Φθινοπωρινή ανάπαυλα...

Πώς οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες

 

"Οι δάσκαλοι που αγαπούν τη διδασκαλία, μαθαίνουν στα παιδιά να αγαπούν την μάθηση" 

Έχω αναφερθεί ξανά και ξανά σε αυτό το θέμα, προσπαθώντας κάθε φορά να δίνω περισσότερες συμβουλές και συγκεκριμένες οδηγίες για τους εκπαιδευτικούς. 

Ο λόγος που επανέρχομαι είναι ένας: Βλέπω πόσο λάθος συμπεριφέρονται οι εκπαιδευτικοί- ΟΧΙ ΟΛΟΙ, το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ- στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, είτε από έλλειψη γνώσεων ή ενδιαφέροντος (και συνήθως αυτός είναι ο λόγος)! 

Βλέπω επίσης πόσο αρνητικό αντίκτυπο έχουν οι λανθασμένοι χειρισμοί στην προσπάθεια και τη διάθεση ενός παιδιού που θέλει να μάθει αλλά δυσκολεύεται, πόσο πολύ απογοητεύεται όταν νοιώθει πως οι προσπάθειες του δεν αναγνωρίζονται, και πόσο εύκολα παραιτείται αφού βλέπει ότι όσο κι αν προσπαθεί δεν θα πάρει ένα μπράβο!

Όλα ξεκινούν από την διάθεση του εκπαιδευτικού να ανταποκριθεί στις ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες των μαθητών του και να καταφέρει να βρει τρόπους εκπαίδευσης ακόμα και του πιο "δύσκολου" παιδιού στην τάξη. 

Οι παρακάτω συμβουλές απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων.

• Ο εκπαιδευτικός οφείλει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μέσα στην τάξη με έμφαση τη συνεργασία μεταξύ των συμμαθητών και μεταξύ των μαθητών με τον εκπαιδευτικό. Πρέπει να παρατηρεί αν υπάρχουν εχθρότητες μέσα στην τάξη, μήπως κάποιος μαθητής γίνεται αποδέκτης κοροϊδίας. Συχνά οι πιο "αδύναμοι" μαθητές μπαίνουν στο περιθώριο από τους άλλους και αυτό πρέπει να το ελέγχει ο εκπαιδευτικός. 
• Οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες πρέπει να κάθονται στα μπροστινά θρανία, με κάποιο παιδί που να μπορεί να τους βοηθάει και μακρυά από παράθυρα που μπορεί να αποσπούν την προσοχή.
• Στην παράδοση του μαθήματος προσπαθήστε να χρησιμοποιείται παραδείγματα, χρώματα αν γράφετε στον πίνακα και σχεδιαγράμματα.
• Στην διόρθωση των ασκήσεων, κάντε πάντα ένα θετικό σχόλιο ακόμα και σχετικό με την προσπάθεια που έκανε ο μαθητής. 
• Μην διορθώνετε με κόκκινο, προτιμήστε πράσινο χρώμα που είναι πιο ήπιο, ειδικά αν ένα γραπτό έχει πολλά λάθη. 
• Φροντίστε ώστε οι μαθητές να μην έχουν πολλά να αντιγράψουν από τον πίνακα και ελέγξτε αν οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες έχουν προλάβει την αντιγραφή. Αν δεν έχουν προλάβει μπορείτε να φωτοτυπίσετε το τετράδιο ενός συμμαθητή τους και να τους δώσετε την φωτοτυπία ώστε να μην χάνουν σημαντικές ανακοινώσεις.
• Μπορείτε να μειώσετε την ύλη του διαβάσματος για τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες. π.χ. Πείτε διακριτικά σε αυτούς ότι από τις 3 παραγράφους της ιστορίας να μάθουν τις 2. 
• Σε περίπτωση που ανακοινώνετε κάποια επανάληψη ή τεστ, ελέγξτε αν όλοι οι μαθητές το έχουν σημειώσει. Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες συχνά δυσκολεύονται να κρατούν επαρκείς σημειώσεις. Μπορείτε πολύ απλά να κάνετε εσείς σχετική σημείωση πάνω στο βιβλίο τους.
• Αν βλέπετε ότι κάποιος μαθητής δυσκολεύεται στην επίλυση μιας άσκησης μπορείτε να προσφέρετε ατομικά μια βοήθεια ή επεξήγηση της άσκησης.
• Στις εκθέσεις, δεν υπολογίζονται τα ορθογραφικά λάθη, αλλά μόνο η δομή και οι παράγραφοι τους.
• Μια μεγάλη άσκηση μπορείτε να την κόψετε σε μικρότερα μέρη με πιο συγκεκριμένες οδηγίες και βήματα.
• Ποτέ δεν πρέπει να ακούγονται αρνητικοί χαρακτηρισμοί μέσα στην τάξη αλλά αντίθετα πρέπει να δίνεται έμφαση στα καλά και στην προσπάθεια των μαθητών.
• Αν ένα παιδί δυσκολεύεται να κάνει κάτι, δεν το φέρνουμε σε δύσκολη θέση μπροστά στους συμμαθητές. π.χ. Δεν ζητάμε από έναν μαθητή με δυσκολία στην ανάγνωση να διαβάσει δυνατά ώστε να γελοιοποιηθεί. 
• Προσπαθήστε να βρίσκετε πρωτότυπο εκπαιδευτικό υλικό, να κάνετε το μάθημα πιο ζωντανό και ενδιαφέρον. π.χ. μουσική, κατασκευές, οπτικό υλικό, πρακτικά παραδείγματα και πειράματα.
• Γνωρίστε καλύτερα τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες, δείτε τι τους δυσκολεύει περισσότερο και βρείτε σχετικές ασκήσεις για εξάσκηση και βελτίωση. Υπάρχουν πολλές ιδέες ασκήσεων στο διαδίκτυο. 
• Μιλήστε με τους γονείς, συζητήστε για τις δυσκολίες του παιδιού, δείξτε το ενδιαφέρον σας, έτσι ώστε να έχετε μια καλή συνεργασία. Αναφερθείτε και στα θετικά του παιδιού και όχι μόνο στις δυσκολίες του!
• Δείξτε αγάπη, κατανόηση και συμπάθεια σε όλους τους μαθητές και περισσότερο σε αυτούς που έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Προσπαθήστε να τους καταλάβετε, διαβάστε σχετικά άρθρα και προσπαθήστε να μπείτε στη θέση τους. 

Όλα τα παιδιά μπορούν να μάθουν και ο επιτυχημένος εκπαιδευτικός είναι αυτός που καταφέρνει να διδάξει αποτελεσματικά τους πιο "δύσκολους" μαθητές! 

Σοφία Τσιντσικλόγλου

Ειδική Παιδαγωγός

sofiatsin@gmail.com

paidagwgos.blogspot.gr

"Madonna of Port Lligat"

Salvador Dali - 1949

Τάδε έφη... Μάνος Χατζιδάκις

(πριν από τριάντα περίπου χρόνια)

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. 

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. 

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. 

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει. 

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). 

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). 

"Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.  Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος."

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία. 

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. 

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. 

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Ρομαντική Βουδαπέστη

Δύο αποσπάσματα από παλιότερες συνεντεύξεις του Οδυσσέα Ελύτη. 

Από τον τόμο «Συν τοις άλλοις» 

"Η πολυτέλεια σε διαλύει"

«Οπως βλέπετε, σ' αυτά τα πενήντα τετραγωνικά εργάζομαι και ζω εδώ και πολλά χρόνια. Ούτε είχα ούτε θα ήθελα να έχω ποτέ περισσότερα. Οχι ότι παρασταίνω τον ασκητή. Ο άνθρωπος, πιστεύω, δεν πρέπει να στερείται από τίποτα. 

Πρέπει, όμως, να αρκείται και στα απαραίτητα. Η πολυτέλεια, το περιττό, σε απομακρύνουν από το ουσιώδες, σε διαλύουν.
Είμαι υπέρ της «βασικής ζωής» και αυτή θα έπρεπε νομίζω να εξασφαλίζει σε όλους μια ιδανική πολιτεία. 

Σημειώστε ότι χρειάστηκε να φτάσω στα μισά της ζωής μου για να την εξασφαλίσω κι εγώ. Ναι, αγαπώ τ' αντικείμενα και ζω μαζί τους. Οταν ταξιδεύω, μου λείπουν. Τίποτα απ' ό,τι βλέπετε εδώ δεν είναι ακριβό ή πολύτιμο. 

Εχουν, όμως, όλα για μένα μια σημασία, συνδέονται με την ποίησή μου, τη ζωή μου, τα ταξίδια μου. (...)»

"Δεν είμαι καμωμένος για τη βιτρίνα"

«Οσο περνάν τα χρόνια, τόσο και περισσότερο η δημοσιότητα με τρομάζει. Με απωθεί, θα έλεγα. 

Ως και τα βιβλία μου, όταν τα βλέπω στη βιτρίνα, αισθάνομαι παράξενα. Τι να με κάνετε, λοιπόν, εμένα; Δεν είμαι καμωμένος για τη βιτρίνα. Πολλοί νομίζουν ότι αυτό είναι έλλειψη φιλοδοξίας. Καθόλου. Απλούστατα, δεν καταλαβαίνω τι σόι φιλοδοξία είναι να είσαι δαχτυλοδειχτούμενος και να σε υποδέχονται με χειροκροτήματα. Εμένα η φιλοδοξία μου είναι να αισθάνομαι τρυπωμένος με τη μορφή βιβλίων στη τσάντα κάποιου νέου ή κάποιας κοπέλας, σε ώρες μοναξιάς. 

Η μυστική επικοινωνία είναι το παν. Και η διάρκεια.

Ποίηση για μένα είναι πόλεμος προς τον χρόνο και τη φθορά. 

Κλεισμένος στα πενήντα τετραγωνικά μου, συνεχίζω αυτόν τον πόλεμο. Και άσχετα εντελώς αν βγαίνω νικητής ή όχι, σε μια τέτοιου είδους μάχη, ομολογώ, βρίσκω την ύψιστη ικανοποίηση. 

Σε μιαν εποχή θριάμβου των ποσοτικών εκτιμήσεων, βλέπω την ποίηση σαν τη μόνη ενδεδειγμένη να διαφυλάξει το ιερό και απαραβίαστο της ανθρώπινης προσωπικότητας».

Μου αρέσει!

                         "Πρωινό στον Seine με βροχή"

                      Κλ. Μονέ, 1897-98