Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΙ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Στη λατινική γραφή οι λέξεις γράφονται όχι ιστορικά, όπως συμβαίνει στις γραφές που χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, αλλά όπως περίπου στην ελληνική, Δηλαδή και εδώ οι λέξεις γράφονται ως έχουν φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους χρησιμοποιώντας τα κεφαλαία και μικρά γράμματα Α(a), B(b(, C(c)… και τις παραλλαγές (ομόφωνα γράμματα): Ε(e)  = ΑΕ( ae), Ι(ι) = Υ(υ)….  m & mm…. (οι κανόνες είναι ίδιοι με την ελληνική γραφή), πρβλ π.χ.: Γραικία – Graecia, Φοινίκη – Phoenicia,  Γραμματική – Grammatica…

Απλώς, επειδή στη λατινική δεν υπάρχουν τα ορθογραφικά γράμματα Ω, Η, ΥΙ, ΕΙ..  και τα ορθογραφικά σημάδια (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά κ.τ.λ.), γι αυτό και η λατινική έχει πιο εύκολη ορθογραφία, όμως είναι κατώτερης αξίας από την ελληνική.

ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Έχει 26 ψηφία, τα εξής:

Α(a)   = α                              Ν(n)   = εν

B(b)   = μπε                         O(o)   =  o

C(c)   = κα ή τσε                P(p)    = πε

D(d)   = ντε                         Q(q)   =  κ(ι)ού

E(e)   = ε                               R(r)    = ερ

F(f)    = εφ                            S(s)     = ες

G(g)   = γκε                        T(t)      = τε

H(h)   = χα                          U(u)    = ου,

I(i) = ι                                   V(v) = βε

J(j)= γιώτ–λούγκο            Χ(χ)    = ιξ

Κ(κ) = kap                           W(w)  = βε

L(l) = ελ                               Y(y) = ί γκραίκουμ

M(m)  = εμ                          Ζ(3)     =  ζέτα

·         Κεφαλαία γράμματα: A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

·         Μικρά γράμματα: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z

Γράμματα φωνήεντα: Α(a), U(u), Ε(e), O(o), Y(y) = I(i)

Γράμματα σύμφωνα:

·         Ημίφωνα:    N(n), M(m), L(l), R(r), S(s), Z(3) = ν, μ, λ, ρ, σ/ς, ζ

·         Ουρανικά:   C(c), J(j), H(h)    = κ , γ,  χ

·         Χειλικά: P(p), V(v), F(f)   = π, β, φ

·         Οδοντικά:   T(t) = τ, ΤΗ(th)    = θ/δ

·         Δύο φθόγγων ( συμπλέγματα ): B(b), D(d), G(g), Χ(χ) =  mp, nt, nk, ks

·         Ομόφωνα: Ε(e) = AE(ae),   Ι(ι) = Υ(y),  PH(ph) = F(f), C(c) = K(k), CΗ = H(h)

·         Διπλά -δίψηφα:

PH(ph) = φ, TH(th) = δ/θ, CH(ch) = χ, AE(ae) = ε

MM(mm), NN(nn), LL(ll), RR(rr), SS(ss) = μμ, νν, λλ, ρρ, σσ

CC(cc), TT(tt), PP(pp), BB(bb) = κκ, ττ, ππ, ββ

Ειδικότερα στη λατινική γραφή:

1. Οι λέξεις γράφονται κατά φθόγγο από αριστερά προς δεξιά,  όπως ακριβώς και στην ελληνική, όμως με ολιγότερη ορθογραφία, π.χ. L–a–t–i–o, I–t–a–l–i-α.

2. Υπάρχουν γράμματα για όλους τους φθόγγους της γλώσσας αυτής και μερικά από αυτά είναι και δίψηφα, όπως και στην ελληνική, τα:   PH(ph) = F(f) = φ, TH(th) = δ/θ, CH(ch) = Η(h) = χ, AE(ae) = Ε(ε) = ε, Μ(m) = MM(mm),… 

Το γράμμα H(h) προφέρεται όπως το ελληνικό Χ(χ), hora = ώρα, όμως ταυτόχρονα μ’ αυτό σχηματίζουμε και μερικά δίψηφα γράμματα, όπως τα: PH(ph), TH(th), DH(dh) =  F(f) ή Φ(φ), Θ(θ), Δ(δ).

3. Υπάρχουν και μερικά ομόφωνα γράμματα, όπως και στην ελληνική, τα:   Ε(e) = AE(ae),   Ι(ι) = Υ(y) = OE(oe),  PH(ph) = F(f), C(c) = K(k), CΗ = H(h) με τα οποία υποδεικνύεται υποτυπωδώς η ετυμολογία ή η καταγωγή κάποιων λέξεων. Για παράδειγμα:

Με το δίψηφο γράμμα ΑΕ(ae) γράφεται η κατάληξη του πληθυντικού των πρωτοκλίτων και με ε οι άλλες περιπτώσεις: nauta – nautae,…

Mε τα δίψηφα γράμματα CΗ(ch), Ph(ph) γράφονται οι λέξεις με ελληνική καταγωγή: Chios = Χίος, Chist,  philosophia, mathematica, θέμα > thema… και με H(h), F(f) των λατινικών : habeo, homo, futura, fumo, fonto..

Με τα διπλά όμοια γράμματα MM(mm), NN(nn), LL(ll), RR(rr), SS(ss) = μμ, νν, λλ, ρρ, σς, CC(cc), TT(tt), PP(pp), BB(bb) = κκ, ττ, ππ, ββ υποδεικνύονται τα φθογγικά πάθη των συμφώνων που συμβαίνουν στις λέξεις κατά την παραγωγή και σύνθεση, όπως στην ελληνική. Κανόνες:  n + n,r,l,m = nn,rr,ll,mm:  in-rideo > irrideo, con-mitto > committo, con-loquor > colloquor…. n + p,b  = mp, mb:  in-piuς > impius, in-port  > importer…b + c = cc: ab-cedo > accedo,…

Με  τα γράμματα B(b), D(d), G(g)  γράφονται οι απλές λέξεις και με τα MP(mp), NT(nt), NC(nc) οι σύνθετες, (έτσι διακρίνονται οι σύνθετες), π.χ.: bucca & compare, dominus & contract, gario & concinno..

4. Τα γράμματα προφέρονται όπως ακριβώς και τα ελληνικά,  π.χ.:  A(a), E(e), Υ(y), K(k), L(l)… = Α(α), Ε(ε), Y(υ), Κ(κ)…   Τα γράμματα που δεν υπάρχουν στο ελληνικό αλφάβητο είναι τα εξής:

α) Τα Β(b), D(d), G(g) = ελληνικά (εκεί γράφονται δίψηφα) μπ, ντ, γκ: barba («μπάρμπα»), dominus (“ντόμινους”), genu (“γκένου”).

Τα γράμματα Β Γ Δ  των ελληνικών λέξεων γράφονται στη λατινική με τα Β G D  επειδή μοιάζουν, όμως αυτά στη λατινική προφέρονται όχι β, γ, δ αλλά: μπ, γκ, ντ, τζ: συλλαβή > syllaba (προφορά «σίλαμπα»),  δάκτυλος > dactylus,(προφορά «ντάκτυλuς») δέμα > dema («ντέμα»), βήτα > beta («μπέτα»), γραμματική > grammatica («γκραμάτικα»), δράμα > drama…..  Το σωστό είναι να γράφονται με τα: V, GH, DH.

β) Το γράμμα U(u) = ελληνικά (εκεί γράφεται δίψηφα) ΟΥ(ου): Europa = «εουρόπα»

5. Μερικά γράμματα έχουν ιδιαιτερότητες, π.χ.:

Το γράμμα Ζ(z)   προφέρεται  όπως το ελληνικό Ζ(ζ), όμως ανάμεσα σε δυο φωνήεντα προφέρεται και τζ/τσ: maza (“ματζα») = μάζα, 3ephyrus = ζέφυρος.

Το γράμμα Σ(s) προφέρεται όπως το ελληνικό Σ(σ,ς): dominus, super…, όμως ανάμεσα σε δυο φωνήεντα προφέρεται και ως ζ: rosa («ρόζα»), asinus («αζίνους»), όπως και το ti- ως τς: latium – Latio («λάτιουμ & λάτσιο»).

Το γράμμα C(c) προφέρεται όπως το ελληνικό Κ(κ), όμως προ των ae, oe, eu προφέρεται και ως τς: cecidi, cycinus, caedo

6. Tα ΑΕ(ae), OE(oe) είναι ίδια με τα ελληνικά ΑΙ(αι), Οι(οι), δηλαδή πότε είναι δίφθογγοι (= δυο φθόγγοι) και πότε δίψηφα γράμματα (ένας φθόγγος).

Στην ελληνική αυτά ξεχωρίζουν με τα διαλυτικά, βλέπε αϊ & αι, οϊ & οι. Στη λατινική, όμως, δεν υπάρχουν τα διαλυτικά και έτσι εκεί δεν ξεχωρίζουν πότε είναι δίφθογγος και πότε δίψηφο γράμμα, πρβλ: Aeneas (“ενέας = Αινέας») & aer (“αερ = αήρ”), aeneus (“αένεους = χαλκούς”), Foenix = Φοίνιξ, Βοeotia = Βοιωτία & coerrceo (“κοέργκεο”).

7. Tα AU(au), EU(eu) προφέρονται «αου, εου»: nauta, laudo και μερικά από αυτά προέρχονται από τα ελληνικά αυ, ευ: Ευρώπη > Europa («εουρόπα»), Λευκάς > Leucas («λεουκάς»), ο λόγος που πολλοί τα λένε  και δίφθογγους.

8. Με το γράμμα «γιώτ» J(j) γράφεται κανονικά ο φθόγγος γ και με το γράμμα «γκε» G(g) γράφεται το σύμπλεγμα γκ. Ωστόσο αυτό πολλές φορές δεν τηρείται και J(j) = «γι/γκι»: Jupiter = “γκιούπιτερ ή γιούπιτερ”, judico “γ(κ)ιούδικο”, Jordanes = “γιορδάνες ή γκιορδάνες = Ιορδάνης… και Gu(gu)  = γκβ/γκ:  lingua (“λίνγκβα”), arguo (“αργκουο”)

9. Το σύμπλεγμα qu προφέρεται κβ: Quies (“κβίες” = ησυχία ), aqua («άκουα»= νερό)

10. Οι λέξεις από την ελληνική γλώσσα και γραφή κρατούν την ελληνική ορθογραφία:  ελληνικά: μύθος,  πυραμίς,  γράμμα, Γραικία, Φοίνιξ… = λατινικά: mythus, pyramis, gramma, Graecia, Phoenix…,