ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ - ΔΑΝΙΑ

      

"Περιμένοντας το βράδυ"

Τάσος Λειβαδίτης

Περιμένοντας τὸ βράδυ
Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μᾶς – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση
Ά, πόσα ρόδα στὸ ἡλιοβασίλεμα – τί ἔρωτες Θέε μου, τί ἡδονὲς
τί ὄνειρα,
ἂς πᾶμε τώρα νὰ ἐξαγνιστοῦμε μὲς στὴ λησμονιά.

Από τη συλλογή "Βιολέτες για μια εποχή"

"Η γαλατού"

Jan Vermeer  (1658-1661)

)    

     Κερματοδέκτης επιβίωσης

Οδεύουμε προς έναν άγνωστο προορισμό…

Τριγύρω ξερολιθιές χαμηλές,

κοφτερές πέτρες,

γυαλιστερά χαλίκια,

ένας ξερός παραπόταμος.

Ο ήλιος καυτός κι απειλητικός,

πηγή ζωής και αποδυνάμωσης.

Φριμαγμένα άλογα προσκρούουν,

φράζουν το δρόμο.

Χαίτες σαν περικεφαλαίες αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών…

Τρομώδες παραλήρημα μας συντρίβει,

η ανάσα αδύναμη, ασταθής.

Αναζητάμε μια χαραμάδα ζωής,

ανεπαίσθητα ίχνη ελπίδας ραίνουν το κορμί…
Έρημος η ζωή
που γυρεύει μια όαση δροσιάς...

Γαλάζιος Έρωτας...

Έρημος...

The Great Gray Owl