Κίτρινο ρόδον...                       

Δεν ήθελες να γυρίσεις το χρόνο πίσω,

ρέει όπως και το ποτάμι

ήθελες ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, μια ανάσα.

Ο χρόνος σταμάτησε στην ποντικοπαγίδα

έλκη ψυχής

κλονισμένα πάθη και ψευδαισθήσεις...

Πόσο άλλαξες

Δεν είσαι εσύ που ήξερα

Ένα φωτεινό πρόσωπο, μια ήρεμη ευαισθησία, ένας ζωντανός ήλιος.

Τα κίτρινα ρόδα σε παγίδεψαν

ένα ατέρμονο ταξίδι φαντασίας κι ονείρου

Στέκεσαι μπροστά στη θύρα της Λύσης

μικρή κι ασήμαντη, όπως πάντα...