Αδημονία έλευσης



Μια ζωή συμβατική χωρίς τριγμούς, χωρίς τρικυμίες...
Η ανεμελιά της νιότης βλέπεις!
Του αδηφάγου πολέμου η άγνοια.
Μια πανοπλία πολύπαθη το κορμί μου.
Μόνο η σκέψη αμύνεται, όμως κι αυτή ασθενής και δειλή.
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι αστείρευτες δυνάμεις του εχθρού.
Μας χωρίζει ξανά και ξανά μια απόσταση.
Στη φαρέτρα μας η υπομονή.
Αναζητώ συμμάχους στο λιμάνι των παθών.
Απύθμενο σκότος παντού...
Τα λάφυρα σκορπισμένα στο πάτωμα, όπως και οι καρδιές μας.
Μόνο το σώμα μας στενάζει περιμένοντας την έλευση των φτερωτών αγγέλων.
Μια ανυπομονησία κυριεύει το δάσος,
κατακερματίζει τις υγρές αναμνήσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει...