Γνώσεως Άγνοια 

Το ξέρω πως δεν θα 'λθεις απόψε,

τα λυτά μαλλιά σου αλυσίδες στο κορμί μου,

αχνοφέγγουν τ' όνειρά μας

κατρακυλούν στη σιωπή.

Το ξέρω πως ήσουν ένα τόσο δα μικρό αστέρι

στου ουρανού το περιβόλι

ανοιχτά διάπλατα μάτια

εκλιπαρούν για λίγο ουρανό.

Το ξέρω πως βιγλίζεις από μακριά άλλη θάλασσα

ποτισμένη με ασημόσκονη και υποσχέσεις

οι επιστολές του παρελθόντος παρέμειναν ακυβέρνητες.

Το ξέρω πως η ευτυχία όπως και η πίκρα

είναι στιγμές,

εσύ κι εγώ στο άρμα της μετεπιβίβασης.

Το ξέρω αλλά αγνοώ την αλήθεια...

Ή μήπως κατέχω την αλήθεια 

κι αγνοώ τη φονική χίμαιρα;