Άλικη Αντίδραση

Μια παπαρούνα, μικρή και διάφανη,

ορθώνεται γιγάντια μέσα από τα πράσινα σύννεφα

δε δείχνει να φοβάται

απολαμβάνει την άνοιξη που έρχεται.

Μοιάζει τόσο εύθραυστη, απροστάτευτη

ταλανίζεται

όμως δεν μαραίνεται.

Αντιστέκεται φορώντας μια δανεική πανοπλία

μάχεται το χειμώνα που δε λέει να σωπάσει.

Είναι σαν να ρέει μέσα στις φλέβες σου

ίαση στις αέναες πληγές σου.

Σε λίγο θα κολυμπήσει κι αυτή 

μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

στον γκρίζο ουρανό

σαν έτοιμη από καιρό...

Το άλικο χρώμα της θαμμένο στην αιωνιότητα.

Από το Α...

Τα γράμματα της αλφαβήτου δεν είναι αρκετά.

Είναι απειροελάχιστα...

Δεν μπορούν να περιγράψουν πώς νιώθεις.

Απογοήτευση, πίκρα, οργή, ενοχές.

όλα συναρμολογημένα με γόρδιους δεσμούς.

Αμφιταλαντεύεσαι στο σήμερα και το χθες.

Ήθελες ένα γαλάζιο ουρανό

λιγοστούς ασπρόμαυρους γλάρους να θωρούν από ψηλά

λευκά κύματα να αγκαλιάζουν τα σκληρά βράχια

ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Επιθυμίες, απλώς επιθυμίες

και όνειρα πλασμένα με παιδική χρυσόσκονη.

Ένα φύσημα του ανέμου είναι αρκετό...!!! 

Έρωτος διάβαση 

Μια συνεχής αιώρηση με πλημμυρίζει,

πόνος βωβός σαν περικοκλάδα αναρριχάται,

πλοκάμια σφίγγουν το ωχρό πρόσωπο.

Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι

ή μήπως το φως τους αλλάζει;

Μπορεί να είναι και το σκοτάδι που βρυχάται

οι πνιγηρές επιθυμίες,

τα αέρινα όνειρα,

οι υποσχέσεις, τα λάθη, τα ψέματα...

Στρέφω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

θωρώ μια οπτασία άγνωστη,

μια αλαφροίσκιωτη που τυραννεί και τυραννιέται.

Νιώθω πως βουλιάζω σ' ένα έλος σβησμένων αστεριών

το χλωμό φόρεμα ρέει προς τον ωκεανό,

οπές και κηλίδες παντού, γιατί;

Μια πέτρινη καρδιά αναδύεται,

μάλλον είναι ξύλινη, έχει ρόζους παντού.

Συλλογιέται τις πολύχρωμες πεταλούδες της νιότης

τα μελένια σούρουπα ατενίζοντας την ακτή,

τις ορμητικές αναρριχήσεις,

τους σταθμούς της πλώρης.

Η ώρα της κρίσης προοδευτικά πλησιάζει,

στο σαρακοφαγωμένο χέρι κρέμεται ένα διαβατήριο... 

Σύμπλεγμα Ερινύων

Το φορτίο βαρύ κι εξαντλητικό

λυμαίνεται ό,τι συναντήσει αντίκρυ.

Ξόδεψες χρόνια αναζητώντας λίγο φως

στη Σελήνη ταξίδεψες χωρίς επιστροφή

το φως του Ήλιου σε τσουρούφλισε

μεγάλα έλκη στο σώμα σου

πενιχρά τα όνειρά σου...

Κι εκεί που νομίζεις πως έφθασες κάπου,

ξανά όλα γκρεμίζονται 

μια αέρινη χρυσόσκονη οι σκέψεις σου

καλύπτουν το μελένιο ουρανό.

Πολλά ζευγάρια μάτια σε θωρούν

ελέγχουν τις αβυσσαλέες επιθυμίες σου

βροντούν τις υγρές ημέρες σου

σε καλούν να επανέλθεις...

Είτε είναι ασυνεπές να ελπίζεις

είτε άδοξο να ονειρεύεσαι.

Μια κυκλική πορεία ζωής

με σύντομες, ελάχιστες παρεκκλίσεις...

Νιώθεις σαν κάποιος αέναα σε παρακολουθεί

την ώρα που διαβαίνεις τις Συμπληγάδες Πέτρες!

Πορεία ζωής



Τα χρόνια διαβαίνουν,
πλάθονται οι άνθρωποι...
Μεταμορφώνονται σε οζώδεις μορφές 
που κρατούν αμείλικτες ράβδους,
ραπίζουν τα μέλη τους, 
επελαύνουν εναντίον του εχθρού.
Η χρυσοστόλιστη τρυφερή οπτασία του παρελθόντος σβήνει
ένα λιωμένο κερί στη μέση του Ωκεανού.
Ακόμη κι εσύ ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου
βαθιά κρυμμένα μυστικά,
μειλίχια ρόδινα λόγια,
ενδόμυχες επίπλαστες σκέψεις.
Ένα ψηφιδωτό στεναγμών, στοχασμών σε αιχμαλωτίζει
μια θηλιά περιστρέφεται γύρω από τη φωνή σου.
Οι κραυγές δεν ακούγονται
προσπαθείς, ψελλίζεις αλλά μάταια...
Εν τέλει τα πάντα ρέουν προς μια πορεία,
μια πορεία προδιαγεγραμμένη κι ανερμήνευτη.
Κατακερματισμένος και μοναχικός στη διάβα σου.

Αναβίωση γεύσεως

Μετέωρη σ΄ ένα νέφος γήινων χαρτιών,

δακρύζω βλέποντας την πτώση

μια πορεία από την αρχή καθοδική.

Πενιχρά τα χαμόγελα,

οι ελπίδες και τα όνειρα υποτονικά.

Όμως το αόρατο χέρι με ωθεί ξανά στην προσφορά

αγνοώ το γιατί,

είναι η δύναμη του σύμπαντος που με παροτρύνει.

Το ταμείο συναισθημάτων απομένει άδειο, νεκρό.

Με συμπαρασύρει στην άβυσσο...

Μια άβυσσο δέους, άλγους, εσωστρέφειας, άρνησης.

Όμως, γιατί πάντοτε υπάρχει ένα όμως!

Δεν επανέρχεται η κανονικότητα,

ανασύσταται η γεύση, η επιθυμία, η έξοδος...

Αδημονία έλευσης



Μια ζωή συμβατική χωρίς τριγμούς, χωρίς τρικυμίες...
Η ανεμελιά της νιότης βλέπεις!
Του αδηφάγου πολέμου η άγνοια.
Μια πανοπλία πολύπαθη το κορμί μου.
Μόνο η σκέψη αμύνεται, όμως κι αυτή ασθενής και δειλή.
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι αστείρευτες δυνάμεις του εχθρού.
Μας χωρίζει ξανά και ξανά μια απόσταση.
Στη φαρέτρα μας η υπομονή.
Αναζητώ συμμάχους στο λιμάνι των παθών.
Απύθμενο σκότος παντού...
Τα λάφυρα σκορπισμένα στο πάτωμα, όπως και οι καρδιές μας.
Μόνο το σώμα μας στενάζει περιμένοντας την έλευση των φτερωτών αγγέλων.
Μια ανυπομονησία κυριεύει το δάσος,
κατακερματίζει τις υγρές αναμνήσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει...