Αγέλη λύκων

Oκτώ(μ)βριος 

Οχτακόσια χρόνια λάθος το λέμε!

Πριν από κάμποσο καιρό, σε μια διαδικτυακή συζήτηση, ένας ιστολόγος δεν μπορούσε να κρύψει την αγανάκτησή του: Παίρνω ανάποδες με κάτι τέτοια λάθη, ειδικά όταν γίνονται από κόσμο (υποτίθεται) μορφωμένο, έγραφε. Ποιο είναι αυτό το τόσο ατιμωτικό λάθος; Θα μπορούσα να το διατυπώσω σε μορφή κουίζ, με την απάντηση σε άλλη σελίδα, αλλά προτιμώ να μη σας κουράσω. Το λάθος που εννοώ είναι το να λέει κανείς ή να γράφει ΟκτώΜβριος, αντί για το σωστό Οκτώβριος.

Ο τύπος «Οκτώμβριος» είναι περιφρονημένος, πρέπει να το παραδεχτούμε, επειδή ακούγεται λαϊκός, σαν τον συγγενή από το χωριό που δεν τον παρουσιάζουμε για να μη μας φέρουν σε δύσκολη θέση οι τρόποι του· ενώ το να πεις, φερειπείν, «εξεμέτρησε τα προς το ζην», το οποίο επί της ουσίας είναι τρίδιπλο λάθος, συγχωρείται, επειδή αναβαπτίζεται στην τρισχιλιόχρονη κολυμπήθρα.

Έτσι, με τη ρετσινιά του λαϊκού λάθους, ο Οκτώμβριος βρήκε περίοπτη θέση στο πάνθεον των σολοικισμών και στα λαθολόγια που καταρτίζουν διάφοροι γλωσσονόμοι (τον όρο τον κλέβω από έναν καλό συνάδελφο). Πολλοί από αυτούς τους λαθολόγους δεν διστάζουν να χρεώνουν το λάθος στους δημοτικιστές ή στο μονοτονικό ή να το θεωρούν ένδειξη για το κακό χάλι που έχει η παιδεία μας τα τελευταία χρόνια.

Τυπικά, δίκιο έχουν οι λαθοθήρες· ο μήνας Οκτώβριος, που είναι δάνειο από τα λατινικά όπως και οι υπόλοιποι έντεκα άλλωστε, δεν έχει μι, επειδή δεν είχε στα λατινικά, όπου τα ονόματα ήταν september, october, november, december.

Το ρωμαϊκό μηνολόγιο, που το έχουμε δανειστεί ολόκληρο, ξεκινούσε από τον Μάρτιο. Οι τέσσερις πρώτοι μήνες έφεραν ονόματα θεών (Μάρτιος από τον Άρη, Απρίλιος μάλλον από την Αφροδίτη, Μάιος από τη Μαία, Ιούνιος από την Ήρα-Juno). Ο επόμενος μήνας λεγόταν Quintilis, πέμπτος, αλλά ονομάστηκε Ιούλιος προς τιμή του Ιουλίου Καίσαρα, ενώ και ο επόμενος, ο έκτος (Sextilis) μετονομάστηκε σε Αύγουστο προς τιμή του Οκταβιανού Αυγούστου. Περιέργως όμως, η μόδα να βαφτίζουν τους μήνες με τα ονόματα αυτοκρατόρων σταμάτησε εκεί κι έτσι στους επόμενους μήνες τα ονόματα προέκυψαν από την αρίθμηση: έβδομος μήνας ο Σεπτέμβριος (September από το septem = εφτά), όγδοος ο Οκτώβριος (October από το octo = οχτώ), ένατος ο Νοέμβριος (November από το novem = εννιά) και δέκατος ο Δεκέμβριος (December από το decem = δέκα).

Βέβαια, αργότερα το ρωμαϊκό μηνολόγιο τροποποιήθηκε και μπήκαν στην αρχή ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, με αποτέλεσμα η αντιστοιχία των αριθμών να έχει χαλάσει: ο Σεπτέμβρης είναι ο ένατος μήνας, όχι ο έβδομος, ο Οκτώβρης δέκατος και όχι πια όγδοος και πάει λέγοντας.

Το γιατί είπαμε και γράψαμε Οκτώμβριος είναι ευεξήγητο: από την ομάδα των τεσσάρων μηνών που κλείνουν το χρόνο και που έχουν την ίδια κατάληξη –βριος, οι τρεις έχουν το μ, και ο Οκτώβριος όχι –οπότε είναι πολύ λογικό και ανθρώπινο, με βάση τον πανίσχυρο νόμο της αναλογίας, να θέλουμε αυθόρμητα να προσθέσουμε το Μ και στον Οκτώβρη ή, όπως το λέει με συγκρατημένη περιφρόνηση το σημείωμα στο λεξικό Μπαμπινιώτη, «από τα ονόματα των μηνών αυτών επηρεάζονται ορισμένοι ομιλητές, προφέροντας και τον Οκτώβριο με –μ– (Οκτώμβριος!)».

Παρά το ότι πολλοί θα θέλανε να το θεωρήσουν πρόσφατο φαινόμενο, το «λάθος» να λέμε Οκτώμβριος υπακούοντας στο νόμο της αναλογίας, αντί να πούμε Οκτώβριος όπως υπαγορεύει η λατινική ετυμολογία, δεν είναι και πολύ καινούργιο, δεν είναι καρπός της δήθεν γλωσσικής παρακμής των τελευταίων χρόνων, αλλά είναι πολύ παλιότερο. Πόσο παλιό; Πολύ.

Για παράδειγμα, στην ιστορία της αλώσεως όπως παραδίδεται από τον ψευδοΣφραντζή, χρησιμοποιείται παντού ο τύπος Οκτώμβριος αντί του «σωστού» Οκτώβριος. Το «λάθος» δεν υπάρχει στον αυθεντικό Σφραντζή· ο ψευτοΣφραντζής (με κάποιες προσθήκες ενός Μελισσηνού) είναι κανα-δυο αιώνες νεότερος, δηλ. στον 17^ο αιώνα πρέπει να γράφτηκε –αν και αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις έχω τσεκάρει και ούτε είναι το φόρτε μου οπότε μπορεί να πέφτω έξω.

Όμως, μπορούμε να πάμε πιο πίσω. Τις προάλλες φυλλομετρούσα τη συλλογή ελληνικών χειρογράφων της βιβλιοθήκης του Παλέρμου (έχει το ιντερνέτ μυριάδες τέτοιους άχρηστους θησαυρούς για όποιον θέλει να χάνει την ώρα του με πράγματα μη παραδεδεγμένης χρησιμότητας) και σε έγγραφα γραμμένα γύρω στο 1225 βρήκα πολλές φορές τον τύπο Οκτώμυριος (το βήτα το έγραφαν παντού με ύψιλον οι συντάκτες του συγκεκριμένου εγγράφου, μια γραφή που ήταν πολύ διαδεδομένη στο Βυζάντιο). Οχτακόσια χρόνια λοιπόν έχει ηλικία το οκτωμβριανόλάθος -κι ακόμα να μάθουμε να το λέμε σωστά!

Μια ακόμα ένδειξη για την παλαιότητα αλλά και για την διάδοση του τύπου Οκτώμβριος, έμμεση, την παίρνουμε από μια άλλη γλώσσα. Στα βουλγάρικα, ο Οκτώβριος είναι Октомври, οκτόμβρι, και εδώ τα βουλγάρικα (και τα σλαβομακεδόνικα που δεν υπάρχουν) διαφοροποιούνται από τις άλλες σλάβικες γλώσσες που έχουν σκέτο b ή v χωρίς m (όσες έχουν τα λατινικά ονόματα στους μήνες, διότι πολλές έχουν την σλάβικη ονοματολογία). Ολοφάνερα, η διαφοροποίηση αυτή είναι ελληνική επιρροή, πράγμα από το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε, με αρκετή πιθανότητα, πως ο πολύς κόσμος Οκτώμβριο τον έλεγε τον μήνα πριν από καμιά δεκαριά αιώνες. Δεν πρόκειται δηλαδή για το λάθος ενός μεμονωμένου γραφιά (ο οποίος μπορεί, στο κάτω κάτω βρε αδερφέ να ήταν και αστοιχείωτος, θα έλεγε κανείς) αλλά για εκτεταμένο φαινόμενο.

Όμως, το «λάθος» είναι ακόμα πιο παλιό. Βέβαια, ψάχνοντας στον ψηφιακό δίσκο TLG δεν βρίσκω άλλη εμφάνιση του Οκτώμβριος πέρα από τον ψευδο-Σφραντζή (φυσικά, μπορεί να υπήρχε και να διορθώθηκε στην κριτική έκδοση), ούτε και στο Λίντελ Σκοτ, βρίσκω όμως Οκτώμβριος στο ελληνικό Λίντελ Σκοτ, και στο Πατριστικό λεξικό του Λάμπε, με παραπομπή σε ταπεινά εκκλησιαστικά κείμενα του 6^ου αιώνα, αλλά και στο μεσαιωνικό λεξικό του Κριαρά, όπου καταγράφονται αρκετές εμφανίσεις του τύπου Οκτώμβριος που χρονολογούνται από τον 6^ο αιώνα μ.Χ. έως το 1797.

Επομένως, ο τύπος Οκτώμβριος δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν είναι απόρροια της δήθεν γλωσσικής παρακμής των τελευταίων δεκαετιών, δεν φταίνε γι’ αυτόν οι δημοτικιστές ή το μονοτονικό ή τα ιδιωτικά κανάλια. Είναι τύπος που υπαγορεύεται από τον ισχυρότατο νόμο της αναλογίας και που μετράει ήδη καμιά δεκαπενταριά αιώνες στη γλώσσα μας. Οπότε και ο τίτλος που έβαλα, και που μιλάει για οχτακόσια χρόνια, είναι παραπλανητικός –αλλά μ’ αρέσει ο ρυθμός του και δεν θα τον αλλάξω.

Με όλα αυτά να μην παρεξηγηθώ: δεν σας λέω ότι από αύριο πρέπει να αρχίσετε να γράφετε Οκτώμβριος –άλλωστε ούτε κι εγώ το γράφω, ούτε καν το λέω (μάλιστα, εγώ μερικές φορές, ιδίως όταν μιλάω γρήγορα, λέω Σεπτέβριος, Νοέβριος, Δεκέβριος). Όμως, ας μην θεωρούμε πως ο τύπος «Οκτώμβριος» είναι ένδειξη αμορφωσιάς ή πως είναι το αποκορύφωμα του σολοικισμού. Γιατί, αν χαρακτηρίσουμε σοβαρό γλωσσικό ατόπημα τον τύπο «Οκτώμβριος», πώς πρέπει να χαρακτηρίσουμε φράσεις όπως: η μέθη ώθησε μια πάσχουσα ρητορική μελοδράματος, αλλά ερίζεται δραματουργικά αν είναι η μέθη που μιλά ή ο αληθινός πόθος που εκλύεται;

www.sarantakos.com

 "Η ΑΔΕΛΑΪΣ ΤΩΝ ΥΠΟΦΗΤΩΝ"

Νίκος Εγγονόπουλος

Το άκρον άωτον της επιστήμης ή της 

υπερευαισθησίας: η

αγάπη.

Του άκρου άωτου της ευαισθησίας; Πάλε η 

αγάπη!

Βέβαια, κι' η ατέρμονη προσδοκία, στη ζωή,

 της έρημης 

χαράς.

Βάλε και τα μάτια: μυριάδες μάτια,

σωροί ματιώνε,

άπειρα ζεύγη ματιών,

με τη γοητεία τους, το καθένα,

το χρώμα τους, το βλέμμα τους, τη γλώσσα

 τους

και το γλωσσάριό τους,

το γέλιο τους, τα δάκρυα και τη θλίψη τους,

 τον έρωτά τους,

ή και την αδιαφορία τους ακόμη.

Μάτια ορθάνοιχτα, σφαλιχτά, μάτια που 

κρατούμε κρυφά,

φανερά,

μυστικά, μέσα στα ίδια μας τα μάτια, πάντα,

 πάντα.

Μάτια γυναικών, πουλιών, παιδιών,

μάτια όπου δεν είδαμε, κι' όπου μας είπανε 

πολλά γι' αυτά.

Μάτια γλαρά, νυσταγμένα, μάτια γιομάτα 

πόθους:

άστρα σπινθηροβόλα, υπέρλαμπρα, 

ατέλειωτα πάνω

στον στοργικό ατέλειωτο νυκτερινό μας

 ουρανό.

Κι' όμως: φιλιά στα μάτια δεν είναι χωρι-

σμός.

Η ζωή, η γνώση

η γνώση της ζωής (των ματιών πάντα)

νάναι τροφή ονείρου απαλού,

ή μήπως παραλήρημα;

Λέω,

για τις κληρομαντείες,

υπόλογοι

θάν' οι υποφήται του Ναού

της ζωής (της δόξας) των ματιών.

Από την ποιητική συλλογή του Νίκου 

Εγγονοπούλου "Στην κοιλάδα με τους 

ροδώνες"

Μαγεία χρωμάτων...

"Young Girl Sleeping" 

 Renoir (1880)

Παρατηρητικοί πιγκουίνοι

Μαθήματα πειθαρχίας: Δώστε στα παιδιά λιγότερες επιλογές αλλά περισσότερες αγκαλιές

Οι αίθουσες διδασκαλίας στα σχολεία είναι γεμάτες με εφήβους που δεν υπακούν στους καθηγητές τους και μικρά παιδιά στους δασκάλους τους. Παιδιά που κάνουν φασαρία, που δεν απενεργοποιούν τα κινητά τους –παρ'όλες τις απαγορεύσεις– που επιλέγουν να μην ακούν τους ενήλικες που τους λένε τι να κάνουν και τι να μην κάνουν. Παιδιά που απλά επιλέγουν να μην υπακούουν σε ενήλικες, οι οποίοι φαίνεται να μην έχουν καμία πειθώ και τρόπο να επιβληθούν.

Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα παιδί και σε έναν ενήλικα, είναι η επιλογή, σωστά; Και πέρα από συγκεκριμένες υποχρεώσεις που έχουμε, όπως το να πληρώσουμε τη δόση του δανείου, τους λογαριασμούς μας ή τη διατροφή της οικογένειας, όλοι οι ενήλικες έχουμε επιλογές: Από το «θα φορέσω τακούνια σήμερα» ή «θέλω γάλα στον καφέ μου» μέχρι το «είναι η κατάλληλη στιγμή να αποκτήσω μωρό;» και «πώς θα είναι η ζωή μου αν χωρίσω;». Οι μικρές ή μεγάλες αποφάσεις είναι το χαρακτηριστικό της ζωής των ενηλίκων.

Τώρα, θυμηθείτε την παιδική σας ηλικία: Σε μεγάλο βαθμό τρώγατε ό,τι σαν έδιναν. Φορούσατε ό,τι σας έλεγαν και οι επιλογές σας, τις περισσότερες φορές, περιορίζονταν στο ποιός θα είναι ο καλύτερος φίλος σας ή με ποιόν θα παίξετε εκείνη την ημέρα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι μια συναισθηματική αναφορά στις παλιές καλές ημέρες, όταν τα παιδιά ήταν ευχαριστημένα παίζοντας και με ένα τούβλο ή ήταν ευγνώμονα και με ένα γλυκό τις ημέρες των Χριστουγέννων. Η ρήση των Άγγλων ότι «τα παιδιά πρέπει να φαίνονται και να μην ακούγονται», είναι οριακά καταχρηστική και ίσως επιτρέπει σε γονείς και εκπαιδευτικούς να δρουν πολλές φορές σαδιστικά, με το πρόσχημα της πειθαρχίας.

Μια αναφορά όμως της Ofsted, Υπηρεσίας στη Μεγάλη Βρετανία για τα εκπαιδευτικά στάνταρντ και θέματα που αφορούν την παιδική ηλικία, έδειξε ότι σχεδόν 700.000 παιδιά που φοιτούν σε σχολεία της Μ.Βρετανίας, δεν έχουν καθόλου καλή συμπεριφορά και το γεγονός εντυπωσιάζει. Δεν είναι οι καρέκλες που πετιούνται μέσα στις τάξεις που προκαλούν το πρόβλημα, αλλά οι εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να επιβάλλουν την ησυχία και να σταματήσουν τη φλυαρία των παιδιών και την έλλειψη προσοχής μέσα στις τάξεις. Στην ετήσια έκθεσή της, η Ofsted εντόπισε την «περιστασιακή αποδοχή» του χαμηλού επιπέδου και της αναστάτωσης, που σημαίνει ότι «οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει πλέον να παλέψουν για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος, στο οποίο όλα τα παιδιά θα εκπαιδεύονται σωστά και θα κάνουν καλά αυτό που πρέπει».

Η πειθαρχία 30 χρόνια πριν μέχρι σήμερα

Υπάρχει μια θεωρία για όλα αυτά. Όλα ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1980: Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια υπολογιστών εμφανίστηκαν με τη μορφή του Pac–man και το να είσαι γονιός απεικόνιζε το αν είσαι πετυχημένος ή αποτυχημένος.

Η ψυχολογία έγινε παρανοϊκή στο θέμα της «αυτοεκτίμησης», ενώ το MTV κυριαρχούσε. Το 1986, λοιπόν, απαγορεύτηκε η σωματική τιμωρία στα δημόσια σχολεία, σε πολλές χώρες στο δυτικό κόσμο. Οι μαμάδες πήγαν να εργαστούν και επέστρεφαν σπίτι με ενοχικά συναισθήματα. Στους μπαμπάδες αυτό δεν άρεσε και τα διαζύγια άνθισαν. Και εδώ αρχίζει ένας υπέροχος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αντικρουόμενων γονικών παρορμήσεων: Πειθαρχία έναντι επιεικούς ανεκτικότητας. Οι γονείς άρχισαν να γίνονται «φίλοι» με τα παιδιά τους. Και μέσα σε 10 χρόνια το χάσμα μεταξύ των παιδιών και των ενηλίκων που υπήρχε αρχικά, μειώθηκε πάρα πολύ.

Φτάνουμε στο 2014 και οι τάξεις στα σχολεία διαταράσσονται από εφήβους – παιδιά, συνδεδεμένα με την τεχνολογία και έναν κενό τρόπο ζωής. Με πλεόνασμα πορνό. Με πλύση εγκεφάλου από ριάλιτυ σόου, όπου τα προτρέπουν να «ακολουθήσουν τα όνειρά τους» και δυσαρεστημένους γονείς, στερημένους μεν από χρόνο, αλλά υπερβολικούς με τα δώρα. Σίγουρα, αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια τεράστια υπεραπλούστευση και η λύση οπωσδήποτε δεν θα ήταν οι μαμάδες να μείνουν στο σπίτι με αγχολυτικά χάπια ή χάνοντας την οικονομική τους ανεξαρτησία.

Υπάρχει όριο στις επιλογές του παιδιού;

Ανάμεσα σε όλο αυτό το χάος βρίσκεται το κρίσιμο ζήτημα της «επιλογής» και των «ευκαιριών». Με τη σύγχυση των γονιών για τη θετική άσκηση του γονικού τους ρόλου και την ελεύθερη ανατροφή των παιδιών, τα παιδιά του σήμερα δεν δέχονται τίποτα άλλο παρά μόνο επιλογές από μαμάδες και μπαμπάδες που προσπαθούν τόσο σκληρά για να κάνουν το σωστό. Ακούμε πολύ συχνά σε συζητήσεις γονέων τη φράση: «δεν πρέπει το παιδί να κάνει κάτι που δεν του αρέσει ή δεν το επιλέγει».

Καθημερινά αυτό εφαρμόζεται σε όλα τα κορίτσια και τα αγόρια, που θα μπορούσαν να: συμμετάσχουν στην παραγωγή της θεατρικής ομάδας ή σε αγώνες στο κολυμβητήριο, να κάνουν τη σχολική εργασία τους, να τραγουδήσουν στη χορωδία, να βοηθήσουν στην οργάνωση της χριστουγγενιάτικης σχολικής γιορτής, να πετύχουν ένα στόχο. Κάθε φορά που ένας εκπαιδευτικός προφέρει τις λέξεις «είναι προαιρετικό», φαίνεται σαν τα παιδιά να έχουν «αναλάβει τον κόσμο».

Θα μπορούσε βέβαια κανείς να πεί: Γιατί όχι, η ζωή έτσι δεν είναι; Προτιμάς να είσαι εδώ ή εκεί, να εξασκείς αυτό ή εκείνο το επάγγελμα; Υπάρχει ο αντίλογος: Οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να κάνει κάτι που δεν ήθελε ποτέ να κάνει, αλλά αναγκάστηκε.

Λοιπόν, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Ας δούμε με μια ανέμελη άποψη, ότι όσο ένα 10χρονο αγόρι, αυτό που θα ήθελε πραγματικά να κάνει είναι να παρακολουθεί τηλεόραση όλη την ημέρα - αλλά αυτό δεν είναι μια «επιλογή», τόσο θα μπορούσε να του δοθεί η ευκαιρία να προθυμοποιηθεί/ανταγωνιστεί/πρέπει να πάει/κάνει την εργασία του.

Η συνέπεια αυτής της ευρείας επιλογής στα παιδιά οδηγεί σε αίθουσες διδασκαλίας γεμάτες εφήβους που επιλέγουν να μην σταματούν τη φασαρία, που επιλέγουν να μην απενεργοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα, που επιλέγουν να μην ακούν το μάθημα, γιατί απλά ένας ενήλικας τους το λέει να το πράξουν. Και, στο μυαλό τους, οι ενήλικες δεν έχουν καμιά εξουσιοδότηση και ισχύ για κάτι τέτοιο.

Άλλωστε, στην πραγματικότητα, μια πληθώρα επιλογών που δίνονται, είναι σκουπίδια για τα παιδιά, ειδικά για τα μικρότερα σε ηλικία. Πολύ συχνά δεν παραθέτουμε επιλογές για το τί θα φάνε, επιτρέποντάς τους να κοιτάνε ανέκφραστα το ψυγείο και ζητώντας τους να αποφασίσουν γρήγορα; Τι συμβαίνει με εμάς; Είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι για να πάρουμε εμείς μια ακόμα απόφαση ή προσπαθούμε σκληρά να ευχαριστήσουμε τα παιδιά και ως εκ τούτου, για μια στιγμή έστω, νιώθουμε ότι είμαστε καλοί γονείς; Οι πιθανότητες είναι να απαντήσουν «κροκέτες ψαριού ή κοτόπουλου ». Στη συνέχεια να επιμένουν ότι είπαν «πίτσα», ενώ άλλες φορές να αρνούνται να φάνε, 20 λεπτά αργότερα, αποκαλώντας σας κακή μητέρα –επειδή καθυστερήσατε την ετοιμασία του φαγητού τους.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη την πειθαρχία

Η επιλογή είναι πάντα κάτι κουραστικό. Τα παιδιά, χρειάζονται ισχυρά όρια και σαφείς, συνεπείς κατευθύνσεις. Όταν σερφάρουμε στο Διαδίκτυο αναζητώντας συμβουλές για γονείς (για τους εμβολιασμούς των παιδιών, τον ύπνο, τη διατροφή, την εκπαίδευση ... ο κατάλογος είναι ατελείωτος), είμαστε τόσο πλημμυρισμένοι από αντιφατικές ιδέες, ώστε δεν μπορούμε να ακούσουμε τις δικές μας. Και πραγματικά, χωρίς τόσες επιλογές, θα μπορούσαμε ίσως πιο εύκολα να γνωρίζουμε τί είναι καλύτερο για την ανατροφή που δίνουμε εμείς, στα δικά μας παιδιά.

Με τον ίδιο τρόπο, το θέμα της επιλογής δεν είναι διαφορετικό για τα παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για την ανατροφή τους και το χρονοδιάγραμμα των δραστηριοτήτων τους, που μπορεί να τους επιτρέπει να περάσουν μια ολόκληρη μέρα ελεύθερη από τους ενήλικες, εγκαταλείποντας πολύ ωραία το σπίτι μέχρι την ώρα του βραδινού φαγητού, ενώ είναι πιο πιθανό να ακούτε το κινητό τους τηλέφωνο να χτυπά, παρά να ακούτε τη φωνή τους.

Ίσως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να πρέπει να αναπτύξουν μια ήρεμη και με σεβασμό, ουσιαστική καλλιέργεια για την εκμάθηση. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει μόνο στο σπίτι: Λιγότερες διαπραγματεύσεις με τα παιδιά μας. Να προσφέρουμε λιγότερες επιλογές, δίνοντας λίγο παραπάνω τον χρόνο μας και ένα εκατομμύριο αγκαλιές, αλλά όχι υλικά αγαθά.

Τα παιδιά έχουν σίγουρα την ανάγκη για πειθαρχία και χρειάζεται να θυμηθούν μια σημαντική παλιά φράση: «Επειδή το λέω εγώ. Γιατί είμαι ενήλικας.»

πηγή: premium.paratiritis.gr