραυματικού στρες και χρήσης αλκοόλ είναι η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και εφήβων. Πρόληψη ή αντιμετώπιση; Βεβαίως και είναι καλύτερο να προλαμβάνουμε από το να αντιμετωπίζουμε ή να θεραπεύουμε. Το ότι μπορεί οι έφηβοι να πίνουν που και που, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνουν αλκοολικοί, αυξάνουν όμως τις πιθανότητες επικινδυνότητας για αλκοολισμό. Η εφηβεία είναι μια πολύ δύσκολη ηλικιακή περίοδος, με ραγδαίες νοητικές, συναισθηματικές, σωματικές αλλαγές που μοιραία επιφέρουν συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια. Το να προσπαθούμε να συνετίσουμε το παιδί μας με τη χρήση τιμωρίας, απαγόρευσης και αυταρχικής συμπεριφοράς, το πιο πιθανό είναι να καταφέρουμε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Το να τρομοκρατήσουμε τον έφηβο προβάλλοντάς του τις θανατηφόρες επιπτώσεις από το αλκοόλ, θα τον πανικοβάλλουμε, θα τον απομακρύνουμε και θα τον κάνουμε να μην ακούσει τίποτα από όσα του λέμε. Πρώτα από όλα, ας δούμε τη δική μας στάση απέναντι στην κατανάλωση αλκοόλ και ας το ελαττώσουμε. Ας μην προσφέρουμε στα παιδιά αλκοόλ στις γιορτές, σε οικογενειακά τραπέζια και επετείους, ούτε ένα ποτηράκι, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά, που πολλές φορές μας το ζητούν επίμονα. Μέχρι τα 12 χρόνια του, το παιδί δεν κατανοεί γιατί θέλει να πιει, καθώς δεν έχει κατακτήσει ακόμη το κατάλληλο επίπεδο γνωστικής ανάπτυξης. Ας παροτρύνουμε τα παιδιά να αθλούνται συχνότερα. Φαίνεται ότι η καθιστική ζωή αποτελεί παράγοντα επικινδυνότητας για χρήση αλκοόλ στην εφηβεία. Ας βελτιώσουμε την ποιότητα στη σχέση μας μαζί τους, ας διαθέσουμε περισσότερο χρόνο για να τους ακούσουμε χωρίς να τους κρίνουμε, κι ας έχουμε ευδιάκριτα όρια και σταθερή συμπεριφορά απέναντί τους, σε σχέση με το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Θα ήταν πολύ αποτελεσματικό αν διδάσκονταν στα σχολεία οι επιπτώσεις των ουσιών, όχι σε επίπεδο διδαχής, αλλά επιστημονικά. Οι έφηβοι δεν κινδυνεύουν μόνο από ασθένειες που οφείλονται αποκλειστικά στο αλκοόλ, αλλά και από άλλες σοβαρές επιπτώσεις που προέρχονται από τη χρήση του, όπως για παράδειγμα, το να πίνουν, να χάνουν τον έλεγχο και να έχουν σεξουαλικές δραστηριότητες χωρίς χρήση προφυλακτικού. Κινδυνεύουν από AIDS και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως και από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Κάποιες περίεργες συμπεριφορές των εφήβων μπορεί να μας ανησυχήσουν. Για παράδειγμα, το να γυρνούν αργά στο σπίτι, να αλλάζει η διάθεσή τους, να γίνονται επιθετικοί, να αδιαφορούν για τα μαθήματά τους, να κάνουν παρέα με φίλους τους οποίους αρνούνται να μας γνωρίσουν. Εδώ χρειάζεται προσοχή, καθώς οι συμπεριφορές αυτές αποτελούν συχνά αντιδράσεις της εφηβείας και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο έφηβος κάνει χρήση αλκοόλ. Το πιο ανησυχητικό ίσως είναι όταν η αναπνοή του μυρίζει συχνά αλκοόλ ή όταν γυρνάει κάποιες φορές στο σπίτι ζαλισμένος. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς του συμβαίνει και να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, αφού πρώτα συζητήσουμε με το παιδί. Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι ο πανικός και η τρομοκρατία θα οδηγήσουν τον έφηβο στο αντίθετο αποτέλεσμα. Βιβλιογραφία Κοκκέβη Α. Η επιδημιολογία της χρήσης του αλκοόλ. Στο: Λύκουρας Ε, Σολδάτος Κ (Επιμέλεια) Αλκοολισμός: Ιατρικές και ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις. ΒΗΤΑ Ιατρικές εκδόσεις, Αθήνα, 2007 Ν.Α Nasrallah, T.W.H Yang, I. L Bernstein (2009) Long –term risk preference and suboptimal decision making fallowing adolescent alcohol use. The Rockefeller University, New York. C. E. Sartor, A. Agrawal, M. T. Lynskey, K. Bucholz, A. C. Health.(2007) Genetic and environmental influences on the rate of progression to alcohol dependence in young women. From Washington University School of Medicine, St. Louis, Missouri. Kuntsche E, van der Vorst H, Engels R (2009). The earlier the more? Differences in the links between age at first drink and adolescent alcohol use and related problems according to quality of parent-child relationship. J. Stud. Alcohol Drugs. Korhonen T, Kujala UM, Rose RJ, Kaprio J. (2009) Physical activity in adolescence as a predictor of alcohol and illicit drug use in early adulthood: a longitudinal population- based twin study. Twin Res. Hum. Genet. Kuperman S et al., (2005) Relationship of age of first drink to child behavioral problems and family psychopathology. Alcohol Clinical Experimental Research. Rohsenow D et al., (1988) Molested as children: a hidden contribution to substance abuse? Journal of substance abuse treatment. Roth S, Newman E. (1991) The process of coping with sexual trauma. Journal of traumatic stress.

Επάγγελμα γονέας: 

Πώς να βοηθήσω το παιδί μου στο 

διάβασμα;

Γράφει η Φανή Βαγγελάτου - Λογοθεραπευτής

Πολλές φορές αναφερόμαστε στο πόσο δύσκολο έχει γίνει πια το σχολείο και πως το διάβασμα στο σπίτι τρομοκρατεί τόσο τους μαθητές, όσο και τους γονείς τους!

Οι μαθησιακές δυσκολίες, για τις οποίες έχουμε γράψει και διαβάσει πολλά, είναι φυσικά ένας παράγοντας που επηρεάζει το χρόνο και την επίδοση της μελέτης. Γιατί όμως όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως «διάγνωσης» ή «αξιολόγησης», δυσκολεύονται τόσο πολύ στο διάβασμα για την επόμενη μέρα;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι μοναδική. Το μαθησιακό προφίλ κάθε μαθητή διαφέρει – ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αφομοιώνει καλύτερα, ο χρόνος που χρειάζεται για να τα αφομοιώσει, οι δυσκολίες σε συγκεκριμένα θέματα, η κλίση σε κάποια άλλα. Ωστόσο, υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής στα παραπάνω: η οργάνωση.

Πώς όμως μπορεί ένας μαθητής να οργανώσει το διάβασμά του και μάλιστα στην πρώτη κιόλας τάξη του δημοτικού; Εδώ έρχεται πάλι ο ρόλος του γονέα (δύσκολη δουλειά τα παιδιά!). Τα μικρά μας δε γνωρίζουν τρόπους οργάνωσης, ούτε και τρόπους μελέτης. Γι’ αυτό το λόγο το πρώτο που πρέπει να κάνουμε, είναι να τους τα διδάξουμε. Είναι τόσο απλό!

Παρακάτω, θα βρείτε μερικές συμβουλές για τον τρόπο που μπορούμε να οργανώσουμε καλύτερα τη μελέτη στο σπίτι.

1. Πρέπει να δείξουμε στα παιδιά πού διαβάζουμε, ποιος είναι ο χώρος και ποια είναι αυτά που πρέπει να έχουμε όταν καθόμαστε. Ναι, πρέπει να μιλήσουμε για τα μολύβια, τις γόμες, τα τετράδια και όλα όσα μπορεί να μας φαίνονται αυτονόητα.
2. Στη συνέχεια, πρέπει να ορίσουμε τις ώρες που το παιδί θα πρέπει να κάνει τα μαθήματά του, καθώς και τις ώρες που εμείς (οι γονείς) είμαστε διαθέσιμοι για βοήθεια. Συχνά τα παιδιά που αρνούνται όλη μέρα να διαβάσουν παρά το επίμονο «κυνηγητό» των γονέων, αργά το βράδυ κατακλύζονται από τύψεις και άγχος και παρακαλούν για βοήθεια. Αυτό επίσης συμβαίνει όταν το παιδί δε σημειώνει σωστά τα μαθήματα για την επόμενη μέρα και λίγο πριν τον ύπνο εμφανίζεται ένα φυλλάδιο! Τότε λοιπόν αρχίζει το παρακαλετό και ένας κουρασμένος γονιός «μάχεται» με ένα επίσης κουρασμένο παιδί για θέματα γραμματικής, αριθμητικής ή ιστορίας. Η μελέτη καταλήγει σε καταστροφή και η οικογένεια το πρωί ξυπνάει μουτρωμένη, αδιάβαστη και κουρασμένη για μια ακόμη δύσκολη μέρα!
3. Βρίσκουμε με το παιδί μας τον πιο κατάλληλο τρόπο να σημειώνει τι έχει να κάνει την άλλη μέρα. Εξηγούμε πως το χαρτάκι-πεταμένο-κάπου-σε-κάποιο-βιβλίο δε βοηθά και προτείνουμε άλλες λύσεις. Δεν επιβάλλουμε στο παιδί τον τρόπο με τον οποίο θα σημειώνει, επιβάλλουμε όμως να σημειώνει!
4. Ανεξαρτητοποιούμε το παιδί στο διάβασμα. Ναι, καλά διαβάσατε. Στόχος είναι το παιδί να τα καταφέρνει μόνο του και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν είμαστε συνέχεια από πάνω! Δίνουμε τη βοήθεια για να διδάξουμε όλα όσα είπαμε και σιγά σιγά αποσυρόμαστε. Μόνο του το παιδί μας θα πάει στο χώρο του, το σωστό χρόνο και θα ζητήσει και τη βοήθειά μας όταν είναι απαραίτητη. Σε αυτό το σημείο θα σταθούμε λίγο παραπάνω για να μιλήσουμε λίγο περισσότερο για την ανεξαρτητοποίηση, η οποία δε μπορεί να έρθει μόνο για τη μελέτη, αλλά πρέπει να είναι γενικός στόχος στη ζωή του παιδιού μας. Όχι, δε είναι δυνατό να αυτονομήσουμε ένα παιδί στο διάβασμα όταν το ντύνουμε, το ταΐζουμε, του δένουμε τα κορδόνια πριν καν μας πει ότι λύθηκαν, δεν το αφήνουμε να πιάσει γυάλινο ποτήρι γιατί θα το σπάσει ή το σκουπίζουμε εμείς μετά την τουαλέτα! Αν όλα αυτά συμβαίνουν ακόμα, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε λίγο για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του παιδιού μας γενικά και αντί να «τα παρατήσουμε», να ξεκινήσουμε από γενικευμένες δραστηριότητες και να βάλουμε σε αυτές και το διάβασμα. Όπως έχουμε πει, λάθη κάνουμε όλοι, τα εντοπίζουμε, τα διορθώνουμε και προχωράμε – τόσο απλά!
5. Βάλτε στο διάβασμα πρόγραμμα! Όπως προαναφέραμε, προγραμματίστε μαζί με το παιδί το πότε και το πόσο θα διαβάζει. Εξηγήστε -κάντε το και πράξη- πως όταν τελειώνουμε νωρίς έχουμε περισσότερο χρόνο για άλλες, πιο ευχάριστες δραστηριότητες, ενώ το αντίθετο συμβαίνει όταν χαζεύουμε ή κωλυσιεργούμε. Βοηθός εδώ θα είναι η συνέπεια και τα κίνητρα. Μην «πέφτετε» όταν το μικρό σας είναι ασυνεπές στις υποχρεώσεις του, αλλά μη ξεχνάτε να του αφήνετε το χώρο και το χρόνο του όταν είναι! Σε αυτό το σημείο, όπως και με την αυτονόμηση, οφείλουμε να κοιτάξουμε το γενικότερο πρόγραμμά μας. Φυσικά και δενμπορούμε να εντάξουμε ένα παιδί σε πρόγραμμα όταν όλη η οικογένεια το «χαλάει». Το πρόγραμμα βοηθάει τα παιδιά τόσο στη σχολική όσο και την προσχολική ηλικία, τα οργανώνει και τα διδάσκει συνέπεια και όρια. Αν κάπου εδώ αισθάνεστε πάλι πως πρέπει να ξεκινήσετε από πιο «πίσω», είπαμε, ποτέ δεν είναι αργά!
6. Τέλος, μην ξεχάσετε να διδάξετε στα παιδιά σας τη διαφορετικότητα και την αποτυχία. Ναι, είναι γεγονός, ότι εμείς μπορεί να διαβάζουμε δυο ώρες για το τεστ των μαθηματικών, ενώ ο φίλος μας ο Γιωργάκης μόνο μισή. Δεν είναι κακό να εξηγήσουμε στο δικό μας παιδί πως ο συμμαθητής του μπορεί να είναι καλύτερος στα μαθηματικά, αρκεί φυσικά να ξέρουμε τις δικιές μας ικανότητες. Το κυνήγι του 10 και του 20 είναι ανώφελο και ανούσιο. Η ζωή δεν τελειώνει με το 9, ούτε με μερικά κόκκινα σημάδια στην ορθογραφία! Αναγνωρίστε τις δυνατότητες και τις δυσκολίες του παιδιού σας. Ενισχύστε την αυτοπεποίθησή του με τις δυνατότητες και δουλέψτε συστηματικά με τις δυσκολίες.

Μην ξεχνάτε πως κάθε παιδί είναι διαφορετικό, όπως και καθένας από εμάς. Κάντε προσαρμογές, δοκιμές και πολύ, μα πολύ παιχνίδι!

Καλό διάβασμα!

Αν θέλετε να μπείτε στο site της λογοθεραπεύτριας Φανής Βαγγελάτου πατήστε εδώ