A.    Από τη Ρώμη στη Νέα Ρώμη

Ta μέτρα του Κωνσταντίνου Α’ για την ανόρθωση του Ρωμαϊκού κράτους

1) Ίδρυση Κωνσταντινούπολης

2) Δικαίωμα στους Χριστιανούς να λατρεύουν το Θεό τους

3) Διαχωρισμός πολιτικής-στρατιωτικής εξουσίας

4) Κυκλοφορία χρυσού νομίσματος

à Ίδρυση Κωνσταντινούπολης (324μ.Χ.): μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής    Αυτοκρατορίας από τη Δύση (Ρώμη) στην Ανατολή (Βυζάντιο).

Η επιλογή της θέσης οφείλεται:

1) Στη γεωπολιτική της σημασία (σταυροδρόμι Ασίας, Ευρώπης & Μεσογείου)

2) Στη σπουδαιότητα για το εμπόριο.

Λόγοι ίδρυσης της Κωνσταντινούπολης

1) Η Ανατολή είχε ισχυρή οικονομία και μεγάλο πληθυσμό

2)  Οι Χριστιανοί, στους οποίους στηριζόταν πολιτικά ο Κωνσταντίνος Α΄, ήταν πολυπληθέστεροι στην Ανατολή.

3) Στις πόλεις της Ανατολής είχαν ξεσπάσει πολλές θρησκευτικές συγκρούσεις (κυρίως λόγω των αιρέσεων)

4) Η θέση βοηθούσε στην απόκρουση των εχθρών, Γότθων στο Δούναβη και Περσών στον Ευφράτη.

à Η Κωνσταντινούπολη οικοδομήθηκε  με πρότυπο τη Ρώμη (τείχη, λεωφόροι, πλατεία (forum), έργα τέχνης απ’ όλη την αυτοκρατορία, το Ιερόν Παλάτιον, το κτίριο της Συγκλήτου, δεξαμενές, λουτρά αλλά και εκκλησίες/ 11-05-330 μ.Χ.: εγκαίνια Κων/λης ( ή Νέας Ρώμης)

à Υπήρξε ραγδαία ανάπτυξη πληθυσμού: αρχές 5^ου αιώνα: 150.000 κάτοικοι à μέσα 6^ου αιώνα: 300.000 κάτοικοι τουλάχιστον

à Θρησκευτική πολιτική του Κωνσταντίνου Α’. Ευνόησε τους χριστιανούς διότι πίστευε ότι ο Χριστιανισμός θα ξανάφερνε την ενότητα στο Ρωμαϊκό κράτος. Για αυτό προχώρησε σε ορισμένα μέτρα υπέρ των Χριστιανών , που είναι τα εξής:

1)     Το Χριστόγραμμα στα νομίσματα

2)     Νομοθετικές ρυθμίσεις

3)     Διάταγμα των Μεδιολάνων (313) : εξίσωση Χριστιανών με πιστούς άλλων θρησκειών

4)     Παύση διωγμών (324)

5)     Καταδίκη αιρέσεων με την Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325) που φέρει ειρήνη στην Εκκλησία και την Αυτοκρατορία.

à Ο συγκρητισμός της εποχής, δηλαδή η διαδικασία ανάμειξης και συγχώνευσης στοιχείων από διάφορες θρησκείες επηρέασε και τον Κωνσταντίνο Α’, ο οποίος υποστήριξε το Χριστιανισμό, αν  και ως το τέλος της ζωής του διατήρησε τον τίτλο του pontifex maximus (μεγάλου αρχιερέα) των ειδωλολατρών, βαφτίστηκε χριστιανός τη χρονιά που πέθανε, ενώ παράλληλα είχε προσχωρήσει και στη λατρεία του Μίθρα (θεού των Περσών).