Έρωτος διάβαση 

Μια συνεχής αιώρηση με πλημμυρίζει,

πόνος βωβός σαν περικοκλάδα αναρριχάται,

πλοκάμια σφίγγουν το ωχρό πρόσωπο.

Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι

ή μήπως το φως τους αλλάζει;

Μπορεί να είναι και το σκοτάδι που βρυχάται

οι πνιγηρές επιθυμίες,

τα αέρινα όνειρα,

οι υποσχέσεις, τα λάθη, τα ψέματα...

Στρέφω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

θωρώ μια οπτασία άγνωστη,

μια αλαφροίσκιωτη που τυραννεί και τυραννιέται.

Νιώθω πως βουλιάζω σ' ένα έλος σβησμένων αστεριών

το χλωμό φόρεμα ρέει προς τον ωκεανό,

οπές και κηλίδες παντού, γιατί;

Μια πέτρινη καρδιά αναδύεται,

μάλλον είναι ξύλινη, έχει ρόζους παντού.

Συλλογιέται τις πολύχρωμες πεταλούδες της νιότης

τα μελένια σούρουπα ατενίζοντας την ακτή,

τις ορμητικές αναρριχήσεις,

τους σταθμούς της πλώρης.

Η ώρα της κρίσης προοδευτικά πλησιάζει,

στο σαρακοφαγωμένο χέρι κρέμεται ένα διαβατήριο...