Σοφίας διδάγματα

Βαθύ το σκοτάδι που με κυκλώνει πάλι απόψε,

νιώθω ανήμπορος να σκεφτώ,

κάνει βουτιές θανάτου το μυαλό μου.

Χρόνια χαμένα σ΄ ένα ατέρμονο ζήσε,

δάκρυα σαν αγκάθια,

ολόκληρη η ζωή μου ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι.

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σκέφτομαι

ή μάλλον πότε καλύτερα άρχισα να ζω...

Μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη

με αγγίζει η αλαφροίσκιωτη μορφή σου

οι λέξεις οι σπαρμένες με οργή

ή μήπως με πίκρα;

Δεν ξέρω, μάλλον το ίδιο είναι...

Όμως, δύο φορές το ίδιο λάθος;

Ναι, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι αριθμοί...

Η ζωή είναι μικρή, το απαιτεί...

Όπως κι ο θάνατος!