" Επάνω σ' ένα ακοίμητο αερόστατο
ατενίζουμε το καθάριο χρώμα τ' ουρανού,
τις ανθισμένες κοιλάδες του μυαλού,
την ανεξίτηλη θαλασσινή δροσιά,
τους ορεινούς στυλοβάτες της απεραντοσύνης...
Οι ψυχές μας γίνονται συνοδοιπόροι..."

Σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου ελπίζοντας να κάνουμε πολλά ταξίδια - ονειρικά και μακρινά - στο χώρο του πνεύματος, της τέχνης και της δημιουργίας...

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014



Κατάβαση...





20 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε - ή και όχι




της Ηρώς Κουνάδη 

Παραπάνω από μισό δισεκατομμύριο λίστες με βιβλία που «πρέπει» να έχετε διαβάσει κυκλοφορούν στους διαδρόμους του διαδικτύου. Άλλες τόσες είναι και οι λίστες με τα ταξίδια που πρέπει να έχετε κάνει, τις ταινίες που πρέπει να έχετε δει, τα άλμπουμ που πρέπει να έχετε ακούσει και πάει λέγοντας. Όσο επιτακτικό και αν ακούγεται αυτό το «πρέπει», στην πραγματικότητα κανείς δεν σας εγγυάται ότι τα συγκεκριμένα βιβλία θα σας αρέσουν/ θα σας διασκεδάσουν/ θα σας κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή, έστω, θα έχουν κάτι να σας πουν. Πολλές από αυτές τις λίστες φτιάχτηκαν πριν από πολλά πολλά χρόνια, από ανθρώπους μιας άλλης γενιάς στην οποία διαφορετικοί συγγραφείς είχαν να πουν διαφορετικά πράγματα. Όπως λέγαμε και πριν από έναν περίπου χρόνο (τότε που πολλοί από εσάς σπεύσατε να διαφωνήσετε, πράγμα που απολαύσαμε όσο και το να σπεύδατε να συμφωνήσετε) δεν άλλαξε η ζωή μας όταν διαβάσαμε τις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς. Κάποιου άλλου, όμως, ίσως να άλλαξε. Ακριβώς επειδή όλη αυτή η συζήτηση είναι εντελώς υποκειμενική –όπως και κάθε άλλο πράγμα στη ζωή– συγκεντρώνουμε εδώ τα είκοσι βιβλία στα οποία αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία, μαζί με είκοσι (περίπου) λέξεις για το καθένα. Μπορεί να σας αλλάξουν την κοσμοθεωρία, μπορεί να βαρεθείτε και να τα παρατήσετε στη μέση, μπορεί να τα μισήσετε και να έχετε ένα ενδιαφέρον θέμα για να ωρύεστε σε αντίστοιχες συζητήσεις. Δεν θα ξέρετε ποτέ αν δε δοκιμάσετε. 

Ο Φύλακας στη Σίκαλη, JD Salinger: Ένας έφηβος που αδυνατεί να συμβιβαστεί με τον κόσμο γύρω του το σκάει από το σπίτι και η Αμερική του ’50 ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες της περιπέτειάς του. 
Πόλεμος και Ειρήνη, Λέων Τολστόι: Ένα έπος 1.225 σελίδων που βλέπει μέσα από τα μάτια πέντε αριστοκρατικών οικογενειών της Ρωσίας την γαλλική εισβολή και την επιρροή της στην τσαρική Ρωσία. 
1984, George Orwell: Ο μεγάλος αδερφός σε παρακολουθεί. Κι εσένα και τον Γουίνστον Σμιθ, που ζει στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας υπό ανατριχιαστικά απολυταρχικό καθεστώς, και σε συνεχή πόλεμο με δύο άλλες υπερδυνάμεις. Ένα μελλοντολογικό αριστούργημα γεμάτο (πάντα επίκαιρες) πολιτικές αναφορές.
 Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Gabriel Garcia Marquez: Δυο νέα παιδιά ερωτεύονται, ο πατέρας της νεαρής όμως έχει αντιρρήσεις που τους χωρίζουν. Θα ξαναβρεθούν 51 χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες αργότερα, έχοντας ζήσει δυο ζωές υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χολέρας –και του άσβεστου έρωτά τους. Ο σπουδαίος μετρ της λογοτεχνίας στα καλύτερά του. 
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, JRR Tolkien: Δεν μας ενδιαφέρει το ότι έχετε δει τις ταινίες. Ούτε το ότι θεωρείτε πως ένα βιβλίο φαντασίας δεν έχει θέση ανάμεσα σε λογοτεχνικά αριστουργήματα. Το σύμπαν του Τόλκιν είναι μια ολόκληρη μυθολογία μόνο του, η ιστορία του επική και οι συμβολισμοί του παραπάνω από σπουδαίοι. 
Ανεμοδαρμένα Ύψη, Emily Bronte: Ο απόλυτος (και πιο πολυδιασκευασμένος) έρωτας δεν είναι ρομαντικός, ούτε τρυφερός, ούτε αγνός. Είναι άγριος, εγωιστικός και καταστροφικός. Κάποιος έπρεπε να το πει επιτέλους αυτό. Το είπε, εξαιρετικά, η Έμιλυ Μπροντέ.
Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, Harper Lee: Ο αμερικανικός Νότος της δεκαετίας του ’30… παραλογίζεται με τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις, και δύο παιδιά παρακολουθούν τον δικηγόρο μπαμπά τους να αγωνίζεται για να υπερασπιστεί (άκουσον, άκουσον) έναν μαύρο. Έγκλημα και Τιμωρία, Fyodor Dostoyevsky: Ένας φοιτητής, ο Ρασκόλνικωφ, που έγινε δολοφόνος διαμαρτυρόμενος για την κοινωνική αδικία και καταγγέλλοντάς την, προβληματίζεται για το αν είναι εγκληματίας ο ίδιος, ή εγκληματική η κοινωνία στην οποία ζει. Δυο αιώνες αργότερα, ο Ντοστογιέφσκι εξακολουθεί να αλλάζει τον κόσμο. 

Ιστορία Δύο Πόλεων, Charles Dickens: Δύο πόλεις, το Λονδίνο και το Παρίσι, και πολλοί διαφορετικοί πρωταγωνιστές στιγματισμένοι από ένοχα οικογενειακά μυστικά και άδικες κατηγορίες κατασκοπία και προδοσίας. Μια ιστορία 522 σελίδων που ξεκινά με την εμβληματική φράση «ήταν οι καλύτερες εποχές, ήταν οι χειρότερες εποχές» και εκτυλίσσεται στο σκοτεινό σκηνικό του 18ου αιώνα (από το 1775 μέχρι το 1793, για να είμαστε ακριβείς).
 Ο Άρχοντας των Μυγών, William Golding: Μια παρέα παιδιών είναι οι μοναδικοί επιζήσαντες ενός αεροπορικού ατυχήματος σε ένα ερημονήσι. Στην προσπάθεια να οργανώσουν την ζωή τους εκεί και να επιβιώσουν, θα επαναλάβουν τα λάθη των ενηλίκων που κατακρίνουν. 
Λολίτα, Vladimir Nabokov: Το αγαπημένο ίσως βιβλίο των λογοκριτών του πλανήτη, μιλά για τον έρωτα ενός μεσήλικα για μία δωδεκάχρονη. Πριν βιαστείτε να φωνάξετε «στην πυρά», ρίξτε του μια ματιά. 
Μόμπι Ντικ, Herman Melville: Του χαρίσαμε μια θέση στη λίστα με τα αριστουργήματα που δεν χρειάζεται να διαβάσετε, σας εξοργίσαμε, οπότε επανερχόμαστε. Ο πλοίαρχος Αχάμπ και το πολυεθνικό του πλήρωμα αναζητούν μια φάλαινα την οποία ο καπετάνιος θέλει να εκδικηθεί για τη ζημιά που του προκάλεσε, σε ένα θαλασσινό έπος 926 σελίδων. 
Ο Μικρός Πρίγκιπας, Antoine De Saint-Exupery: Επανεκδόσεις επί επανεκδόσεων και διασκευές επί διασκευών κάνουν το τρυφερό και γεμάτο συμβολισμούς «παραμύθι για μεγάλους» που έγραψε ένας πιλότος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το πιθανότερο να έχετε ήδη διαβάσει από αυτήν εδώ τη λίστα.
 Οι Άθλιοι, Victor Hugo: Και πάλι, δε μας νοιάζει πόσες εκδοχές της έχετε δει στη μεγάλη (ή και τη μικρή) οθόνη. Η ιστορία του Γιάννη Αγιάννη και του Ιαβέρη που τον κυνηγά όλη του τη ζωή επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί είναι πολύ πιο συγκλονιστική στο χαρτί. 
Δράκουλας, Bram Stoker: Ο συγγραφέας του έργου που ενέπνευσε μια ολόκληρη βιομηχανία-χρυσωρυχείο ιστοριών με βαμπίρ πέθανε φτωχός και άσημος, πεπεισμένος ότι είχε αποτύχει. Κάντε του τη χάρη και διαβάστε το αριστούργημα που έγραψε –θα πετάξετε όλες τις πανάκριβες απομιμήσεις του από το παράθυρο την επόμενη μέρα. 
Στο Δρόμο, Jack Kerouac: Η γενιά των beatnicks τα βάζει με το μεταπολεμικό αμερικανικό όνειρο παίρνοντας τις (μεγάλες) αποστάσεις της από τον καθωσπρεπισμό της αστικής τάξης, τις κατεστημένες της εξουσίες και αξίες. Το road trip και η Αμερική του ’50 στα καλύτερά τους. 
Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς, Sir Arthur Conan Doyle: Χρειάζεστε συστάσεις; Δε νομίζουμε. Ο Σέρλοκ Χολμς είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες (αντι)ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας και αν νομίζετε ότι οι ιστορίες του είναι ελαφριές γι’ αυτήν εδώ τη λίστα, μάλλον κάνετε λάθος. 
Τα σταφύλια της οργής, John Steinbeck: Μία δραματική περιγραφή της ζωής των φτωχών αγροτών της Αμερικής την εποχή της κρίσης του 1929. Διαβάζεται δύσκολα, αλλά είναι υπόδειγμα ρεαλιστικού μυθιστορήματος, και γι’ αυτό αξίζει μια ευκαιρία. 
Ρεβέκκα, Daphne Du Maurier: Ωραίο θα ήταν να μην έχετε δει την ομώνυμη ταινία του μετρ Άλφρεντ Χίτσκοκ, για να μην ξέρετε τι γίνεται στο τέλος. Όπως και να ‘χει, όμως, η Ρεβέκκα είναι ένα από τα πιο υποβλητικά ψυχολογικά θρίλερ που τυπώθηκαν ποτέ –κι αν μας επιτρέπετε την ιεροσυλία, θα τολμήσουμε να πούμε ότι το βιβλίο είναι και λίγο πιο τρομαχτικό από την ταινία. 
Θαυμαστός καινούριος κόσμοςAldous Huxley: Στο Παγκόσμιο Κράτος, οι άνθρωποι αναπαράγονται τεχνητά σε κρατικά κέντρα και μεγαλώνουν μέσα σε φιάλες. Χωρίζονται από τη στιγμή της γονιμοποίησης σε τάξεις. Τα ωάρια που ανήκουν στις τρεις κατώτερες τάξεις κλωνοποιούνται δημιουργώντας φουρνιές ομοιόμορφων ανθρώπων, που θα χρησιμοποιηθούν ως εργάτες σε εργοστάσια. Τον τυποποιημένο αυτόν κόσμο αναστατώνει ο Τζον, νεαρός που γεννήθηκε σε "καταυλισμό αγρίων" και μεγάλωσε διαβάζοντας Σαίξπηρ –απαγορευμένο στο Παγκόσμιο Κράτος επειδή «διεγείρει τα πάθη». 

Πηγή: www.in2life.gr


Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014




"Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. 
Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. 
Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν."






Λέων Τολστόι (1828-1910)
Μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, εκπρόσωπος της ρεαλιστικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1828 στη Γιασνάγια Πολιάνα. Οι γονείς του πέθαναν νωρίς και την ανατροφή του μικρού Λέων και των αδελφών του ανέλαβαν μακρινοί συγγενείς της οικογένειας. Ύστερα από μιά άσωτη ζωή κατετάγη στο Ρωσικό στρατό και παράλληλα έκανε τις πρώτες συγγραφικές του απόπειρες, με τα αυτοβιογραφικό του βιβλίο Τα παιδικά χρόνια που δημοσιεύτηκε το 1852. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο στρατό γράφει την τριλογία Η Σεβαστούπολη το Δεκέμβρη του 1854, Η Σεβαστούπολη το Μάη του 1855, Η Σεβαστούπολη τον Αύγουστο του 1855. Το 1857 παραιτείται από το στρατό και λίγα χρόνια αργότερα ανοίγει σχολείο στη γεννέτειρα του, στο οποίο διδάσκει ο ίδιος. Εκείνη την εποχή ταξίδεψε αρκετά σε χώρες της Ευρώπης. Οι Κοζάκοι ένα από τα σημαντικότερα δημιουργήματα του ξεκίνησαν να γράφονται από το συγγραφέα το 1852 και ολοκληρώθηκαν το 1863. Το 1805 δημοσιεύει το Πόλεμος και Ειρήνη, ένα έργο που περιγράφει τη Ρωσία από όλες τις πλευρές και αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της Παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ακολουθεί άλλο ένα σπουδαίο έργο της ρωσικής λογοτεχνίας, Η Άννα Καρένινα που δημοσιεύτηκε το 1877. Οι τρεις θάνατοι, Οι σημειώσεις ενός τρελού, Ο διάβολος είναι μερικά σημαντικά ακόμη έργα του συγγραφέα. Ο Λέων Τολστόϊ πέθανε το 1910 από πνευμονία στην περιοχή Αστάποβο σε ηλικία 82 ετών.



Τρυφερό γουρουνάκι!









"Poppy Field" 

 Guy Rose (1910) 


Αγριολούλουδα...








Λατινικές φράσεις που χρησιμοποιούμε ακόμη





    Θεωρούμε τα Λατινικά μια νεκρή γλώσσα; Και όμως αποτελούν τη βάση για πολλές σύγχρονες γλώσσες.

    Πολλοί ίσως πιστεύουν ότι η συγκεκριμένη γλώσσα έχει πεθάνει. Οι παρακάτω φράσεις ωστόσο και η συχνότητα με την οποία χρησιμοποιούνται μάλλον το αντίθετο αποδεικνύουν, ότι δηλαδή, μια γλώσσα είναι ζωντανή όχι μόνο όταν μιλιέται με τη συμβατική έννοια, αλλά και όταν φράσεις της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι τού προφορικού και γραπτού λόγου.

    Οι παρακάτω λατινικές εκφράσεις χρησιμοποιούνται πολύ συχνά και σε πολλές περιστάσεις.

    Vice versa: έχει προκύψει από το λατινικό "αλλάζω" ή "γυρίζω επιτόπου" και δείχνει την αντιστροφή τής σειράς κάποιου πράγματος.

    Ad hoc : σημαίνει  "γι' αυτόν τον σκοπό".

    Magnum opus: σημαίνει "μεγάλο έργο", χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα, πίνακες, γλυπτά, μουσικά κομμάτια και υποδηλώνει το σπουδαιότερο έργο ενός καλλιτέχνη.

    Bona fide: στην κυριολεξία της σημαίνει καλή πίστη, ωστόσο ο όρος έχει διαφορετικές χρήσεις σήμερα. Σε νομικό κείμενο, χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει κάτι που παρουσιάζεται χωρίς δόλο ή εξαπάτηση, ή με άλλα λόγια κάτι που δείχνει ειλικρίνεια, εντιμότητα και καλή πίστη. Η πιο συχνή χρήση της φράσης είναι αυτή που δείχνει ότι μιλάμε για κάτι πραγματικά αυθεντικό.

    Α posteriori : σημαίνει "εκ των υστέρων" και χρησιμοποιείται συνήθως ως αντίθετο του a priori που σημαίνει "εκ των προτέρων".

    Sine qua non : σημαίνει "εκ των ων ουκ άνευ

    Alter ego: αποδίδεται μεν στον Κικέρωνα, που φαίνεται όμως ότι τη δανείστηκε από εμάς τους Έλληνες και σημαίνει ένας "δεύτερος εαυτός", ένα "άλλο εγώ". Η σημασία του δεν έχει διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα ούτε στις μέρες μας, υποδηλώνοντας τον άλλο μας εαυτό, ίσως ένα κρυμμένο κομμάτι της προσωπικότητάς μας.

    Status quo: σημαίνει "η κατάσταση στην οποία" και με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιείται και σήμερα. Με άλλα λόγια, δηλώνει την υπάρχουσα κατάσταση ή τις τρέχουσες συνθήκες των πραγμάτων.

    De facto: σημαίνει "από το γεγονός". Γενικότερα, η έκφραση αυτή, που είναι ευρέως διαδεδομένη, δηλώνει κάτι που συμβαίνει εκ των πραγμάτων, κάτι που είναι πραγματικό κι αληθινό.

    De profundis : σημαίνει "εκ βαθέων" και προέρχεται από ψαλμό, χρησιμοποιείται όμως για να υποδηλώσει την ειλικρινή έκφραση συναισθημάτων.

    Αudio, video, disco : στην κυριολεκτική μετάφραση σημαίνει "ακούω, βλέπω, μαθαίνω" (!)

    Tabula rasa: από τις πιο γνωστές φράσεις που μαθαίνει κανείς από τα σχολικά χρόνια είναι η λατινική φράση "tabula rasa". Η έκφραση αυτή σημαίνει «άγραφος πίνακας» και δηλώνει κάποιον ή κάτι που δεν έχει επηρεαστεί ή στιγματιστεί ακόμα από τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Συχνότερα, τα μικρά παιδιά χαρακτηρίζονται έτσι, γιατί δεν έχουν προλάβει να ζήσουν πολλά.

    Mea culpa: χρησιμοποιείται όταν θέλει κάποιος να δηλώσει ότι έκανε κάποιο λάθος, ότι έσφαλε, καθώς η κυριολεκτική μετάφραση της φράσης είναι "λάθος μου".

    Casus beli : σημαίνει "αιτία πολέμου" και χρησιμοποιείται μεταφορικά προκειμένου να εξηγηθεί η αφορμή, η αιτία μιας διένεξης (λεκτικής συνήθως).

    Persona non grata: σημαίνει "ανεπιθύμητο πρόσωπο" και χρησιμοποιείται για να υποδηλωθεί με ευγενικό τρόπο ότι κάποιος θεωρείται ανεπιθύμητος σε κάποια περίσταση ή ακόμα κι έναν τόπο.

    Honoris gratia : σημαίνει "τιμής ένεκεν". 

    Lapsus linguae : σημαίνει "γλωσσικό ολίσθημα" και χρησιμοποιείται όταν λέμε κάτι λάθος αλλά υποσυνείδητα είναι το "σωστό", (κάτι σαν  το "η λανθάνουσα γλώσσα λέει πάντα την αλήθεια").

    Modus vivendi : σημαίνει "τρόπος ζωής

    In vitro: σημαίνει "σε γυαλί" δηλώνουμε οτιδήποτε δεν έχει συμβεί στο ανθρώπινο σώμα ή στο περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, η φράση αυτή είναι πολύ γνώριμη σε μαθητές και φοιτητές, καθώς χρησιμοποιείται για να δηλωθεί οτιδήποτε γίνεται σε εργαστηριακές συνθήκες κι όχι σε φυσικό περιβάλλον.

    Curriculum vitae: Στην κυριολεξία της η έκφραση σημαίνει «η ροή της ζωής ενός ανθρώπου», ωστόσο χρησιμοποιείται μεταφορικά υποδηλώνοντας τα πιο σημαντικά στοιχεία της πορείας κάποιου, τις σπουδές του, την εμπειρία του, οτιδήποτε άξιο λόγο για τη ζωή του, με δύο λέξεις "βιογραφικό σημείωμα". 

    Carpe diem: η πιο γνωστή ίσως φράση των Λατινικών που έχει διατηρηθεί στα χρόνια. Αυτή η έκφραση προέρχεται από ένα ποίημα του Οράτιου και μολονότι έχουν εκφραστεί πολλές και διαφορετικές γνώμες για τη μετάφρασή της, η φράση έχει καταλήξει να αποδίδεται ως «άδραξε τη μέρα» και πολύ συχνά χρησιμοποιείται για παρότρυνση και ενθάρρυνση των ανθρώπων να ζουν τη ζωή τους στο έπακρο καθημερινά.

    Veni, vidi, vici: λέγεται ότι το είπε ο ρωμαίος αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας για τη νίκη του στον σύντομο πόλεμο με το βασιλιά του Πόντου, Φαρνάκη το Β’, φράση που σημαίνει «ήλθον, είδον και ενίκησα. Η έκφραση χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι που πετύχαμε εύκολα και χωρίς πολύ κόπο.

    Sui generis : σημαίνει ιδιότροπος, ιδιόμορφος.

    Pro bono:  σημαίνει "για το καλό" και στις μέρες μας χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι που κάνουμε χωρίς χρέωση, δηλαδή δωρεάν. Συνηθέστερα χρησιμοποιείται σε νομικό κείμενο.

    Et cetera: συναντάται κυρίως ως συντομογραφία, etc, στα αγγλικά κείμενα και μπαίνει στο τέλος μια φράσης για να δείξει αυτό που στα Ελληνικά γράφουμε "κτλ". Χρησιμοποιείται χάριν συντομίας όταν θέλουμε να μην μακρηγορούμε στο λόγο μας.